Sławomir Karpiński, CEO Connect Distribution, w wystąpieniu inaugurującym spotkanie wskazał na cztery najważniejsze trendy IT na 2023 rok: bezpieczeństwo, chmurę hybrydową, konteneryzację oraz monitoring wideo.

– Bardzo dokładnie obserwujemy trendy występujące na rynku IT. Największe perspektywy w zakresie rozwoju biznesu daje segment cyberbezpieczeństwa i w tym zakresie zamierzamy rozbudowywać naszą ofertę. Chcemy, aby nasi partnerzy utożsamiali nas przede wszystkim właśnie z tym obszarem działalności – tłumaczy  Sławomir Karpiński.

Co istotne, dystrybutor planuje też odchodzić od typowego podejścia produktowego. W praktyce oznacza, że w ofercie Connect Distribution znajdą się sprawdzone, skonfigurowane rozwiązania pochodzące od kilku producentów. 

– Niejednokrotnie partnerzy poszukujący konkretnych rozwiązań nie do końca wiedzą jak dobrać poszczególne elementy składowe tak, aby idealnie do siebie pasowały. My ułatwimy im to zadanie, bazując oczywiście na naszej ofercie – dodaje Sławomir Karpiński.

Uczestnicy spotkania mieli okazję bliżej zapoznać się z produktami Cofense oraz HelpSystems.  Pierwsza z wymienionych firm oferuje zaawansowane rozwiązanie do ochrony przed wyrafinowanymi atakami phishingowymi, takimi jak wyłudzanie danych uwierzytelniających i ataki na firmową pocztę. 

– Wszystkie sieci mają luki i organizacje muszą ten fakt zaakceptować, podobnie jak to, że mejle wysyłane przez oszustów omijają standardowe zabezpieczenia. Co gorsza, wciąż istnieje liczna grupa użytkowników otwierających linki nieznanego pochodzenia – podkreśla Juergen Petzendorfer, Sales Director Cofense.

Wiele firm polega na systemach Secure Email Gateway (SEG), aczkolwiek problem polega na tym, że choć zatrzymują one większość prostych zagrożeń, to nie zawsze radzą sobie z wysublimowanymi atakami. Cofense dysponuje mechanizmem pozwalającym wykrywać te, które są pomijane przez rozwiązania głównych dostawców SEG-ów.

Natomiast HelpSystems zabezpiecza oraz automatyzuje krytyczne procesy IT.  Oferta tej firmy skupia się na dwóch obszarach: automatyzacji i cyberbezpieczeństwie. Portfolio producenta składa się z trzech grup produktowych, obejmujących bezpieczeństwo danych, zarządzanie tożsamością i dostępem oraz ochronę infrastruktury. Ian Davies, Strategic Alliances and Partner Manager w HelpSystems, zwrócił uczestnikom spotkania uwagę na fakt, że oferta tego dostawcy rozszerza się dzięki licznym akwizycjom. W latach 2020-2022 producent przejął aż dwanaście firm z branży bezpieczeństwa IT, w tym Alert Logic, Digital Guardian, PhishLabs cz Vera.

Czas na migracją danych

Jednym z największych wyzwań, przed jakim staje większość firm, jest zarządzanie danymi. Problem polega nie tylko na ich lawinowym przyroście, ale również na ich rozproszeniu. Niejednokrotnie firmowe dane znajdują się w środowisku lokalnym oraz chmurach publicznych należących do kilku usługodawców.

– Duży nacisk kładziemy na kwestie związane z migracją danych pomiędzy chmurami prywatną i publiczną. Chodzi przede wszystkim o ograniczenie kosztów związanych z archiwizacją zasobów oraz ich bezpieczeństwem. Dlatego coraz ważniejszą rolę w naszej ofercie  będą odgrywać rozwiązania takich firm jak DataCore czy Spectra Logic – tłumaczy Sławomir Karpiński.

W czasie konferencji Thorsten Schaefer, Regional Sales Manager DataCore, przedstawił system DataCore Swarm – rozwiązanie do przechowywania i ochrony danych, oferujące dostęp za pośrednictwem S3/HTTP dla dowolnej aplikacji, urządzenia lub użytkownika końcowego.

Connect Distribution duże nadzieje pokłada również we współpracy ze Spectra Logic, zwłaszcza w kontekście oprogramowania Vail centralizującego zarządzanie danymi w architekturze lokalnej i wielochmurowej.

Kontakt dla partnerów: Connect Distribution, tel. 22 400 12 34, 882 101 234, sales@connectdistribution.pl

Artykuł Connect Distribution: bezpieczeństwo jest priorytetem pochodzi z serwisu CRN.

Jednak co by nie mówić, systemy hiperkonwergentne co najmniej pod kilkoma względami górują nad tradycyjną infrastrukturą bazującą na macierzach SAN. Wystarczy wymienić czas wdrożenia, elastyczność, łatwość obsługi czy koszty eksploatacji. Warto nadmienić, że poszukiwania rozwiązań, które miałyby zastąpić wiekową architekturę, rozpoczęły się jeszcze przed debiutem systemów hiperkonwergentnych Nutanixa. Notabene pomysły protoplastów nie były zbyt odległe od HCI. Swoje pięć minut na rynku miała infrastruktura konwergentna, czyli serwery, interfejsy sieci SAN, LAN oraz macierze dyskowe dostarczane w zestawie od jednego producenta. Kolejną opcję stanowi architektura referencyjna – przetestowany zestaw współpracujących ze sobą komponentów wywodzących się od różnych vendorów. Jednak oba rozwiązania przegrywają rywalizację z HCI. Jak wynika z danych IDC, przedstawiających rynek rozwiązań konwergentnych w czwartym kwartale 2020 r., udział wartościowy architektury referencyjnej wyniósł 35,6 proc., systemów konwergentnych 10,1 proc., zaś HCI aż 54,3 proc. Czy to oznacza, że konkurencyjne rozwiązania zaczną powoli odchodzić do lamusa? Otóż niekoniecznie. Jak twierdzi Maciej Plona, Senior vArchitect, Hyper-Converged Infrastructure Central & Eastern Europe w Dell Technologies, systemy konwergentne i architektura referencyjna nie straciły na znaczeniu.

– To inny rynek. Wspomniane rozwiązania są przeznaczone do obsługi monolitycznych, klasycznych aplikacji w dużych firmach, gdzie funkcjonuje wiele działów IT zajmujących się poszczególnymi warstwami sprzętu – mówi Maciej Plona.

HCI na brzegu sieci

Jeszcze do niedawna, kiedy pytano decydentów IT o zastosowania HCI, zdecydowana większość wskazywała na organizacje korzystające z dużej liczby wirtualnych desktopów. To się jednak zaczyna zmieniać, bowiem architektura hiperkonwergentna przeciera nowe szlaki i sprawdza się przy budowie chmury hybrydowej, środowisku Kubernetes czy przetwarzaniu na brzegu sieci.

– HCI interesują się przede wszystkim większe organizacje przetwarzające duże zbiory danych i wykorzystujące VDI, choć widzimy, że również firmy średniej wielkości zaczynają rozważać inwestycje w tę technologię. Infrastruktura hiperkonwergentna znajduje najwięcej odbiorców sektorze bankowym, przemysłowym i telekomunikacyjnym – mówi Paweł Bociąga, prezes zarządu Symmetry.

Eksperci zwracają uwagę na fakt, że HCI oraz tzw. edge computing to dwa najszybciej rozwijające się segmenty rynku, z dużym potencjałem na przyszłość. Tego typu rozwiązania mogą z powodzeniem być wykorzystywane przez firmy różnej wielkości, reprezentujące dowolne branże. W badaniu przeprowadzonym przez Evaluator Group aż 70 proc. organizacji zadeklarowało, że używa lub planuje w najbliższym czasie wdrożyć HCI.

Tymczasem według prognoz Research and Markets, rynek edge computing będzie rósł w rocznym tempie 34,1 proc. do 2025 r., kiedy to jego wartość ma przekroczyć 15 mld dol. Z kolei IDC przewiduje, że do 2024 r. liczba aplikacji na brzegu sieci wzrośnie o 800 proc, a do 2023 r. ponad połowa nowej infrastruktury przedsiębiorstw będzie wdrażana na brzegu sieci. Jest niemal pewne, że edge computing odegra niepoślednią rolę w procesie cyfrowej transformacji. Oznacza to wzrost presji wywieranej na zespoły IT, aby wdrażały wydajne i proste w obsłudze systemy, cechujące się dużą energooszczędnością i zajmujące niewielką powierzchnię.

– Czynnikiem determinującym wzrost popytu na HCI będą wszystkie środowiska funkcjonujące jako Internet rzeczy. Zbieranie i przetwarzanie ogromnej ilości informacji oraz konieczność zachowania ciągłości pracy przy ograniczonej dostępności personelu wymusza stosowanie systemów hiperkonwergentnych. Takie cechy jak bezobsługowość czy możliwość ciągłej pracy, którą gwarantują klastry, sprawiają, że są to niemal idealne produkty do obsługi IoT – mówi Jerzy Adamiak, Storage Systems Consultant w Stovarisie.

Zdaniem integratora  

Tomasz Spyra, CEO, Rafcom  

W systemy HCI najczęściej inwestują duże firmy, dla których oprócz ceny liczą się też koszty użytkowania. Często są to firmy, które mają oddziały, gdzie ze względu na specyfikę ich funkcjonowania, musi się znaleźć część środowiska zwirtualizowanego. W Polsce sprzedaż tych produktów hamuje brak wiedzy w działach IT na temat tej technologii, a przede wszystkim korzyści, jakie przynosi. Decydenci IT przyzwyczajeni są do klasycznych rozwiązań, ponieważ są one dostępne od lat, w związku z czym znają ich wady i zalety. Natomiast HCI jest dla nich nowością i nie do końca wiedzą jak zarządzać taką infrastrukturą i czego można się po niej spodziewać.

  

Paweł Bociąga, prezes zarządu, Symmetry  

Jeszcze kilka lat temu mniejsze firmy nie były praktycznie w ogóle zainteresowane rozwiązaniami HCI. Z kolei duże organizacje preferowały podejście tradycyjne w kontekście rozbudowy czy modernizacji środowiska IT, dobierając poszczególne komponenty serwerowe, sieciowe czy pamięci masowych. Obecnie technologia ta zyskała na popularności i cieszy się nieco większym zainteresowaniem wśród klientów, szczególnie średniej wielkości. Uważam, że pandemia w pewnym sensie spowodowała wzrost zainteresowania hiperkonwergencją z uwagi na zapotrzebowanie na VDI oraz zapewnienie ciągłości działania. Nastąpił wzrost popytu na systemy do pracy zdalnej, a rozwiązania HCI stanowią podstawę VDI.

  

Integratorzy wolą klasyczną infrastrukturę

Globalne zestawienia sprzedaży HCI wyglądają bardzo przyzwoicie. Ale obok takich krajów jak Stany Zjednoczone, Niemcy czy Francja, gdzie organizacje zgłaszają duże zapotrzebowanie na tego typu sprzęt, są też państwa, gdzie nadal przeważnie stawia się na tradycyjną infrastrukturę. Do tej drugiej grupy należy Polska, a ślamazarne tempo adaptacji HCI w naszym kraju należy tłumaczyć między innymi postawą integratorów preferujących infrastrukturę DIY. Dzieje się tak zazwyczaj z dwóch powodów: ceny oraz wartości dodanej, jaką niesie ze sobą sprzedaż klasycznych rozwiązań. Systemy HCI są rzeczywiście droższe od DIY, ale po obliczeniu TCO okazuje się, że może to być bardziej opłacalna inwestycja niż zakup macierzy SAN, przełączników i serwerów. Niemniej integratorzy oferujący systemy DIY mają większe możliwości w zakresie wypracowania przychodów ze sprzedaży usług dodatkowych, o co dużo trudniej w przypadku uruchamiania infrastruktury hiperkonwergentnej.

– Systemy HCI nie stanowią standardowej pozycji w ofercie integratorów. Jednak niektórzy sprzedają i wdrażają te platformy wraz pakietem usług towarzyszących. Co nie zmienia faktu, że podejście DIY nadal dominuje, ponieważ zapewnia większą autonomię w obszarze projektowania infrastruktury, a także lepiej uwzględnia możliwości budżetowe klienta – dodaje Paweł Bociąga.

Osobną kwestią pozostaje przyzwyczajenie do sprzedaży tradycyjnych produktów, takich jak macierze SAN bądź serwery. Dlatego integratorzy w pierwszej kolejności oferują klasyczne rozwiązania bazujące na serwerach, popularnych macierzach SAN oraz platformie wirtualizacyjnej VMware’a lub Microsoftu. Często też sami klienci preferują znane i sprawdzone produkty.

– Taki stan rzecz sprawia, że większość integratorów nie będzie forsować nowatorskich systemów, jak HCI, mając świadomość, że klient może zwrócić się do konkurencji – zauważa Tomasz Spyra, CEO Rafcomu.

Trudna sztuka przekonywania klientów

Za słabą sprzedaż systemów HCI w Polsce nie można jednak „winić” wyłącznie integratorów. Również klienci końcowi nie wykazują nadmiernego zainteresowania architekturą hiperkonwergentną. Wprawdzie osoby odpowiedzialne za zakupy sprzętu IT znają podstawy tej technologii, ale jak to zwykle bywa diabeł tkwi w szczegółach. Sławomir Karpiński, prezes Connect Distribution, przyznaje, że sam termin HCI nie jest obcy klientom, aczkolwiek różnego rodzaju niuanse, w tym na przykład występowanie różnych odmian i wersji, zazwyczaj są im nieznane. Potrzebna jest zatem ciągła edukacja, która w przypadku tej grupy produktów nie jest łatwa. Przekonanie klienta do innowacyjnych rozwiązań zajmuje dużo czasu i wymaga od handlowca sporej porcji wiedzy.

– Klienci często czują dyskomfort, kiedy trzeba zrezygnować z macierzy dyskowych, ponieważ wówczas nie wiadomo, gdzie znajdują się zasoby cyfrowe. W zamian otrzymują grupę serwerów zarządzanych przez oprogramowanie, które samo decyduje o rozłożenie poszczególnych danych pomiędzy poszczególnymi węzłami – dodaje Sławomir Karpiński.

Tym, co może sprzyjać sprzedaży HCI w Polsce, jest niechęć wielu przedsiębiorców do chmury publicznej. Infrastruktura hiperkonwergentna może być alternatywą dla Azure’a czy AWS-u, ze względu na to, że jest łatwa w zarządzaniu, a także pomaga obniżyć koszty funkcjonowania lokalnych centrów danych. Warto dodać, że HCI łatwo integruje się ze środowiskiem chmury publicznej, dzięki czemu pozwala na tworzenie rozwiązań hybrydowych. Do wzrostu popytu na infrastrukturę hiperkonwergentną przyczynią się też trendy związane z przetwarzaniem na brzegu sieci, choć na to w Polsce, trzeba będzie jeszcze trochę poczekać. Niemniej należy się spodziewać, że HCI, prędzej czy później, zadomowi się także na naszym lokalnym rynku.

– Kiedyś mieliśmy osobne urządzenia: telefon, aparat, notatnik, gazetę, walkmana, książkę. Dziś natomiast to wszystko znajduje się w jednym smartfonie. Podobnie jest z HCI. W trakcie pandemii klienci zaczęli liczyć i wyceniać swój czas, a także to, jak ich działania przekładają się na rozwój czy chociażby usprawnienie funkcjonowania firmy. To wszystko sprzyja rozwojowi segmentu HCI – podsumowuje Maciej Plona.

Zdaniem specjalisty  

Piotr Drąg, Storage Category Manager, HPE  

Zainteresowanie systemami hiperkonwergentnymi cały czas wzrasta, choć jak do tej pory stosunkowo niewielka grupa firm zdecydowała się na wdrożenie. Wydaje mi się, że klienci rozumieją technologiczne aspekty HCI, jednakże z handlowego punktu widzenia najtrudniejsze jest wskazanie korzyści biznesowych, jakie niosą ze sobą te rozwiązania. Architektura hiperkonwergentna sprawdza się praktycznie w każdej grupie klientów, gdyż odpowiada na potrzeby w zasadzie każdej organizacji, jak: ograniczanie kosztów związanych z obsługą, serwisowanie infrastruktury, usprawnianie działania całego IT oraz przewidywalne i bezpieczne rozbudowy.

  

Sławomir Karpiński, prezes zarządu, Connect Distribution  

Decyzję o wyborze technologii HCI podejmują klienci, którzy po doświadczeniach z rozwiązaniami tradycyjnymi zauważają ich istotne ograniczenia. Są to przede wszystkim klienci, dla których konieczne jest uzyskanie wysokiej dostępności systemów, a realizacja takiej konfiguracji w sposób tradycyjny, oparty na synchronizacji macierzowej, jest dla nich zbyt kosztowna. Kolejnym typowym argumentem wyboru technologii HCI, szczególnie w przypadku tych bardziej świadomych klientów, jest dążenie do jak największej optymalizacji centrum danych. Najbardziej typowym scenariuszem, jaki obserwujemy u klientów decydujących się na rozwiązania HCI, jest migracja z konfiguracji złożonych z kilku lub kilkunastu serwerów podłączonych do jednej macierzy SAN lub wdrażanie zupełnie nowego systemu. Tak czy inaczej, przekonanie klienta do innowacyjnych rozwiązań zajmuje dużo czasu i wymaga od handlowca sporej wiedzy.

  

Artykuł HCI prawie jak smartfon pochodzi z serwisu CRN.

Wraz z Software Defined pojawiły się też obawy ze strony administratorów IT u klientów, związane z tym, że automatyzacja może ograniczać zapotrzebowanie na informatyków w firmach. Te zarzuty są przez integratorów odpierane.

– Dzisiaj na rynku brakuje inżynierów, a będzie brakować ich jeszcze bardziej. Automatyzacja nie odwróci tego trendu, a informatycy powinni zaznajamiać się z nowymi narzędziami bez względu, czy będzie to SDN, czy inne rozwiązanie – twierdzi Marcel Guzenda, Business Solutions Architect w Sevenecie.

Dziś wciąż trudno mówić o przełomie. O ile jednak SDN (Software Defined Networking), a także SDS (Software Defined Storage) czy całościowa koncepcja SDDC (Software Defined Data Center) nie zyskały jeszcze powszechnego uznania w przedsiębiorstwach, o tyle nowe technologie przyczyniły się do zmiany ukierunkowania branży IT – ze sprzętu na oprogramowanie. Warto dodać, że dwa lata temu Gartner radził, by przedsiębiorstwa koncentrowały się nie na wyborze i zakupie konkretnych rozwiązań SDN, ale na celach do osiągnięcia takich jak: zwiększona automatyzacja, większa elastyczność, niższe koszty i mniejsze uzależnienie od jednego dostawcy. I właśnie to integratorzy, którzy chcą oferować omawiane technologie, powinni mieć na uwadze.

SDN – czyja wizja zwycięży?

Koncepcja SDN zapowiadała początek nowej ery w rozwoju sieci, z programowym, scentralizowanym kontrolerem oddzielonym od warstwy sprzętowej, protokołem sterowania OpenFlow, interfejsami API i niedrogimi urządzeniami sieciowymi. Rzeczywistość okazała się jednak bardziej skomplikowana, i to w momencie, gdy do akcji wkroczyli rynkowi potentaci branży IT.

Obecnie liderami rynku, walczącymi o pierwsze miejsce w sprzedaży SDN, są Cisco i VMware. Liczy się także Arista oraz dostawcy rozwiązań typu white box, a pierwszą piątkę zamyka Huawei.

SDN w wydaniu Cisco to oferta „sieci intuicyjnych” (Intent-Based Networking) z programową platformą Cisco DNA i narzędziem do centralnego zarządzania Cisco DNA Center. Jak twierdzi producent, dzięki tej platformie każde urządzenie sieciowe – przewodowe, bezprzewodowe lub szerokopasmowe – staje się częścią ujednoliconej architektury sieciowej (unified fabric), a działy IT w przedsiębiorstwach mogą łatwiej, bardziej ekonomicznie i skutecznie kontrolować infrastrukturę sieciową. Cisco zwraca uwagę na otwartość DNA Center, co ma ułatwiać klientom i partnerom firmy rozwijanie ekosystemu aplikacji.

Jak tłumaczy Marcel Guzenda z Sevenetu, jednego z parterów Cisco, zapotrzebowanie na programowalną infrastrukturę pojawiło się najpierw w centrach danych, co wynikało z konieczności automatyzacji, orkiestracji i szybszego tworzenia środowisk dla aplikacji, ale obecnie można mówić o Software Defined Everything. Wcześniej konfigurowanie serwerów, pamięci masowych, sieci i wirtualizacji to był długi proces. Obecnie trzeba wprowadzać zmiany z dnia na dzień, jeśli zażyczy sobie tego klient biznesowy.

– Wyobraźmy sobie, że w sieci dużej korporacji czy banku trzeba dodać 100 nowych przełączników. Jeśli są one podłączane do SDN, to w systemie nadajemy im role, a wówczas automatycznie spłyną do nich konfiguracje, polityki i wszystko to, co wcześniej zdefiniowaliśmy. Co ważne, dochodzi do zniwelowania różnic pomiędzy połączeniami kablowymi a bezprzewodowymi – przede wszystkim na poziomie zabezpieczeń – mówi Marcel Guzenda.

Klienci uzyskują dostęp do możliwości oprogramowania Cisco DNA w ramach subskrypcji, gdy kupią sprzęt tego producenta z nowej serii przełączników Catalyst 9000. Takie podejście do SDN, jedynie na własnej platformie sprzętowej, jest przedmiotem krytyki ze strony rywali Cisco. Przede wszystkim VMware’a, który podkreśla, że jego oprogramowanie do wirtualizacji i programowania sieci – NSX – można uruchamiać na dowolnym sprzęcie.

– Istotą działania sieci w modelu Software Defined jest wykorzystywane oprogramowanie, więc technologia ta jest niezależna od sprzętu. Jeśli mamy definiowaną programowo sieć, związaną z układami ASIC, to znacznie trudniej ją wdrożyć i zoperacjonalizować. Okazuje się też znacznie droższa, ponieważ trzeba kupić odpowiednie przełączniki – mówi w wywiadzie dla amerykańskiego CRN-a Tom Gillis, wiceprezes i szef działu Networking and Security w VMware.

Wdrażający SDN amerykańscy partnerzy Cisco zwracają jednak uwagę na duży zwrot z inwestycji, jaki uzyskują klienci, którzy dotąd sporo zainwestowali w opartą na układach ASIC architekturę sieciową Cisco. Do tego dochodzą tysiące wysoko wykwalifikowanych architektów sieciowych, zarówno w kanale sprzedaży, jak i po stronie klientów, mogących być ekspertami we wprowadzaniu bezpiecznej automatyzacji sieci. Bez porównania więcej integratorów dysponuje certyfikowanymi i przeszkolonymi inżynierami Cisco. Tych, którzy mają specjalistów od NSX-a, jest bardzo mało.

Software Defined ma swoje wymagania

Za to, co proponują zarówno Cisco, jak i VMware, trzeba sporo zapłacić. Obietnicą tanich sieci SDN kuszą producenci rozwiązań typu white box – przełączników bazujących na standardowych platformach sprzętowych, na których można wdrażać systemy operacyjne od niezależnych dostawców. I jak wykazują badania analityków rynkowych, taka oferta znajduje nabywców. Jednak dla klientów chcących wykorzystać w firmowych środowiskach produkcyjnych SDN jeszcze ważniejszą kwestię od samego rozwiązania stanowi wsparcie techniczne, o które w przypadku white box może być trudno.

Marcel Guzenda podkreśla, że w środowisku enterprise nie ma miejsca na eksperymenty. W przypadku wdrożenia SDN, gdy jest to np. platforma Cisco, producent bierze odpowiedzialność za ewentualne problemy i pomaga w ich rozwiązaniu.

– Gdy natomiast poszczególne elementy składamy z rozwiązań różnych dostawców, zaczyna się przerzucanie odpowiedzialności, mogą być kłopoty na przykład z walidacją – zauważa przedstawiciel integratora.

Połączyć z jednej strony ekonomiczność rozwiązania, z drugiej kwestie wsparcia, a z trzeciej możliwość instalowania jednego systemu operacyjnego dla SDN, wybranego spośród wielu różnych – próbuje Dell EMC. Tom Burns, wiceprezes i szef działu Networking and Solutions w tej firmie, zwraca uwagę, że tradycyjnie wdrażana sieć wymaga firmowych architektur, narzędzi do zarządzania, systemów operacyjnych i specjalizowanych układów scalonych (ASIC). W przypadku oferty Open Networking wykorzystuje się natomiast standardową architekturę i narzędzia do orkiestracji, opcjonalne kontrolery SDN/NVO, dowolny sieciowy system operacyjny oraz zgodny z otwartymi standardami sprzęt.

Przy takim podejściu SDN zapewnia wybór platform programowych, co ma umożliwiać wdrożenia bardziej zgodne z konkretnymi potrzebami. Jeden system może być najbardziej odpowiedni dla centrum danych, inny dla sieci kampusowych, a jeszcze inny ułatwi osiągnięcie największej wydajności sieci.

Według Arkadiusza Możdżenia, CTO i członka zarządu ds. rozwoju w S4E, oferta Dell EMC zyskuje uznanie mniejszych operatorów, którzy chcą otrzymać z jednej strony tanie rozwiązanie, z drugiej – wydajne. Zależy im na tym, by koszty utrzymania sieci w kolejnych latach były jak najniższe. Kupują więc sprzęt ze wsparciem i dokładają do tego wybrany sieciowy system operacyjny, którym potem zajmują się sami. Dlatego uwolnienie sprzętu od oprogramowania wymaga od klientów (albo integratorów, którzy będą chcieli świadczyć usługi zarządzania siecią) większych kwalifikacji.

– Klienci decydujący się na takie rozwiązanie mają swoich inżynierów, którzy potrafią później dostrajać tworzone w modelu SDN środowisko sieciowe. Tak jest w przypadku mniejszych ISP, kupujących dużo sprzętu i chcących robić to jak najtaniej – mówi CTO S4E.

Kompetencje są istotne także z tego powodu, że SDN pod wieloma względami różni się od podejścia tradycyjnego. Mamy w tym przypadku do czynienia z nowymi protokołami oraz innymi spojrzeniami na architekturę sieci. Potrzeba wiedzy na poziomie inżynierskim, ale też umiejętności wytłumaczenia klientowi nowych rzeczy i pokazania z jednej strony korzyści na poziomie biznesowym, a z drugiej ograniczeń. Jeśli chodzi o wdrożenie, to dużo łatwej jest w przypadku projektu tworzonego od zera (green field).

– Wyzwaniem pozostaje migracja posiadanej sieci z dotychczasowymi regułami polityki, listami dostępu itp. – wszystko trzeba ustawiać na nowo. Ale później, gdy mamy już za sobą wdrożenie, w codziennej administracji zyskujemy dużą oszczędność pracy i czasu – wyjaśnia Marcel Guzenda.

SDS – elastyczniej, ale czy taniej?

Macierz dyskowa to w sumie mniej lub bardziej standardowy serwer ze zintegrowanym systemem operacyjnym, skonfigurowanym specjalnie do świadczenia usług przechowywania i udostępniania danych. Obecnie można zrezygnować z takiej specjalizowanej platformy sprzętowej i zdać się na oprogramowanie, które w formie programowo definiowanej pamięci masowej (SDS – Software-Defined Storage) będzie można uruchomić na powszechnie dostępnych i kompatybilnych z nim serwerach. W rezultacie uzyskuje się funkcjonalność podobną do tej, jaką zapewnia specjalistyczna platforma sprzętowa. Po stronie plusów należy wymienić większą elastyczność i niższą cenę (choć nie jest to takie pewne), natomiast po stronie wad – konieczność integracji i potencjalnie gorszą optymalizację sprzętową.

Jak zauważa Sławomir Karpiński, prezes Connect Distribution, rozwiązanie wcale nie jest nowe. Zaczęło po prostu funkcjonować pod inną nazwą. Przykładowo oferowane przez warszawskiego dystrybutora oprogramowanie DataCore znajduje się na rynku od 15 lat. Wcześniej było sprzedawane jako wirtualizator pamięci masowej, a dopiero od kilku lat, gdy specjaliści od marketingu spopularyzowali pojęcie Software Defined Storage, Storage, oferowane jest w tej kategorii.

– Bez względu na terminologię chodzi o oprogramowanie, którego zadaniem jest przedefiniowanie zwykłego serwera z dyskami w celu uzyskania elastycznego, konfigurowalnego, wysokofunkcjonalnego urządzenia pamięci masowej – wyjaśnia Sławomir Karpiński.

Czy rzeczywiście SDS to rozwiązanie przyszłościowe, elastyczne i tańsze? W teorii tak być powinno. Przyszłościowe dlatego, że według założeń za wydajność i skalowalność rozwiązania odpowiada oprogramowanie, które decyduje o jego parametrach. Można w nim błyskawicznie wprowadzać nowe algorytmy i technologie, takie jak modne dziś uczenie maszynowe oraz elementy sztucznej inteligencji.

Powinno być także tańsze (choć z tym obecnie bywa różnie), bo platforma sprzętowa, która ma znacznie większe bariery rozwoju – z uwagi na fizyczne i technologiczne ograniczenia – jest w przypadku SDS mniej istotna. Oprogramowanie zwykle wymaga, aby były spełnione pewne warunki dotyczące architektury, natomiast kwestia tego, kto jest producentem danego komponentu, schodzi na dalszy plan.

– A jeżeli dopuszczamy sprzęt różnych producentów, to zwiększa się konkurencja. Co za tym idzie spadają ceny komponentów, a w konsekwencji całego rozwiązania – podkreśla Sławomir Karpiński.

Tradycyjne rozwiązania z zakresu pamięci masowej mają architekturę, której geneza sięga lat 70. Od tego czasu zwiększyła się pojemność i szybkość dysków, pojawiły się dyski flash, przyspieszyły procesory, ale w większości macierzy stosuje się wciąż tę samą architekturę bazującą na dwóch kontrolerach, pamięci cache oraz wykorzystujących strukturę RAID zabezpieczeniach przed utratą danych  wskutek awarii. Dodatkowo macierze różnych producentów niechętnie się ze sobą komunikują, tworząc system silosowy, który z natury rzeczy jest drogi w zakupie, nie wspominając o braku elastyczności. Dlatego w porównaniu z tradycyjnym podejściem SDS daje nadzieję na niższe koszty, większą elastyczność, skalowalność, a przed wszystkim otwartość na przyszłe innowacje.

Artykuł Czy oprogramowanie zdobędzie centrum danych? pochodzi z serwisu CRN.