Aż 73 proc. startupów swój rozwój opiera na środkach własnych założycieli – według ankiety Fundacji Startup Poland, opublikowanej w raporcie „Polskie startupy 2021” .

Eksperci podkreślają jednak, że nie jest to model finansowania najbardziej sprzyjający rozwojowi.

„Główną barierą w pozyskaniu kapitału przez polskie firmy jest brak odpowiedniej komunikacji potrzeb kapitałowych i niewłaściwy sposób przedstawienia projektu inwestycyjnego” – twierdzi doradca finansowy Robert Chybowski dla Newseria Biznes.

Jak ocenia, nieumiejętność skutecznej komunikacji z inwestorami i funduszami inwestycyjnymi ogranicza polskim firmom dostęp do kapitału.

Jeśli chodzi o zewnętrzne źródła finansowania startupów, to według badania Startup Poland najwięcej, bo 30 proc., wskazuje na krajowe fundusze venture capital (zarówno publiczno-prywatne, jak i prywatne), a nieco mniej na krajowego anioła biznesu (23 proc.).

Tym niemniej w opinii co trzeciego startupu coraz łatwiej jest znaleźć finansowanie, odmiennego zdania jest 18 proc. pytanych.

Jak tłumaczy ekspert, firmy w pierwszej kolejności idą po fundusze do inwestorów indywidualnych, bo łatwiej im jest z nimi rozmawiać. Z instytucjonalnymi inwestorami często nie idzie tak łatwo.

Dlaczego tak trudno dogadać się z funduszem

„Trudność w komunikacji wynika głównie z tego, że fund manager myśli przede wszystkim w kategoriach przychodów i kosztów, tzn. aby różnica między nimi równoważyła kapitał, który inwestuje. Natomiast osoba, która przychodzi po ten kapitał, myśli przede wszystkim o swoim produkcie” – uważa doradca finansowy.

Jak ułatwić komunikację

Jego zdaniem poprawę w komunikacji z funduszami może przynieść metoda Lean Canvas, która służy do oceny efektywności modeli biznesowych. To rodzaj zwięzłego, jednostronicowego biznesplanu, który skupia się m.in. na takich elementach jak: segmentacja klientów, rozwiązanie problemów, przewaga nad konkurentami, struktura kosztów i przychodów. Taki plan jest łatwy do przedstawienia potencjalnym inwestorom.

„Przedsiębiorca, który przychodzi do fund managera, spotyka człowieka, który też ma pewną sprawę do załatwienia. Tak jak przedsiębiorca ma produkt i potrzebuje kapitału, tak fund manager ma kapitał, który musi wydać w odpowiednim czasie. Stara się więc dokonać szybkiej selekcji. W pewnym sensie jest to egzamin, ale w rzeczywistości to jednak rozmowa partnerska” – twierdzi Robert Chybowski.

Rekord inwestycji w polskie startupy w 2022 r.

Jak wynika z podsumowania transakcji na polskim rynku venture capital, przygotowanego przez PFR Ventures i Inovo Venture Partners, w 2021 r. 379 spółek pozyskało łącznie 3,6 mld zł finansowania od 113 polskich i zagranicznych funduszy. To oznacza wzrost o 79 spółek oraz o 1,5 mld zł środków względem 2020 r.

W I połowie 2022 r. na polskim rynku VC przeprowadzono 191 transakcji. Przyniosły one innowacyjnym polskim firmom ponad 2 mld zł. W II kw. br. 72 proc. inwestycji w polskie startupy pochodziło z międzynarodowych VC.

Źródło: Newseria Biznes

Artykuł Nowe polskie firmy nie potrafią komunikować się z inwestorami pochodzi z serwisu CRN.

Kim jest i po co komu angel?  

Rynek Venture Capital ma się w Polsce świetnie – bije rekord za rekordem w różnych kategoriach. Pytanie, które rodzi się wręcz automatycznie: „po co komu angel?”. Z praktycznego punktu widzenia większość VC chce inwestować najwcześniej na etapie seed. Wymaga, by było już gotowe MVP, a idealna w duecie jest również pierwsza trakcja, która uwiarygadnia model. Biorąc pod uwagę obecne stawki programistów, relatywnie szybko w startupach tworzy się luka kapitałowa i to jeszcze na etapie pre-seed. Skończyły się oszczędności i środki zebrane od rodziny i znajomych, natomiast dla VC wciąż za wcześnie. Wtedy często pojawia się angel.

Ile inwestuje angel? Komisja Europejska w jednym z raportów pokazuje ciekawe dane: mediana ticketu wynosi 30 tysięcy euro, 10 proc. wszystkich inwestycji przekroczyła pułap 200 tysięcy euro, natomiast 2 proc. oscyluje wokół 1 miliona euro. Co ciekawe, w USA są to częściej znacznie mniejsze kwoty, podobnie jak w Polsce, gdzie osobiście spotykam się najczęściej z przedziałem od 20 tysięcy do 100 tysięcy złotych.

Aniołami najczęściej są przedsiębiorcy, czasem C-level dużych firm. Chcąc inwestować seryjnie, mając środki na follow-on rounds i jednocześnie stosując dywersyfikację w swoich portfelach inwestycyjnych, gdzie 10–30 proc. będą stanowić inwestycje ryzykowne (np. startupy), trzeba mieć po prostu na to środki.

Kiedy pryska czar

Problemy z aniołami często zaczynają się na bardzo wczesnym etapie. Po zaprezentowaniu projektu i wstępnych rozmowach o współpracy pojawia się kluczowy moment – ustalenie warunków brzegowych. Już tutaj z reguły widać, z kim mamy do czynienia.

Pierwszą kwestią są uprawnienia danego inwestora, czyli to, jak głęboka ma być jego ingerencja w spółkę. Rozsądny business angel postawi pewne wymagania, jednak pozwoli founderom działać. Czerwona lampka powinna pojawić się w momencie, gdy za relatywnie niewielkie pieniądze zaczynają się pojawiać zapisy, które wykraczają poza te, które są standardowo stosowane przez fundusze venture capital.

Przykłady? Jednoosobowa reprezentacja w zarządzie, czyli możliwość swobodnego podejmowania decyzji na poziomie CEO i to bez konsultacji z nim, pełny dostęp do rachunku bankowego z możliwością dokonywania transakcji, pisemna zgoda anioła na niemal każde działanie operacyjne w spółce, a na koniec preferencyjne warunki wyjścia i dyskonto do wejścia przy kolejnej rundzie.

Dlaczego tego typu zapisy są tak ważne? Po pierwsze mogą one umożliwić przejęcie kontroli nad spółką. W momencie, gdy będzie działo się źle lub anioł będzie miał inną wizję, może sabotować founderów i działać po swojemu. Po drugie, tego typu konstrukcja uniemożliwia właściwie pozyskanie drugiej rundy bez uprzedniego wyczyszczenia patologicznych zapisów, na co często anioł nie chce się zgodzić, bo dlaczego ma oddawać coś, co już wynegocjował.

Po trzecie to, że ktoś zgodził się na taki układ oznacza, że albo był zdesperowany, albo nie wiedział, w co się pakuje – każdy wariant daje co najmniej pomarańczowe światło dla kolejnego inwestora.

Przedsiębiorca a inwestor

Może wydawać się to nieco niejasne, natomiast bycie przedsiębiorcą a inwestorem to dwie różne role. Dwa odrębne zakresy kompetencji, które mogą się przenikać i uzupełniać – jednak wcale nie muszą. To, że ktoś zbudował świetną firmę, którą sprzedał za setki milionów złotych, wcale nie oznacza, że będzie potrafił zbudować drugą, a tym bardziej, że będzie w stanie wesprzeć kogoś jako inwestor.

Przykładowo – archetypiczny „pan Kazimierz” dorobił się na transformacji gospodarczej. Zbudował dwie fabryki, do dziś pozostając w branży przemysłowej. W jego firmach panuje monarchia absolutna – jako despota zarządza twardą ręką. Finansowo ma się bardzo dobrze, bo koniunktura sprzyja. Dowiaduje się o startupach, zaczyna interesować się tematem, ogląda pierwsze pitch decki. Ocenia je zgodnie ze swoją intuicją – nie ma sprecyzowanych kryteriów inwestycyjnych. Podejmuje decyzję – inwestuje.

Początkowo jest bierny, później zaczyna się niepokoić, kiedy nie widać obiecywanych złotych gór, uniesiony ego i emocjami zaczyna się rządzić w spółce. Pokazuje founderom, gdzie ich miejsce. Resztę historii wystarczy sobie dopisać.

Przedsiębiorczość jest najlepszym możliwym fundamentem do inwestycji, jednak potrzebna jest tu pewna ewolucja. Umiejętność patrzenia z dystansu, godzenie się z porażkami, znajomość rynku, specyfika startupów i ich krzywa rozwoju, ustalone kryteria inwestowania, określony moment wyjścia itd. Te wszystkie rzeczy wymagają doświadczenia, więc zanim śpiewającym krokiem pobiegnie się do notariusza podpisać umowę, warto trzy razy zastanowić się, kto i na jakich zasadach ma zostać udziałowcem oraz jak wysokie jest ryzyko związane z tym kapitałem.

Szymon Janiak  

Autor jest współtwórcą i partnerem zarządzającym funduszu venture capital czysta3.vc

 

  

Artykuł Czy business angel to dobra droga dla startupu? pochodzi z serwisu CRN.

Thrasio w ciągu czterech lat swojej działalności zebrało od inwestorów 2,4 miliarda dolarów (sic!). Oczywiście nie jest to jednostkowy przypadek. Według PitchBook w samym tylko czwartym kwartale ubiegłego roku inwestycje venture capital osiągnęły rekordowy poziom 95 miliardów dolarów. Startupy stały się w ostatnich latach benificjentami niskich stóp procentowych i spadku liczby akcji spółek publicznych. Oba czynniki przyciągnęły inwestorów do kapitału wysokiego ryzyka. Trend ten umocnił się wraz z nadejściem pandemii. Fundusze venture capital zwiększyły wówczas swoje zainteresowanie startupami technologicznymi, ponieważ aplikacje i cyfrowe usługi stały się wyjątkowo gorącymi aktywami.

Jednak od kilku miesięcy mamy do czynienia z odwrotem. Inwestorzy unikają wysokich wycen i domagają się, aby firmy wydawały mniej i poprawiały swoje marże, choć jeszcze do niedawna ważniejszy od rentowności był szybki wzrost przychodów. PitchBook informuje, że skala inwestycji venture capital zmalała o 26 proc. w pierwszych trzech miesiącach tego roku w ujęciu kwartalnym. Natomiast według Carta, począwszy od końca ubiegłego roku do pierwszego kwartału bieżącego roku, wyceny szybko rozwijających się startupów spadły średnio o 42 proc.

Zaciskanie pasa

Presja ze strony funduszy VC skłoniła startupy, które jeszcze kilka miesięcy temu pięły się w górę, do zwalniania pracowników, ograniczania wydatków na marketing, anulowania projektów… Matt Schulman, dyrektor generalny firmy programistycznej Pave, żali się, że inwestorzy analizują marże brutto w sposób, w jaki nie robili tego wcześniej. W odpowiedzi na to menadżer sporządził listę piętnastu potencjalnych sposobów na zmniejszenie wydatków. Jednym z nich było zwiększenie zatrudnienia w tańszych regionach, takich jak Ameryka Łacińska.

W ciągu dekady inwestorzy przeznaczyli 1,3 biliona dolarów na startupy, tworząc rocznie setki firm, które osiągnęły wyceny powyżej miliarda dolarów. Tym samym przyciągały zainteresowanie zagranicznych rządów i czołowych funduszy hedgingowych. W 2021 roku fundusze venture capital zebrały 132 miliardy dolarów na inwestycje w startupy, a więc prawie dwukrotnie więcej niż w 2019 roku i sześciokrotnie więcej niż dziesięć lat temu, kiedy liczba funduszy wynosiła około jednej trzeciej obecnej.

Startupy, które pozyskiwały od inwestorów duże sumy przy wysokich wycenach, znalazły się pod presją rozwoju. W rezultacie szybko zaczęły zwiększać zatrudnienie i dokonywać często niezbyt przemyślanych przejęć, co w większości przypadków doprowadziło do znacznego pogorszenia jakości pracy.

Nie najlepszą passę mają też największe spółki technologiczne, tak przecież świetnie radzące sobie w czasie pandemii. Akcje Meta i Amazona spadły w tym roku o ponad 30 proc., zaś Apple’a, Microsoftu i Alphabetu o około 20 proc. Wyjątkowo trudny czas ma Netflix, ze spadkiem aż o 69 proc. Złe wiadomości napłynęły też między innymi z SoftBanku, który w pierwszym kwartale bieżącego roku stracił na inwestycjach w spółki technologiczne rekordowe 26,2 miliarda dolarów. Trudno się zatem dziwić minorowym nastrojom panującym w Dolinie Krzemowej.

Jednak, jak to zwykle bywa nawet w najczarniejszych czasach, nie wszyscy tracą rezon. „Moim zdaniem nie jest to scenariusz z 2001 ani z 2008 roku. Po prostu słabsze startupy nie otrzymują finansowania, co uważam za zdrowe zjawisko” – podkreśla John Chambers, były dyrektor generalny Cisco Systems, a dziś jeden z inwestorów venture capital. I w zasadzie trudno się z nim nie zgodzić.

Artykuł powstał na podstawie materiałów z The Wall Street Journal.

Artykuł Koniec imprezy dla startupów pochodzi z serwisu CRN.

Biznes już testuje

Globalna wartość rynku wyświetlaczy wynosi ok. 130 mld dol. i trudno o bardziej konkurencyjny sektor. Mimo tego, udało im się. Polski startup podpisał umowę z LG Display, jednym z największych koncernów elektronicznych na świecie. Emitery wynalezione przez Polaków będą testowane przez firmę, która posiada 21 proc. globalnego rynku wyświetlaczy OLED wartego 40 mld dol.! Na moje pytanie o to, co jest ich największym marzeniem na ten rok, twórcy startupu odpowiedzieli: „naszym celem jest posiadanie pierwszego globalnie wdrożonego emitera koloru zielonego nowej generacji w urządzeniu końcowym jeszcze w tym roku. Mamy szasnę być pierwsi na świecie”.

Polsko-koreańskie R&D

W ostatnich miesiącach twórcy Noctiluca otworzyli w Korei Południowej własny dział badawczo-rozwojowy. Zwiększyli pięciokrotnie moce produkcyjne toruńskiego laboratorium. Podjęli współpracę z najważniejszymi instytutami badawczymi z Niemiec – Instytutem Technologii w Karlsruhe i Fraunhofer. Realizują projekt z Agencją Rozwoju Wysokich Technologii i Przemysłu na Tajwanie (ITRI). Podpisali umowę z japońskim koncernem chemicznym. Spółka zadebiutowała też na giełdzie NewConnect. I wiem, że im się naprawdę uda być pierwszymi.

Piękna strona nauki

Polacy mają szansę tworzyć kluczowe składniki urządzeń, z których korzysta absolutnie każdy z nas. Mało tego, robią to w najbardziej ekologiczny z możliwych sposobów. Popyt na smartfony, tablety, telewizory czy urządzenia wearables nie będzie malał, wręcz przeciwnie. Technologia OLED już staje się wiodąca. A to dopiero początek dla kolejnej generacji, którą tworzy zespół naukowców z Torunia. Pelagia Noctiluca jest fascynującym świecącym organizmem morskim, który do bioluminescencji wykorzystuje to, co organiczne. To ta zdolność do emitowania czystego światła przez żywe organizmy zainspirowała Polaków do badań, które zaowocowały tym wielkim ekologicznym odkryciem. Stąd nazwa firmy.

Życzę im wiatru w żagle. Niech zdobywają świat technologią, która urodziła się w Polsce. Niech pokazują piękną stronę nauki.

Maciej Kawecki  

Autor jest Ambasadorem Cyfrowej UE, prorektorem ds. Innowacji WSB w Warszawie, a także prezesem Instytutu Lema.

 

  

Artykuł Ekologiczny OLED pochodzi z serwisu CRN.

Te dwa ostatnie problemy nasiliły się w czasie pandemii, kiedy trzeba było w ekspresowym tempie zapewnić dostęp do informacji osobom pracującym w domach. Jednym z najprostszych, choć niekoniecznie najtańszych sposobów było wykupienie usług Amazona czy Microsoftu. To jednak zrozumiała decyzja, jeśli wziąć pod uwagę, że w gorącym okresie nie było czasu na wnikliwe analizy. I choć pośpiech nie jest najlepszym doradcą, to nigdy nie jest za późno, aby sporządzić bardziej wnikliwe kalkulacje i lepiej dostosować się do zmieniających warunków. Jest to możliwe nie tylko dzięki elastyczności usług chmurowych, ale także narzędziom ułatwiającym procesy związane z przetwarzaniem i przechowywaniem danych. Co ważne, dostawcami tego typu rozwiązań są na ogół bardzo młode firmy, które mają świeże spojrzenie na kwestie związane z zarządzaniem plikami i obiektami.

Pliki w chmurze

Nasuni jest jednym z wielu startupów szukających sobie miejsca w segmencie chmury hybrydowej. To rynek, przed którym rysują się bardzo ciekawe perspektywy. Analitycy z MarketsandMarkets prognozują, że w 2023 r. jego wartość sięgnie 97 mld dol. (w 2018 było to 44 mld dol.). Nasuni postawiło sobie za cel zastąpienie konwencjonalnych serwerów i systemów NAS usługami przechowywania plików w chmurze. Szefowie startupu przekonują, że przechowywanie danych nieustrukturyzowanych w chmurze publicznej wymaga specjalnych rozwiązań. Najwięcej trudności sprawia obsługa plików przechowywanych w chmurze mocno oddalonej od użytkowników. Nasuni chce zoptymalizować produktywność pracowników, jednocześnie zmniejszając koszty i oszczędzając zasoby IT.

W tym celu firma opracowała globalny system plików UniFS, który integruje się z obiektową pamięcią masową i może być skalowany bez ograniczeń w ramach Amazon, Azure lub Google Cloud. System realizuje takie funkcje jak tworzenie kopii zapasowych, synchronizacja plików czy odzyskiwanie danych po awarii. Według specjalistów Nasuni ostatni z wymienionych procesów może trwać jedynie 15 minut.

Nasuni obsługuje najważniejsze protokoły, w tym SMB (CIFS), NFS, FTP/ /SFTP i HTTPS. Użytkownicy uzyskują dostęp do plików za pośrednictwem Nasuni EdgeAppliance, czyli maszyn wirtualnych lub urządzeń x86 z zainstalowanym oprogramowaniem tej marki. Obszar, w którym porusza się amerykański startup, ma spory potencjał.

Analitycy IDC szacują, że w latach 2021–2025 średnia stopa wzrostu ze sprzedaży usług związanych z przechowywaniem plików w chmurze wyniesie 41 proc. i w 2025 r. osiągnie wartość 4 mld dol., czyli niemal pięć razy więcej niż w ubiegłym roku. Warto podkreślić, że w przypadku pamięci obiektowej prognozy mówią o 21 proc. wzroście, aczkolwiek wielkość uzyskiwanych obrotów zdecydowanie przekroczy te uzyskiwane w segmencie przechowywania plików.

– Chcemy za kilka lat zgarniać z rynku około 5 miliardów dolarów rocznie. Jak na razie możemy pochwalić się 120-procentową stopą wzrostu przychodów. Co istotne, około 30 procent naszych wpływów pochodzi ze współpracy z wielką trójką: Amazonem, Microsoftem i Google’em – mówi Paul Flanagan, CEO Nasuni.

Co ciekawe, Nasuni jednocześnie konkuruje z wymienionymi koncernami. Swojej szansy upatruje w tym, że Amazon czy Microsoft koncentrują się na usługach przechowywania danych bazujących na pamięci obiektowej, a ich oferta w zakresie plików nie pokrywa potrzeb szerokiej grupy odbiorców. Z kolei bardzo ważnym graczem w tym sektorze jest NetApp, z którym Nasuni musi ostro rywalizować o klientów. Zresztą Paul Flanagan przyznaje, że około 40 proc. przychodów jego firmy generują klienci przejęci od konkurencji.

Drugie podejście Davida Flynna

Niewykluczone, że plany Nasuni częściowo pokrzyżuje David Flynn. Ten przedsiębiorca z Kalifornii jako pierwszy wprowadził na rynek nośniki SSD z interfejsem PCI. W 2014 r. jego firma Fusion-io została przejęta za 1 mld dol. przez SanDisk. Niedługo potem Flynn wystartował z nowym projektem Primary Data, a więc platformą do zarządzania danymi (funkcję Chief Scientist pełnił wtedy w tej firmie Steve Wozniak).

Chociaż Primary Data była firmowana przez znane postacie i pozyskała 60 mln dol. od funduszy venture capital, przetrwała jedynie cztery lata. Jednak sam David Flynn nie złożył broni i w 2010 r. założył startup Hammerspace, będący w pewnym stopniu kontynuacją wcześniejszego przedsięwzięcia. Firma opracowała Global Data Environment (GDE), który unifikuje rozproszone silosy plików i obiektów w pojedynczy zasób sieciowej pamięci masowej (NAS). W ten sposób zapewnia się aplikacjom dostęp na żądanie do nieustrukturyzowanych danych w lokalnych chmurach prywatnych, hybrydowych lub publicznych. Idea polega na tym, żeby punkty dostępu do danych były aktualizowane za pomocą metadanych GDE. W rezultacie cyfrowe zasoby są cały czas widoczne i można do nich uzyskać dostęp z dowolnego miejsca.

– Przedsiębiorcy potrzebują rewolucyjnego podejścia do dostępu do danych. Nasze rozwiązanie przełamuje ograniczenia techniczne występujące podczas przechowywania plików. W ten sposób zwalniamy firmowe zespoły IT z niekończącej się pracy, mającej na celu łączenie różnych systemów pamięci masowej – tłumaczy David Flynn.

Z punktu widzenia użytkownika operacja jest prosta, bo wystarczy połączyć się z systemem, aby uzyskać dostęp do wszystkich danych. Przy czym niezależnie od tego, czy znajdują się w lokalnej pamięci masowej w wielu witrynach, na platformie AWS, Azure czy GCP, pliki pojawiają się w folderach tak, jakby znajdowały się na lokalnym serwerze NAS. Dostęp dla użytkowników i aplikacji odbywa się przez NFS lub SMB, a także przez sterowniki CSI, jeśli dane są odczytywane lub zapisywane przez aplikacje uruchomione na platformie Kubernetes.

Jednym z klientów Hammerspace jest kanadyjskie studio animacji Global GFX. Firma zatrudnia animatorów rozsianych po całym świecie. GDE umożliwia im zachowanie ciągłości produkcji, gdy na przykład europejscy pracownicy wylogowują się wieczorem, a koledzy z półkuli zachodniej w tym samym czasie kontynuują pracę.

– To tak, jakby wszyscy byli w tym samym pokoju, mimo że są oddzieleni kilkoma strefami czasowymi – tłumaczy Floyd Christofferson, szef produktu w Hammerspace.

Hammerspace działa w podobnym segmencie rynku co Nasuni czy CTERA, które również zapewniają spójny dostęp do plików w różnych lokalizacjach geograficznych, jednakże obie firmy wykorzystują chmurę publiczną jako miejsce przechowywania danych.

– Zasadniczo różnimy się od naszych konkurentów. Oni skupiają się na infrastrukturze i buforują dane. To, co robimy, to całkowite oddzielenie danych od dowolnej infrastruktury – tłumaczy David Flynn.

Artykuł Wielka migracja danych pochodzi z serwisu CRN.

Zastanawiając się, dlaczego VC tak wiele obiecują, trzeba zdać sobie sprawę z faktu, że jak na każdym innym rynku, te podmioty konkurują ze sobą. W Polsce wciąż trwa klęska urodzaju – historycznie jest najwięcej działających VC, pieniądze płyną, a statystyki rosną. Każdy chce inwestować w najlepsze przedsięwzięcia – problem w tym, że ich liczba jest ograniczona. Najbardziej perspektywiczne spółki mogą wybierać spośród ofert, więc trzeba przekonać je do siebie.

Tutaj właśnie pojawia się mityczne smart money i zaczyna się overpromising. Sprzedaje się piękną wizję wspólnej przyszłości, pokazując konkretne przykłady, a momentami nawet szczegóły. Wszystko wydaje się być spójne, doświadczenie partnerów się zgadza – innymi słowy, brak podstaw ku temu, aby było inaczej. Podejmując ostateczną decyzję, wybiera się te zespoły, które zaoferowały najciekawszą formę współpracy, bo przecież kapitał wszędzie jest podobny. Partnerzy opowiadają więc to, co founderzy chcą usłyszeć, a problemy zaczynają się po podpisaniu umowy.

Wsparcie – jeśli jakieś w ogóle jest – bardzo szybko wygasa. Kontakt jest sporadyczny, nawet zrobienie zmiany umowy u notariusza czy przegłosowanie uchwały przez radę nadzorczą jest niezwykle dużym wyzwaniem. Ożywienie pojawia się dopiero przy rozpoczęciu kolejnej rundy finansowania, ale zamiast pomocy wyraźnie rysuje się odrębność interesów spółki od funduszu. Wtedy dopiero założyciele zaczynają żałować swojej decyzji.

Kluczowe jest to, by uzmysłowić sobie, jakie są realia rynkowe przed zawarciem umowy. Świadomość pewnych zachowań spowoduje, że nie pojawią się iluzoryczne oczekiwania. Faktem jest, że wiele VC nie daje kompletnie żadnego smart money. Podmioty te odgrywają raczej rolę pasywnego wspólnika, wobec którego powstaje szereg zobowiązań w zamian za wniesiony kapitał. Można to albo zaakceptować albo, jeśli spół-ka ma taką możliwość – faktycznie szukać tych VC, które pomagają, a ich founderzy to potwierdzą.

Faktem jest również to, że zaangażowanie partnerów jest zmienne w czasie i nie jest demokratyczne. Im lepiej wiedzie się spółce i ciekawsze są jej perspektywy na tle całego portfela, tym ich wsparcie jest większe. Im spółka gorzej performuje, tym telefon odzywa się rzadziej, aż w końcu milknie.

Ważny jest również sam etap życia funduszu, który determinuje pewne wybory. Część paradoksalnie jest najbardziej aktywna w czasie budowy portfela i wtedy najwięcej poświęca spółkom, ponieważ tylko w tym czasie otrzymuje management fee od inwestorów i może pozwolić sobie na utrzymanie dużego zespołu o komplementarnych kompetencjach. Dodatkowo pokrywa się to z faktem, że często tuż po alokowaniu całego kapitału partnerzy skupiają się na fundrisingu środków do kolejnego funduszu, więc ich doba staje się jeszcze krótsza. Inni z kolei mogą mieć cały ten proces poukładany inaczej i najpierw inwestują, a później skupiają się w pełni na rozwijaniu perełek ze swojego portfela.