Pakiet System Center 2012
jest w pełni heterogeniczny – w żaden sposób nie ogranicza użytkownika
do pracy jedynie w środowisku Microsoft. Ponadto w obszarze
zarządzania oferuje rozwiązania do modelowania procesów oraz zapewnia
monitorowanie i rozliczanie usług dostarczanych przez IT. Daje narzędzia,
które umożliwiają administratorom wgląd w aktualny stan infrastruktury IT
oraz poziomy SLA, na jakich jest obsługiwany dany system. System Center
doskonale sprawdza się w firmach, które oferują usługi, np. udostępniają
aplikacje, serwery czy nawet całe centra danych, albo same korzystają
z outsourcingu. Jest to narzędzie, które z jednej strony automatyzuje
wdrażanie i udostępnianie usług, z drugiej zaś kontroluje, monitoruje
i rozlicza dostawcę/odbiorcę.

Dzięki możliwości modelowania w pełni automatycznych
procesów, powoływania i zamykania całych środowisk obejmujących nawet
setki serwerów, przedsiębiortwa oferujące usługi mogą łatwiej zarządzać całym
środowiskiem. Administratorzy takich firm nie tracą czasu na wykonywanie
wielokrotnie tych samych czynności, np. instalacji serwera, aplikacji, a następnie
udostępniania całości klientowi/użytkownikowi. Raz opracowany scenariusz może
być powielany automatycznie, bez ingerencji administratora. To samo dotyczy
usuwania nieużywanych środowisk, które są problemem w wielu firmach.
Środowiska tworzone np. do testów jakiegoś rozwiązania, które po zakończeniu
nie są kasowane (niepotrzebnie zajmują firmowe zasoby), a po jakimś czasie
nikt nie pamięta nawet, do czego służyły.

Całościowe zarządzanie infrastrukturą IT

Pakiet System Center 2012 umożliwia sprawne zarządzanie
fizycznymi i wirtualnymi środowiskami informatycznymi o dowolnej
skali, m.in. centrami danych, platformami serwerowymi, aplikacjami biznesowymi
oraz stacjami roboczymi i urządzeniami mobilnymi. Produkty System Center
tworzą spójne środowisko, dzięki któremu działy IT mogą sprawnie wykonywać
swoją pracę, a zarazem są w stanie skutecznie wspierać działania
biznesowe przedsiębiorstwa.

Wszystkie narzędzia System Center 2012 są ze sobą ściśle
zintegrowane. Posiadają ujednolicony instalator oraz wspólny interfejs
użytkownika, a także możliwość współdzielenia usług. Modularna
architektura i skalowalność oraz integracja z technologiami Microsoft
i innych dostawców to cechy, które pozwalają dostosować System Center 2012
do potrzeb każdego przedsiębiorstwa.

Dzięki pełnej integracji
komponentów System Center działy IT otrzymują kompletny i zawsze aktualny
obraz stanu infrastruktury IT oraz zależności pomiędzy poszczególnymi jej
elementami. Informacje te, w połączeniu z potężną bazą wiedzy opartą
na najlepszych praktykach i standardach branżowych, stanowią solidną
podstawę do podejmowania decyzji o optymalizacji infrastruktury
i kosztów z nią związanych, jak również umożliwiają podniesienie
i utrzymanie ustalonego poziomu dostępności aplikacji i usług.

System Center 2012 służy do centralnego zarządzania
i konsolidacji zasobów IT w heterogenicznych środowiskach wirtualnych
oraz przetwarzania danych w chmurach prywatnych i hybrydowych.
Szczegółowy wgląd w aplikacje, pełna kontrola nad cyklem eksploatacji
infrastruktury i możliwość tworzenia pul zasobów pozwalają na szybkie
i ekonomiczne uruchamianie usług IT i gwarantują ich wysoką
dostępność dla użytkowników biznesowych.

Endpoint Protection chroni przed wirusami

Należące do pakietu System Center 2012 oprogramowanie
Endpoint Protection służy do ochrony komputerów osobistych i serwerów
przed wirusami i zabezpiecza przed działaniem oprogramowania szpiegującego
zarówno użytkowników pracujących w sieci korporacyjnej, jak i tych,
którzy uzyskują zdalny dostęp do zasobów firmowych. Można je zintegrować
z narzędziem System Center Operations Manager i z jego poziomu
monitorować zabezpieczenia serwerów.

Endpoint Protection
udostępnia wspólną konsolę (Configuration Manager) do zarządzania punktami
końcowymi i zabezpieczeniami, która ułatwia administrowanie nimi oraz
przyspiesza rozwiązywanie problemów i analizowanie ich przyczyn na
podstawie szczegółowych raportów. Administratorzy zyskują też możliwość
centralnego tworzenia i wdrażania zasad dotyczących polityki bezpieczeństwa,
konfiguracji i standaryzacji stacji roboczych. Dzięki opcji dystrybucji
oprogramowania i zarządzania zmianą na stacjach roboczych, możliwe jest
sprawne i szybkie wdrażanie zasad polityki bezpieczeństwa na komputerach
użytkowników nawet w najbardziej rozproszonych przedsiębiorstwach.

Agent programu Endpoint
Protection wykrywa i usuwa w czasie rzeczywistym
zarówno złośliwy kod, jak również wirusy, robaki, konie trojańskie
i tzw. exploity publikowane już w dniu wykrycia luki
w oprogramowaniu (z ang. zero-day exploit) oraz zapobiega coraz
bardziej wyrafinowanym zagrożeniom, które składają się z kilku
rodzajów złośliwego kodu.

Zastosowany
w Endpoint Protection silnik skanujący, służący do ochrony
przed złośliwym oprogramowaniem, bazuje na różnorodnych metodach wykrywania
zagrożeń, takich jak analiza statyczna, emulacja kodu, analiza heurystyczna
i behawioralna. Dzięki temu zapewnia skuteczną
identyfikację złośliwego oprogramowania i proaktywną ochronę systemu.
Skaner nie obciąża przy tym systemu operacyjnego w sposób, który byłby
zauważalny dla użytkownika końcowego.

Backup z Data Protection Managerem

System Center Data Protection Manager (DPM) jest
rozwiązaniem do ciągłego tworzenia kopii zapasowych oraz szybkiego przywracania
środowisk fizycznych i wirtualnych dla serwerów SQL, Exchange, SharePoint
oraz ujednoliconej ochrony danych na serwerach i komputerach klienckich
z systemem Windows Server. Zapewnia ochronę oraz możliwości odzyskiwania
danych z dysków, taśm i chmur w sposób skalowalny, prosty
i oszczędny. Gwarantuje przy tym bezpieczeństwo danych, dzięki mechanizmom
weryfikacji poprawności procesów wykonywania kopii zapasowych.

Oprogramowanie to
umożliwia efektywne wykorzystanie dostępnych okien backupowych dzięki
bezpośredniej komunikacji z aplikacjami, których dane podlegają ochronie.
Konsolidacja funkcji zarządzania w jednym rozwiązaniu, spójnym pod
względem metodyki i technologii, zapewnia obniżenie kosztów zarządzania
ochroną danych. Data Protection Manager zabezpiecza nie tylko środowiska wirtualne,
ale także aplikacje, które są w nich uruchamiane. Pojedyncza, zintegrowana
konsola umożliwia zdalne zarządzanie wszystkimi serwerami DPM, dokonywanie
poprawek i odzyskiwanie danych.

W oddziałach firmy działających dzięki serwerom
z centralnie ustalonymi regułami Data Protection Manager pozwala też  na automatyczną ochronę danych
w środowiskach rozproszonych. Przedsiębiorstwa mogą dostosować
architekturę systemu ochrony danych do swoich potrzeb, m.in. dzięki wsparciu
dla różnych topologii sieci, kaskadowych modeli kopiowania danych, tworzeniu
rozproszonych repozytoriów itp. Możliwe jest też przypisywanie priorytetów
poszczególnym problemom na podstawie umów SLA, a także konsolidacja oraz
klasyfikacja alertów.

Dodatkowe informacje:

 

Patrycja
Wieczorek-Gensty,

Software Product Manager, Patrycja.Wieczorek-Gensty@ab.pl

Artykuł powstał we współpracy z firmami Microsoft
i AB SA.

Artykuł System Center 2012 zapewnia bezpieczeństwo i ochronę danych pochodzi z serwisu CRN.

• Infrastruktura fizyczna – pula zasobów (mocy obliczeniowej, pamięci
i przestrzeni dyskowej) udostępnianych klientom. Składa się na nią także
odpowiednio wydajna infrastruktura sieciowa oraz zainstalowane na serwerach
oprogramowanie zapewniające zdalny dostęp do niej. Infrastruktura fizyczna
powinna być odporna na awarie oraz współpracować z systemami zasilania
awaryjnego i klimatyzacji, tworząc w ten sposób mechanizmy wysokiej
dostępności, gwarantujące wysoką jakość świadczonych usług.

• Operations Manager – oprogramowanie umożliwiające całościowe
monitorowanie wszystkich warstw środowiska hostera oraz klientów. Daje wiedzę o stanie
infrastruktury, zarówno w aspekcie potencjalnych zdarzeń związanych
z występowaniem błędów i awarii, jak również w kontekście umów
SLA. Dzięki temu rozwiązaniu klienci mogą otrzymywać informacje związane
z dostępnością i stanem ich usług, również w środowiskach
heterogenicznych.

• Virtual Machine
Manager (VMM) – kluczowy komponent umożliwiający udostępnianie
zasobów ich odbiorcom. Jego głównym zadaniem jest zarządzanie warstwą
wirtualizacji. Pozwala jednocześnie na definiowanie pul zasobów do
udostępnienia czy też obiektów bibliotek stanowiących podstawę do tworzenia nowych
wirtualnych maszyn. Aby możliwe było udostępnianie klientom zewnętrznym
stworzonej w ten sposób infrastruktury, konieczne jest zintegrowanie go
z oprogramowaniem Service Provider Foundation.

• System Center
Orchestrator
(SCO) – automatyzuje zadania administracyjne oraz wykonywanie działań
zlecanych przez klientów. Podczas świadczenia usług umożliwia definiowanie
działań nietypowych, których nie przewiduje standardowa funkcjonalność
interfejsów dostępowych klientów. Ma to zastosowanie głównie w przypadku wykonywania
zadań na wielu warstwach lub tych, których złożoność wymagałaby wykonania
kilkunastu następujących po sobie czynności.

• Service Manager (SM) – rozwiązanie
odpowiedzialne za obsługę żądań klientów związanych z dostarczanymi
usługami (np. żądanie obsługi lub wdrożenie usługi). Podczas udostępniania
zasobów pozwala na stworzenie katalogu usług, którego składowe odwołują się do
zadań zdefiniowanych w System Center Orchestrator, po czym są
automatycznie realizowane.

• Portale
dostępowo-lokalne – pozwalają
administratorom lub użytkownikom rozwiązań IaaS na wykonywanie powiązanych
z nimi czynności. Standardowym interfejsem zarządzania wirtualnymi
maszynami i zasobami VMM jest App Controller, umożliwiający wykonywanie
podstawowych czynności administracyjnych. Portal Web OpsMgr służy
do analizy stanu komponentów infrastruktury, w tym mierników SLA. Service
Manager Portal, działający na podbudowie SharePoint, umożliwia użytkownikom
dostęp do katalogu usług, dzięki któremu możliwa jest jego personalizacja
i powiązanie z dodatkowymi rozwiązaniami w ramach jednego
portalu.

• Portale
dostępowo-zdalne – są
udostępniane klientom lub działają po stronie ich infrastruktury. Można
wyróżnić dwa standardowe rozwiązania portali dostępowych klientów usługi IaaS App
Controller, integrujący zasoby hostera (jako Hosted Cloud) do puli zasobów VMM
lokalnych klienta oraz Service Management Portal – niezależne rozwiązanie
zapewniające obsługę usług związanych z dostarczaniem wirtualnych maszyn
oraz aplikacji internetowych za pomocą konsoli w formie aplikacji Web.

• Service
Provider Foundation
(SPF) – komponent integrujący się z lokalnymi zasobami VMM hostera,
stanowiący szynę komunikacyjną z portalami zdalnego dostępu. Na jego
podbudowie możliwe jest także tworzenie własnych rozwiązań aplikacji dostępu
klientów. Jego dwiema najważniejszymi funkcjami jest przekazywanie komunikatów
zarządzania zasobami oraz uwierzytelniania klientów.

Integracja komponentów
w infrastrukturze

Podstawa do
świadczenia usług IaaS powstaje dzięki połączeniu przedstawionych mechanizmów
oraz funkcji sieciowych pozwalających na kontakt pomiędzy infrastrukturą
klienta oraz przypisanymi mu zasobami po stronie hostera. Klient, za
pośrednictwem tunelu VPN, może uzyskać dostęp do wydzielonej wirtualnej sieci
(VLAN), w której pracują jego wirtualne maszyny. Dodatkowo, korzystając
z portali dostępowych, uzyskuje połączenie z konsolami
wykorzystującymi protokół RDP do wnętrza wirtualnych maszyn w celu
zarządzania i rekonfiguracji. Czynności dodatkowe, np. zlecenie
automatycznej instalacji aplikacji w posiadanej przez klienta maszynie
wirtualnej, zgłasza za pośrednictwem portalu Service Manager, tworząc tym samym
zgłoszenie dla administratora centrum danych. Wygenerowane żądanie obsługi po
akceptacji jest automatycznie realizowane dzięki konfiguracji wykonanej przez
warstwę automatyzacji (Orchestrator). Po ukończeniu klient może otrzymać e-mail
z informacją o wykonaniu zlecenia.

Najważniejszym mechanizmem w kontekście świadczenia usług jest integracja
zasobów hostera z możliwością uzyskania dostępu przez klientów. Powyższy
schemat przedstawia powiązanie pomiędzy kolejnymi elementami infrastruktury
biorącymi udział w świadczeniu usług IaaS oraz rolę, jaką pełni
w nich klient. Z perspektywy odbiorcy usług otrzymuje on dostęp do
witryn internetowych, stanowiących konsolę do zarządzania zasobami. Za
pośrednictwem App Controller lub Service Management Portal (SMP) uwierzytelnia
się jako uprawniony użytkownik – za pośrednictwem lokalnego konta użytkownika
Active Directory (dla App Controller) lub jako użytkownik zapisany w bazie
danych SMP po stronie hostera.

Gdy aplikacja dostępowa uwierzytelni klienta, dalsza komunikacja odbywa
się z wykorzystaniem Service Provider Fundation, w którym użytkownicy
reprezentowani są jako Tenant – każdy
z nich posiada przypisane zasoby.
Na tym etapie, za uwierzytelnienie odpowiadają certyfikaty „wymieniane” pomiędzy aplikacją
dostępową i SPF – nie odbywa się dalsze uwierzytelnienie tożsamości
użytkownika, a jedynie danych przekazanych przez portale dostępowe.
Pobranie danych lub przekazanie zlecenia do udostępnionych zasobów realizowane
jest przez SPF, połączony z Virtual Machine Manager. W ramach VMM,
obiekty Tenant SPF mapowane są na Tenant VMM, dla których przypisywane są
zasoby chmury oraz biblioteki – dane uwierzytelniające nie są ponownie
przekazywane (rozróżnienie następuje na poziomie SPF). Ostatecznie, VMM
wykonuje akcje w warstwie wirtualizacji.

Wyzwaniem, jakie stoi przed centrami danych udostępniającymi usługi
IaaS, jest zapewnienie wygodnej dla klientów metody uzyskiwania dostępu do
zasobów, spójnej tożsamości użytkownika oraz bezpieczeństwa komunikacji.
Rozwiązania ułatwiające integrację, takie jak Service Provider Foundation oraz
Service Management Portal, który stanowi modelową konsolę dostępu, pomagają
spopularyzować tę formę świadczenia usług. Istotnym aspektem są interfejsy API
w SPF i SMP, dzięki którym usługodawcy mogą dowolnie rozwijać swoje
rozwiązania i formę świadczonych usług.

Przygotowanie zasobów do hostingu

Poprawne
dostarczenie usług użytkownikom końcowym wymaga przygotowania zasobów oraz
opracowania modelu świadczenia usług. Kolejne etapy konfiguracji są
determinowane przez różnorodność wymagań, specyfikę infrastruktury lub
dostępnych elementów katalogu usług. Schemat postępowania w procesie
konfiguracji dla odbiorców usług odbywa się zgodnie z przyjętymi
standardami. Różnice pojawiają się na poziomie przypisania personalnych zasobów
zgodnie ze specyfiką klienta. Jako podstawę do świadczenia usług IaaS stanowią
przypisane klientom pule zasobów oraz szablony Virtual Machine Manager (VMM).

Odpowiednio wydajną pracę środowiska maszyn wirtualnych, określaną
poprzez parametry systemu dostarczanego użytkownikom końcowym (klientom IaaS),
stanowi pula zasobów. Proces przygotowania infrastruktury na potrzeby
dostarczania usług w modelu chmury można podzielić na klika faz, gdzie
zawsze należy zacząć od przygotowania infrastruktury, czyli podłączenia zasobów
fizycznych przy pomocy hypervisorów do oprogramowania zarządzającego Virtual
Machine Manager.

Przygotowane
w ten sposób serwery i ich komponenty (rdzenie procesora, pamięć
operacyjna, przestrzeń dyskowa) stanowią pulę zasobów, która podlega
zgrupowaniu i udostępnieniu użytkownikom chmury w tej postaci.
W zależności od przyjętego modelu kosztowego można sterować dodatkowymi
parametrami, takimi jak klasyfikacja przestrzeni dyskowych lub portów
– określenie ich wydajności może stanowić jeden z parametrów ceny.
Składnikiem określającym funkcjonalność systemu klienta oraz wprowadzającym
dodatkowy element rozliczeniowy są sieci logiczne, gwarantujące izolację
i kontrolę przepustowości oraz niezawodność komunikacji dla środowiska
klienta. Ponadto każda chmura ma profil zgodności (capability profile)
z rozwiązaniem wirtualizacji, który określa, jakiego producenta
hypervisory w nim pracują.

Szablony dla chmury

Podstawą do
tworzenia przez klientów maszyn wirtualnych oraz ich zbiorów zorganizowanych
w usługach VMM, są udostępnione szablony. Mechanizm bibliotek zasobów,
dostarczany przez VMM, umożliwia składowanie maszyn wirtualnych w trybie
zapis/odczyt lub w trybie odczytu, dostarczając wyłącznie wzorce
i szablony.

Po zdefiniowaniu
puli zasobów i elementów z nią związanych konieczne jest
przygotowanie wzorcowych obiektów, na podstawie których odbiorcy będą tworzyć
własne wirtualne instancje. Biblioteka Virtual Machine Manager może zawierać:

• szablony maszyn
wirtualnych określające
parametry sprzętowe nowych instancji oraz dodatkowe parametry, m.in. system
operacyjny, klucz produktu czy też członkostwo w domenie,

• szablony usług pozwalające na wdrażanie instancji
wirtualnych wraz z aplikacjami w modelu n-warstwowym,

• profile
sprzętowe umożliwiające
wybór różnych parametrów zasobów przypisanych do kreowanych maszyn wirtualnych,

• dyski wirtualne (wzorcowe), które mogą zawierać
przygotowany system operacyjny,

• obrazy ISO z dodatkowymi aplikacjami lub
systemami operacyjnymi,

• inne dane pomocnicze takie jak skrypty czy pliki
odpowiedzi.

Przygotowując
zbiór obiektów, należy uwzględnić wymogi odbiorców usług, zapewniając
różnorodność wyboru przy jednoczesnym zachowaniu standardów. Biorąc pod uwagę
perspektywę ich wykorzystania, poprawne jest określenie zgodności tworzonych
szablonów. Kluczowe znaczenie ma prawidłowe określenie systemów wspieranych
przez aplikacje oraz wskazanie technologii wirtualizacji, do której dany
szablon jest dedykowany.

Ostatni etap konfiguracji obejmuje konta klientów środowiska chmury,
czyli Tenantów Virtual Machine Manager. W większości scenariuszy będą one
tworzone przez mechanizmy dodatkowe, tj. Service Provider Foundation lub
Service Management Portal. Różnorodność potrzeb klientów i zdefiniowanych
przez nich wymogów dla usługi IaaS może wiązać się z koniecznością ręcznej
rekonfiguracji obiektów zarządzanych przez VMM.

Podczas tworzenia definicji klienta IaaS (Tenant) konieczne jest
przypisanie mu podstawowych cech, to znaczy:

• Scope – wskazuje dostępne pule zasobów,
zorganizowane w chmurę,

• Quota – limit dostępnych dla niego
zasobów chmury,

• Networking – możliwe do wykorzystania podczas
komunikacji maszyn wirtualnych z sieciami logicznymi,

• Resources – wzorce i obiekty
z biblioteki, jakie może wykorzystać podczas kreowania własnych
wirtualnych instancji,

• Actions – dostępne czynności związane
ze zmianą stanu posiadanych przez niego maszyn oraz zasad ich obsługi.

Zmiana
wymienionych parametrów, w zależności od stosowanego rozwiązania dostępu
klienta, może wymagać dodatkowych czynności po jego stronie, np.
w przypadku Service Management Portal.

Zasoby i konfiguracje tworzone w Virtual Machine Manager są podstawą działania każdego
rozwiązania tworzącego chmurę obliczeniową. Projektując środowisko do świadczenia usług podmiotom zewnętrznym,
wyzwaniem dla usługodawcy staje się realizacja
wszystkich ich wymagań z zachowaniem
zgod-ności z wewnętrznymi
pro-cedurami i zasadami. Dodatkowo, zwiększeniu
ulega liczba zadań administracyjnych
związanych z utrzymaniem aktualności dostarczanych systemów operacyjnych,
aplikacji, prowadzeniem testów poprawności wdrażania aplikacji itp.
Rozwiązaniem, jakie należy rozważyć, jest wprowadzenie dodatkowych mechanizmów
automatyzujących standardowe procesy, co może zmniejszyć nakłady związane
z utrzymaniem środowiska i wykorzystanie ich do dalszego
doskonalenia świadczonych usług.

Artykuł Od chmury prywatnej do hostingu pochodzi z serwisu CRN.

– zarządzanie zasobami, zmianą konfiguracji oraz wykrywanie
odstępstw od zadanej konfiguracji;

– monitorowanie zdarzeń,
baza wiedzy o zagrożeniach, audyty bezpieczeństwa, pomiary SLA;

– realizację planów ciągłości działania usług
z wykorzystaniem technologii klastrowych, replikacji maszyn wirtualnych
oraz ciągłej kopii zapasowej;

– sformalizowanie procesów
reagowania na pojawiające się zagrożenia oraz sposobów wprowadzania zmian do
systemu;

– automatyzację czynności administracyjnych;

– zapewnienie wymaganego
poziomu bezpieczeństwa przez szyfrowanie danych, ich transmisji,
uwierzytelnianie, zapewnienie integralności;

– możliwości dostarczania usług na wszystkich wymaganych
poziomach (np. IaaS, PaaS, SaaS, ITaaS).

Projektem, który niejako naturalnie wpisuje się w tak
usystematyzowaną funkcjonalność, jest standaryzacja centrum danych i usług.
Wiele firm zakończyło już fazę standaryzacji stacji roboczych i docenia
korzyści w postaci obniżenia kosztów ich bieżącej obsługi. Zalety
standaryzacji można również przenieść na systemy serwerowe. Wielu klientów od
dłuższego czasu stosuje to podejście w warstwie wyboru sprzętu serwerowego
i sieciowego. Kolejnym elementem może być standaryzacja narzędzi
i procesów administracyjnych w centrum danych. Biorąc pod uwagę coraz
częściej stawiane przez klientów wymagania obniżenia kosztów utrzymania
infrastruktury przy jednoczesnej poprawie jakości świadczonych usług, wybór
platformy Windows Server 2012 / Hyper-V 3.0 + System Center 2012 jest w pełni
uzasadniony. Wykorzystując wcześniej wspomniane funkcjonalności, można budować
systemy na podstawie najlepszych praktyk i norm (np. ISO 20?000
i ISO 27?001).

Z myślą o takich
projektach opracowane również ujednolicony sposób licencjonowania Windows
Server 2012 oraz System Center 2012 biorący pod uwagę liczbę fizycznych
procesorów zaangażowanych w obsługę udostępnianych aplikacji oraz wysoki
stopień integracji i otwartość zawartych w pakiecie rozwiązań.

Takie systemowe podejście
w połączeniu z zaletami standaryzacji pozwala budować centra danych
i usług w sposób pewny, przewidywalny, efektywny kosztowo
i zapewniający wysoki poziom świadczonych usług.

Michał Jędrzejczak
główny architekt rozwiązań
infrastruktury IT w polskim oddziale firmy Microsoft

Artykuł Komentarz eksperta pochodzi z serwisu CRN.

Użytkownicy mogą zamawiać samodzielnie usługę w chmurze prywatnej,
korzystając z opracowanego wcześniej katalogu usług, zawierającego
informacje o kosztach użytkowania usługi, jej poziomie dostępności, bazę
wiedzy oraz specyficzne informacje konieczne do powołania usługi.

Usługi
polegające na tworzeniu nowych maszyn wirtualnych zebrane są w Bibliotece
Menedżera Wirtualnych Maszyn (Virtual Machine Manager Library). Biblioteka jest
katalogiem zasobów wykorzystywanych do powoływania wirtualnych maszyn
i zawiera system operacyjny, sprzęt oraz wzorce konfiguracji przechowywane
w bazie danych menedżera maszyn. Zasoby biblioteki są wykorzystywane przez System Center 2012 SP1 przy dostarczaniu usług na
żądanie.

Spójność serwisów dla całej firmy i skalowalność

Podczas
tworzenia katalogu usług oferowanych w centrum danych administrator określa liczbę usług, z których może korzystać klient chmury.
Oferta związana z usługą zawiera szczegółowe dane o kosztach jej
uruchomienia, szczegółach poziomu dostarczania usługi SLA (Service Level Agreement),
informacje z bazy wiedzy, a także wszystkie pozostałe warunki, które
muszą być spełnione, by usługa została uruchomiona. Aby zapewnić spójność całej
oferty, opis usługi może zostać sporządzony przy wykorzystaniu wzorca, który
ułatwi ustalenie wspólnych reguł i norm dotyczących wywoływania usług dla
danego przedsiębiorstwa.

Proces realizacji wniosku dotyczącego
uruchomienia usługi jest zarządzany za pomocą narzędzia System Center Service
Manager oraz System Center Orchestrator. Service Manager definiuje procesy
w postaci obiegów pracy, które określonym rolom w organizacji
przypisują określone zadania, zasoby i uprawnienia. Dostarczone przez
Microsoft standardowe definicje procesów można łatwo kopiować, a także
dowolnie modyfikować bez konieczności programowania. W rezultacie System
Center Service Manager pozwala w krótkim czasie opisać
i zautomatyzować większość istotnych procesów IT w firmie,
wprowadzając przejrzystość, powtarzalność i kontrolę nad nimi.

Do budowy
i integracji przepływów pracy pomiędzy narzędziami do zarządzania
infrastrukturą IT służy narzędzie Orchestrator. Umożliwia ono automatyczne
uruchamianie sekwencji zadań realizowanych przez poszczególne elementy
infrastruktury oraz tworzenie skryptów wykonawczych automatyzujących kluczowe zadania wykonywane w prywatnych chmurach, takich jak
zapewnienie dodatkowej pojemności chmury, automatyczne dodawanie zasobów (na żądanie lub
gdy jej pojemność się wyczerpuje) oraz przenoszenie obciążeń
w celach konserwacyjnych.

Uproszczenie rozwiązań dzięki integracji w chmurze

Przygotowanie dokładnego opracowania opisu istniejącej
infrastruktury IT, jej elementów
oraz ich wzajemnych zależności wewnętrznych, to wymóg
konieczny dla spójnego dostarczania ustandaryzowanych
usług. Istotnym elementem jest również wskazanie jednego punktu odniesienia dla
konfiguracji wszystkich usług dostarczanych przez IT. System Center Service
Manager posiada centralne repozytorium danych konfiguracyjnych CMDB
(Configuration Management Data Base).
Jego model danych opiera się na modelach repozytoriów System Center Operations
Manager i System Center Configuration Manager. Zawiera szereg rozszerzeń
i dodatkowych obiektów, które umożliwiają kojarzenie informacji
z różnych modeli źródłowych. Pozwala także na gromadzenie definicji
procesów i szczegółowego przebiegu ich wywołania (od alertu/incydentu, aż
po pełne zakończenie obsługi).

W bazie
CMDB przechowywane są również zakresy uprawnień użytkowników w ramach
procesów. A zatem, w jednej bazie, zgromadzone są wszystkie
informacje niezbędne do zarządzania procesami i dostarczania
ustandaryzowanych usług w chmurze. Dzięki temu wyeliminowana zostaje
konieczność analizy logów czy repozytoriów systemów źródłowych, w celu
uzyskania całościowego obrazu zachodzących procesów.

Natomiast narzędzie System Center Orchestrator
służy do integracji i budowania przepływów pracy pomiędzy narzędziami do
zarządzania infrastrukturą IT w chmurze prywatnej. Umożliwia automatyczne
uruchamianie sekwencji zadań realizowanych przez poszczególne elementy infrastruktury.
Dzięki pakietom integracyjnym Orchestrator może wykonać zadanie na podstawie
zlecenia, które zostało wysłane przez inny komponent System Center 2012 SP1,
aplikację biznesową lub oprogramowanie do zarządzania firmy trzeciej.

Raportowanie usług IT

Dzięki zarządzaniu udostępnianiem usług i procesów
operacyjnych oferowanych przez prywatną chmurę System Center 2012 SP1 jest
w stanie gromadzić szczegółowe informacje dotyczące wszystkich
świadczonych usług również w odniesieniu do gwarantowanego poziomu usług.
Jednym z typowych wyzwań w każdym centrum danych jest możliwość
konsolidacji sprawozdawczości w obrębie wielu systemów rozproszonych.
System Center Service Manager 2012 umożliwia systematyczną obserwację
wszystkich aspektów procesów IT. Gromadzone w bazie danych systemu
statystyki interwencji, umożliwiają natych­miastową lokalizację źródła
powtarzających się problemów, np. usługi wymagające częstego restartowania,
konfiguracje lub okoliczności, w których narasta liczba incydentów określonego
rodzaju, specyficzne błędy użytkowników itp. Informacje te mogą być dalej
prezentowane zarówno użytkownikom biznesowym jak i działom IT firm, za
pomocą takich narzędzi, jak tabele przestawne Excel czy panele SharePoint.

Na ich podstawie można łatwo wpro­wadzać
korekty i optymalizować środowisko, co wymiernie przekłada się na
podniesienie efektywności firmy jako całości oraz redukcję kosztów związanych
z obsługą informatyczną.

Naliczanie opłat i zarządzanie wykorzystaniem zasobów

Firmy, które wdrażają prywatne chmury, aby
świadczyć usługi dla biznesu, przechodzą od kupowania dedykowanych zasobów dla
wykorzystywanych aplikacji do korzystania z zasobów chmury. Istnieje
jednak ryzyko, że użytkownicy chmury będą nadal korzystać
z usług IT, w sposób tradycyjny, tak jak
robili to w przeszłości. Będą więc zamawiać znacznie
większe zasoby, niż ich rzeczywiste potrzeby. System Center
2012 SP1 zawiera
szereg mechanizmów wspomagających efektywne zarządzanie zasobami, limitami, dzierżawą
pojemności, ich akceptacją, a także naliczaniem opłat. Dzięki temu możliwe
jest odgórne ustalenie zasad korzystania z zasobów chmury, a klienci
zachęcani są do rozsądnego konsumowania usług chmury.

System Center daje
możliwość naliczania opłat za usługi w chmurze prywatnej. Administratorzy
centrów danych mogą tworzyć cenniki udostępnianych zasobów dla każdej
z chmur prywatnych. Cennik pozwala określić stałe i zmienne koszty
użycia każdego rodzaju zasobów, tj. wirtualnych rdzeni procesora, pamięci i pamięci masowych.

Dla różnych chmur inaczej
będzie ustalone SLA (Service
Level Agreement). Dostawca usług może to uwzględnić
w cenniku dla danej chmury. Dla rozliczeń biznesowych można tworzyć
subskrypcje zasobów chmury (Cloud
Resource Subscriptions), służące do przydzielania pojemności. Virtual Machine
Manager i Windows Server 2012 gromadzą dane o kosztach
w hurtowni danych. Dzięki temu zestawienia kosztów można raportować za
pośrednictwem narzędzi, takich jak Microsoft Excel, czy też używając narzędzi
do przekazywania informacji bilingowych zintegrowanych z finansowym
systemem zarządzania w firmie.

Artykuł Usługi i automatyzacja w chmurze pochodzi z serwisu CRN.

Virtual
Machine Manager pozwala na dodawanie fizycznych zasobów do prywatnej chmury bez
przerwy w dostarczaniu usług. Administratorzy budujący duże środowiska
chmury prywatnej mogą w automatyczny sposób zainstalować Hyper-V
bezpośrednio na fizycznych serwerach, znacznie skracając tym samym czas
wdrożenia. Mogą także przy pomocy Virtual Machine Managera integrować
działające już środowiska, zarządzając istniejącymi hypervisorami Microsoft
Hyper-V, Citrix XenServer czy VMware vSphere.

Ciągłość i bezpieczeństwo przede wszystkim

Zachowanie wysokiej
dostępności ma największe znaczenie dla właścicieli i użytkowników
aplikacji. Awaria w warstwie fizycznej nie może przerywać pracy aplikacji
działającej w chmurze – aby to zagwarantować aplikacje muszą być
w stanie działać na różnego rodzaju fizycznych maszynach. Taka możliwość
oddzielenia działających aplikacji od fizycznego sprzętu, na którym rezydują
i są uruchamiane, umożliwia nie tylko zapewnienie ich wysokiej dostępności
i odporności na błędy, ale daje też elastyczność, ponieważ zadania mogą
być uruchamiane w logicznej puli zasobów firmy i w razie
potrzeby przenoszone na inną maszynę fizyczną bez konieczności kupowania nowego
sprzętu.

Zapewnienie tej ciągłości w Windows Server umożliwia
tzw. klastrowanie (funkcja Failover Clustering). Virtual Machine Manager został
wyposażony w prosty kreator umożliwiający tworzenie nowych klastrów
Hyper-V i dodawanie ich do puli zasobów obliczeniowych. To uciążliwe
i czasochłonne zadanie zostało uproszczone dzięki możliwości wykorzystania
w procesie tworzenia wirtualnych serwerów. Virtual Machine Manager nie
tylko tworzy klastry, ale – jeśli jest taka potrzeba – wirtualizje
pamięci masowe, udostępniając ich wirtualną instancję.

Dzięki narzędziom do bardziej wydajnego zarządzania prywatną
chmurą, administratorzy centrów danych mogą zautomatyzować powtarzalne zadania
związane z pamięciami masowymi. Wśród dostępnych funkcji jest tworzenie
logicznych zasobów dyskowych (Logical Unit Number) oraz przypisywanie ich
hostom i klastrom, tak jak odbywałoby się to w tradycyjny sposób,
przy przydzielaniu fizycznych dysków.

Ważne są także wymagania
zasobów sieciowych. Dostarczanie użytkownikom wysoko dostępnych
i elastycznie skalowalnych aplikacji jest możliwe dzięki wsparciu przez
System Center 2012 SP1 zarządzania ruchem sieciowym. Virtual Machine Manager
współpracuje zarówno z dostępną w systemach Microsoft Windows funkcją
Network Load Balancing, jak też ze sprzętowymi akceleratorami i innymi
urządzeniami sieciowymi takich firm jak F5, Brocade i Citrix.

Po wdrożeniu i skonfigurowaniu poszczególnych
komponentów infrastruktury administratorzy centrów danych muszą zyskać
gwarancję ich ciągłej pracy. Dzięki oprogramowaniu Operations Manager mogą na
bieżąco śledzić stopień wykorzystania zasobów, co pozwala uniknąć problemów,
zanim te się pojawią. W przypadku wstrzymania pracy usługi lub jej
znacznego ograniczenia z powodu awarii fizycznego sprzętu, wbudowane
w Operations Manager procedury umożliwiają redukcję czasu potrzebnego do
przywrócenia systemów do pełnej pracy.

Heterogeniczna agregacja

Większość firm korzysta z serwerów różnych producentów.
Z reguły są one wyposażone w różne typy procesorów, różnego rodzaju
łączność z pamięciami masowymi (Fibre Channel i iSCSI)
i rozmaite karty sieciowe. Infrastruktura chmury prywatnej agreguje te
zasoby i łączy w logiczne pule. Zagregowana w ten sposób moc
obliczeniowa, przestrzeń dyskowa i sieć są udostępniane aplikacjom na
wyłączność lub we współdzielonym środowisku. Mogą być zarządzane zarówno przez
administratora centrum danych, jak i automatycznie. Właściciele
i użytkownicy aplikacji praktycznie nie wiedzą, z jakich fizycznych
zasobów aktualnie korzystają.

Dzięki łączeniu
różnorodnych heterogenicznych, fizycznych zasobów w infrastrukturze
prywatnej chmury administratorzy centrów danych unikają konieczności częstej
wymiany sprzętu. Jednocześnie dołożenie nowych zasobów staje się prostsze niż
kiedykolwiek wcześniej. Virtual Machine Manager umożliwia administratorom centrum
danych stworzenie nowej infrastruktury chmury z wykorzystaniem posiadanych
zasobów.

Zasoby centrum danych
mogą być łączone w logiczne pule i wykorzystywane do obsługi różnych
zadań w prywatnej chmurze. Daje to znacznie większą skalowalność
i elastyczność, czyniąc całe środowisko wysokodostępnym. Ważną cechą tego
modelu jest także to, że takie wirtualne zasoby mogą być współdzielone pomiędzy
wieloma chmurami. Za zwiększoną w ten sposób skalowalność
i elastyczność trzeba jednak dodatkowo zapłacić – ceną  jest ogólny spadek wydajności. Funkcja
dynamicznej optymalizacji Virtual Machine Managera, która migruje wirtualne
maszyny pomiędzy hostami w ramach klastra, aby odpowiednio rozłożyć
zadania i zapewnić najlepsze wykorzystanie fizycznych zasobów, daje
gwarancję, że poszczególne usługi otrzymują odpowiednie zasoby odpowiednie do
ich potrzeb.

Virtual Machine Manager może także służyć do optymalizowania
poboru energii elektrycznej poprzez koncentrację zadań na wybranych serwerach
i wyłączanie innych, aktualnie nieaktywnych.

Wiele firm ma rozproszone środowiska sieciowe i centra
danych z wieloma wirtualnymi sieciami (VLAN). A jeśli dla części
aplikacji były tworzone dodatkowe podsieci, to takie środowiska sieciowe są
naprawdę skomplikowane. Dzięki oddzieleniu warstwy logicznej od fizycznych
zasobów sieciowych, Virtual Machine Manager upraszcza infrastrukturę sieciową
i umożliwia przedstawienie jej w logicznej i ustandaryzowanej
postaci. Virtual Machine Manager współpracuje z Windows Server 2012 Hyper-V
Virtual Switch, umożliwiając dodawanie i konfigurowanie modułów Virtual
Switch Extensions. Pozwala to na tworzenie i zarządzanie wirtualną siecią
Hyper-V w ramach praktycznie każdej infrastruktury fizycznej sieci.

Wirtualne pule dla użytkowników

Administratorzy centrów
danych mogą przydzielać zasoby chmury właścicielom aplikacji, bazując na
określonych wymaganiach, które nie mogą przekraczać dostępnych fizycznych
zasobów (mocy obliczeniowej, pamięci i przestrzeni dyskowej) przyznanych
danej grupie. Virtual Machine Manager umożliwia administratorom centrów danych
określanie ilości i rodzaju zasobów dostępnych dla użytkowników lub grup.
Dotyczy to:

– wirtualnych procesorów,

– pamięci,

– przestrzeni dyskowej,

– liczby wirtualnych maszyn,

– indywidualnie ustalanych ograniczeń.

Administratorzy centrów danych mogą tworzyć szablony
wirtualnych maszyn na wszystkich platformach – Microsoft Hyper-V, Citrix
XenServer lub VMware vSphere. Po uzupełnieniu szablonu o system operacyjny
i aplikacje jest on gotowy do wdrożenia na szeroką skalę.

Dodatkowe możliwości przynosi rozwiązanie Server Application
Virtualization (Server App-V), które wirtualizuje konfigurację
i informacje o stanie aplikacji. Zbiera informacje o plikach
zapisanych na dysku, usługach Windows, ustawieniach rejestru itd., łącząc je
i udostępniając w postaci pojedynczego pliku. Ułatwia to zarządzanie
aplikacjami, a w przypadku konieczności aktualizacji nowa wersja
aplikacji może być szybko rozdystrybuowana do wirtualnych maszyn.

Dzięki wbudowanemu
w Virtual Machine Managera kreatorowi szablonów usług administratorzy
centrów danych mogą określać swoje techniczne i biznesowe oczekiwania
względem aplikacji. To umożliwia ustandaryzowanie wdrożeń aplikacji oraz usług
i przyspiesza ich późniejszą realizację. Kopiowanie i modyfikowanie
szablonów usług pozwala na ich szybsze wdrożenie w chmurze, zapewniając
tym samym użytkownikom dostęp do najnowszej wersji aplikacji bądź usługi.
W ten sposób można także tworzyć samoobsługowe „sklepy” w prywatnej
chmurze, zachowując nad nimi pełną kontrolę. Właściciele aplikacji mogą
kontrolować stopień wykorzystania ich platformy usług w chmurze, zaś
administratorzy centrów danych – zarządzać wszystkimi aspektami
infrastruktury, włącznie z automatycznym skalowaniem usług.

Artykuł Wirtualne zarządzanie z System Center 2012 pochodzi z serwisu CRN.

Użytkownicy biznesowi odnotują i zwiększą elastyczność
działania, gdy zaczną korzystać z usług świadczonych w modelu IT as a
Service. Usługi te mogą być samodzielnie przydzielane za pośrednictwem
portalu, umożliwiają skalowanie zgodnie z potrzebami użytkownika i są rozliczane na
podstawie faktycznego wykorzystania.

Administratorzy mogą dodatkowo zaoszczędzić, tworząc pule zasobów
współużytkowanych w chmurze prywatnej, z zasobów której korzysta wielu użytkowników dokładnie w takim zakresie, w jakim potrzebują. Elastyczność
jest wynikiem wykorzystania zasobów chmury publicznej uzupełniających
środowisko dostępne na miejscu. Oprogramowanie System Center 2012 zapewnia
przedsiębiorstwom uzyskanie korzyści zarówno z chmury prywatnej, jak i
publicznej, z uwzględnieniem wszelkich wyjątkowych potrzeb biznesowych klienta.

System Center umożliwia również uporządkowanie
dotychczasowych zasobów informatycznych (sieci, pamięci masowych i mocy
obliczeniowej) w ramach chmury prywatnej. Można ją łatwo zintegrować z
usługami chmury publicznej i uzyskać chmurę hybrydową zarządzaną przy
życiu jednego interfejsu.

Obsługa środowisk
heterogenicznych

Oprogramowanie System Center 2012 umożliwia integrację
zróżnicowanych technologii w ramach jednolitej chmury prywatnej:

– centralne zarządzanie różnymi wirtualizatorami – w tym Windows Server Hyper-V, VMware vSphere oraz Citrix XenServer – za
pośrednictwem jednego interfejsu,
– monitorowanie systemów Windows Server i Sun
Solaris oraz różnych dystrybucji systemów Linux i UNIX,
– Integracja zestawów narzędzi firm HP, CA, BMC,
EMC i VMware w zautomatyzowany workflow.

Automatyzacja
procesów

Wydajność chmury prywatnej można poprawić, automatyzując
standardowe procesy, takie jak zarządzanie incydentami, zmianami i wersjami.

Infrastruktura
samoobsługowa

Zasoby mocy obliczeniowej, sieci i pamięci masowej można
standaryzować w ramach platformy chmury prywatnej, a następnie można
przydzielać je do jednostek biznesowych przy użyciu usługi Active Directory.
Katalog usług umożliwia osobom odpowiedzialnym za aplikacje określanie
zapotrzebowania i korzystanie z zasobów w trybie samoobsługowym.

PRECYZYJNE PROGNOZOWANIE
POZIOMÓW USŁUG (SLA)

Szczegółowe
monitorowanie aplikacji i diagnozowanie problemów

Pełna integracja z aplikacjami .NET pozwala programistom
łatwo określać pierwotne przyczyny problemów z aplikacjami nawet na poziomie
pojedynczych wierszy kodu, co przyspiesza wykrywanie i usuwanie błędów. Łatwe w
obsłudze pulpity nawigacyjne i raporty umożliwiają sprawne monitorowanie stanu
umów dotyczących poziomu usług (SLA) i przekazywanie informacji na ten temat.
Integracja z oprogramowaniem Visual Studio umożliwia płynną współpracę między
zespołami programistycznymi i operacyjnymi w zakresie rozwiązywania problemów i
zapewniania zgodności i z warunkami umów SLA.

Standaryzacja
dostarczania usług aplikacji

Szablony usług umożliwiają ich modelowanie, dzięki czemu
osoby odpowiedzialne za aplikacje mogą stale i niezawodnie opracowywać,
konfigurować i wdrażać usługi aplikacji w chmurze. Operacje wdrażania usług w
chmurach publicznych i prywatnych można wizualizować i ponownie konfigurować.

Uproszczone
zarządzanie aplikacjami

Technologia wirtualizacji aplikacji na serwerze (SAV), która
eliminuje ich zależność od konkretnej infrastruktury, ułatwia wdrażanie takiego
oprogramowani. Funkcja SAV pozwala także ograniczyć nakłady administracyjne i
wydatki ze względu na uproszczenie obsługi aplikacji dzięki zarządzaniu
opartemu na obrazach.

ZARZĄDZANIE CHMURĄ
PRYWATNĄ I PUBLICZNĄ W JEDNYM MIEJSCU

Samodzielna obsługa
aplikacji w chmurze

Osoby odpowiedzialne za aplikacje mają dostęp do
zintegrowanych funkcji samoobsługi dzięki jednolitemu interfejsowi oraz
mechanizmom kontroli nad chmurą prywatną i usługami aplikacyjnymi Windows
Azure.

Elastyczna delegacja
pod kontrolą

Środowiska chmury można przygotować i obsługiwać w ramach
wielu centrów danych, infrastruktur (firm Microsoft, VMware i innych) i
dostawców usług, takich jak platforma Windows Azure.

Dzięki delegowaniu uprawnień i elastycznej samoobsłudze specjaliści
IT mogą zapewnić bezpieczeństwo i zgodność z przepisami bez rezygnacji ze
scentralizowanej kontroli nad środowiskiem IT.

Zarządzanie
środowiskami fizycznymi, wirtualnymi i chmurą

Dobrze znane funkcje zarządzania lokalnego można również
stosować w hybrydowych środowiskach chmury.

Więcej informacji na temat rozwiązania System Center 2012
można znaleźć pod adresem:

http://www.chmuraprywatna.microsoft.pl

Artykuł Zarządzenie chmurą i centrum danych pochodzi z serwisu CRN.