W efekcie zwiększa się liczba groźnych incydentów, w tym ataków kierowanych na najważniejsze organizacje i instytucje oraz infrastrukturę krytyczną państw. Przyglądają się temu uważnie zarówno dostawcy rozwiązań bezpieczeństwa, jak i ich klienci.

– Duży wpływ na postrzeganie cyberbezpieczeństwa przez przedsiębiorców ma obecna sytuacja za naszą wschodnią granicą. Z przeprowadzonego na nasze zlecenie badania wynika, że połowa polskich menadżerów i dyrektorów małych oraz średnich firm zauważa, że zainteresowanie cyberbezpieczeństwem w ich firmach znacząco wzrosło po rozpoczęciu inwazji Rosji na Ukrainę – mówi Grzegorz Nocoń, inżynier systemowy w Sophosie.

Biorąc pod uwagę rosnącą liczbę oraz poziom zaawansowania cyberataków kierowanych przeciwko firmom, trzeba poświęcić uwagę wszystkim aspektom ochrony. Oczywiste jest bowiem to, że inaczej powinny być chronione zakłady produkcyjne, a inaczej firmy z sektora finansowego czy jednostki samorządowe. Jednak bez względu na branżę i wielkość organizacji podstawą jest zabezpieczenie zasobów, a więc korzystanie z właściwych technologii, oprogramowania i wiedzy specjalistów oraz edukacja pracowników.

– Ponieważ nadal najpoważniejszym zagrożeniem pozostaje phishing i dystrybuowany za jego pomocą ransomware, przedsiębiorstwa muszą przykładać większą uwagę do szkolenia pracowników, którzy powinni być w stanie rozpoznawać zagrożenia i wiedzieć, jak na nie reagować – twierdzi Szymon Poliński, Systems Engineer Manager w Fortinecie.

MŚP: mniejsza świadomość i budżety

Mniejsze firmy stanowią atrakcyjny cel dla cyberprzestępców, ponieważ zazwyczaj nie posiadają takich zabezpieczeń jak większe organizacje. W dodatku najczęstszą przyczyną naruszeń danych w małych firmach jest niezmiennie błąd ludzki. Organizacje tej wielkości nie skupiają się na szkoleniach z zakresu bezpieczeństwa cybernetycznego i ich pracownicy mogą łatwo dać się nabrać na oszustwa socjotechniczne, lekceważąc zagrożenia bądź beztrosko udostępniając dane do logowania, informacje wrażliwe oraz inne dane o firmie i klientach. Dlatego pierwszym krokiem w ochronie małych firm przed naruszeniem danych jest zrozumienie zagrożeń, na jakie narażona jest dana organizacja, a następnie budowa solidnych i bezpiecznych fundamentów, aby się przed nimi chronić.

– Jeśli spojrzymy na najczęściej spotykane zagrożenia, na pierwszym miejscu można wyróżnić doskonale znane nam ataki malware/ransomware oraz phishing. Co za tym idzie, na rynku widać wzmożone zainteresowanie systemami, które mają za zadanie ochronić firmową pocztę mejlową. Ważne staje się to, że wielu producentów takich systemów oferuje również moduły SAT (Security Awareness Training), dzięki którym można stale podnosić świadomość z zakresu cyberbezpieczeństwa – tłumaczy Piotr Kawa, Business Development Director w Bakotechu.

W parze z rozwiązaniami do ochrony poczty idą systemy ochrony punktów końcowych, które chronią „końcówki” przed różnego typu malware’em. Można zaobserwować, że w ostatnim czasie rynek szybko zweryfikował możliwości podstawowej ochrony w radzeniu sobie z nowymi atakami. Co za tym idzie, klienci wybierają rozwiązania bardziej kompleksowe, czyli ochronę punktów końcowych wraz z EDR (Endpoint Detection and Response), gdzie w ramach jednego agenta i pojedynczej konsoli mają wgląd w działanie każdej stacji roboczej. Inwestycja w system klasy EDR pomaga wykryć i powstrzymać ukierunkowane ataki, dzięki czemu minimalizuje się przerwy w działaniu organizacji.

Omawiając temat bezpieczeństwa sieciowego nie sposób pominąć podstawowego od lat rozwiązania typu firewall czy UTM. Takie systemy wciąż powinny stać na straży każdej organizacji z sektora MŚP.

– Wielu producentów UTM-ów posiada w swojej ofercie również systemy do uwierzytelniania wieloskładnikowego (2FA/MFA). Ważne jest, by tam, gdzie to możliwe, pracownicy korzystali z tej funkcjonalności. Włączenie jej dla poczty elektronicznej, dostępu do VPN i dostępu do aplikacji biznesowych prowadzi do znacznie bezpieczniejszego funkcjonowania każdego przedsiębiorstwa – podkreśla Piotr Kawa.

Użycie MFA przynosi wiele korzyści nie tylko przedsiębiorstwom, ale też użytkownikom prywatnym. Zapewniając dostęp do systemu tylko autoryzowanym osobom, zwiększa poziom ochrony przed naruszeniami bezpieczeństwa, które często prowadzą do utraty zasobów, takich jak dane, czas i pieniądze. Dla przedsiębiorstw stosowanie uwierzytelniania wieloskładnikowego ma szczególne znaczenie, gdyż w dobie pracy zdalnej pracownicy logują się do systemu firmy z różnych miejsc i urządzeń. Dzięki MFA mają pewność, że ich tożsamość i dane są lepiej chronione.

Z punktu widzenia MŚP dobrą wiadomością jest to, że wielu producentów z obszaru cyberbezpieczeństwa dopasowało swój model biznesowy do wymagań stawianych przez małe i średnie firmy. W dodatku coraz więcej rozwiązań można zakupić w formie usług od lokalnych dostawców zarządzanych usług bezpieczeństwa (MSSP – Managed Security Service Provider). Zewnętrzne firmy zapewniają wtedy monitorowanie i zarządzanie urządzeniami i systemami bezpieczeństwa, a typowe usługi obejmują zarządzanie firewallami, wykrywanie włamań, administrowanie wirtualną siecią prywatną, skanowanie luk w zabezpieczeniach czy usługi antywirusowe. Dzięki nim firmy mogą ograniczać koszty – zarówno na zakupie infrastruktury, jak i pensjach wykwalifikowanego personelu.

Artykuł Bezpieczeństwo w (dobrej) cenie pochodzi z serwisu CRN.

– WannaCry do infekcji wykorzystywał krytyczną podatność MS17–010 protokołu SMBv1 i rozprzestrzeniał się błyskawicznie, chociaż stosowna poprawka została wydana przez Microsoft już w marcu 2017 r., a więc dwa miesiące przed atakiem – przypomina Paweł Zwierzyński, inżynier sieciowy w Vernity.

Ataku można było uniknąć poprzez załatanie systemów operacyjnych Windows, co eliminowało podatność protokołu SMBv1. Ale, chociaż z pozoru aktualizowanie Windows wydaje się zadaniem prostym i możliwym do natychmiastowego wykonania, to w skomplikowanych środowiskach korporacyjnych odpowiednia łatka musi być uprzednio zweryfikowana i przetestowana, co przyczynia się do powstawania opóźnień i pozostawia furtkę otwartą dla potencjalnych infekcji. Problem z nie zawsze dostępnymi i opóźniającymi się aktualizacjami rozwiązuje „wirtualne patchowanie”, czyli zastosowanie systemów typu IPS (Intrusion Prevention System).

– Jako odrębny system lub firewall z dodatkowymi funkcjami ochronnymi, IPS aktywnie skanuje ruch sieciowy, a następnie, wykorzystując bazy sygnatur, wykrywa próby ataku. W efekcie jesteśmy w stanie zapobiec infekcji systemów z podatnościami, nawet bez ich aktualizowania – tłumaczy Paweł Zwierzyński.

IPS to tylko jeden ze sposobów dodatkowego zabezpieczenia połączeń pomiędzy zdalnymi oddziałami. Nowoczesne platformy firewall umożliwiają rozszerzenie ochrony o dalsze funkcje. Jedną z nich jest możliwość konfigurowania reguł polityki dostępowej nie tylko w warstwach L3/L4 (adresy IP i porty usług), ale także w warstwie L7, czyli na poziomie samych aplikacji. Warto także uruchomić sandboxing, zapewniający analizę nieznanych zagrożeń poprzez ich uruchamianie w odseparowanym od reszty infrastruktury środowisku.

Bezpieczne sieci z SD-WAN

Lepszym rozwiązaniem od VPN-a mogą okazać się programowe sieci rozległe, czyli Software-Defined Wide Area Network (SD-WAN). W porównaniu z klasycznym środowiskiem sieciowym, w którym cała komunikacja wewnętrzna i zewnętrzna musi przechodzić przez jeden punkt agregujący (np. znajdujący się w centrali firmy), SD-WAN znacznie ułatwia dostęp do usług chmurowych. Ich wykorzystanie w ostatnim czasie gwałtownie wzrosło, a SD-WAN umożliwia stworzenie najkrótszej ścieżki do dostawcy takich usług, co przekłada się na jak najbardziej optymalne wykorzystanie łączy. Z drugiej strony jednak mogą pojawić się wątpliwości dotyczące bezpieczeństwa, ponieważ SD-WAN zakłada użycie w sieci rozległej przedsiębiorstwa różnych mediów transmisyjnych (w tym niezabezpieczonych łączy internetowych).

Sieci SD-WAN dają jednak możliwość nie tylko uruchomienia ochrony na urządzeniu w zdalnym oddziale (firewall, system wykrywania intruzów itp.), ale także skorzystania z usług w centrali albo dowolnym innym punkcie, w którym przekierowany ruch poddany zostaje szczegółowej inspekcji. Znacznym ułatwieniem w kwestii bezpieczeństwa jest też możliwość centralnego zarządzania i w dużej mierze zautomatyzowanego konfigurowania SD-WAN. Przy planowaniu infrastruktury należy ustalić miejsca dostępu, w których będą znajdować się wybrane urządzenia, a także szczegóły adresacji i portów, podział na VLAN-y, routing i sposób zabezpieczania. Ułatwieniem okazują się w tym przypadku dostępne szablony, umożliwiające wcześniejsze przetestowanie konfiguracji, a potem instalowanie sprzętu w sposób niemal bezobsługowy (dostawcy nazywają tę metodę „zero-touch”).

Artykuł Ochrona sieci w erze pracy hybrydowej pochodzi z serwisu CRN.

– Nie było czegoś takiego jak w ubiegłych latach, że jeśli projekty były przesuwane w czasie, to tylko na 1-2 kwartały – podkreśla Paweł Rybczyk, Senior Territory Sales Manager CEE&CIS w Wallix.

Teraz powinno być już lepiej

Są jednak optymistyczne przesłanki, by twierdzić, że czas sprzedaży oprogramowania do zabezpieczania dostępu dopiero się zaczyna. Wcześniej budżety musiały zostać przeznaczone na sprzęt, więc zeszłoroczne inwestycje na IT dotyczyły zakupów laptopów, serwerów, rozwiązań do wideokonferencji itp. W tym roku są już pierwsze oznaki innego podejścia. Klienci, dysponując niezbędną infrastrukturą sprzętową i połączeniami VPN, chcą teraz lepiej nadzorować to, co się dzieje w ich środowisku IT.

Na decyzje o zakupie lepszej ochrony bez wątpienia wpływać będzie nagłaśnianie poważnych incydentów bezpieczeństwa w Polsce, takich jak ataki na Małopolski Urząd Marszałkowski czy CD Projekt. Coraz częściej dochodzi do nich w naszym kraju, a pytani przez CRN Polska integratorzy twierdzą, że powoływanie się na te i podobne przykłady bardzo pomaga w rozmowach.

– Ponieważ teraz stały się zdalnymi nawet te zewnętrzne usługi, które wcześniej były realizowane na miejscu w firmie, to klienci chcą mieć lepszy wgląd w zasady takiego dostępu – twierdzi Paweł Rybczyk. – I niekoniecznie kontrolowani muszą być użytkownicy z uprawnieniami superadmina. Firmy chcą wiedzieć, kto i kiedy się łączy, a dodatkowo rejestrować, co robi. Za tym idzie integracja rozwiązań IAM/PAM z uwierzytelnianiem dwuskładnikowym.

Większe zainteresowanie zarządzaniem dostępem przejawia też przemysł, bowiem w zakładach produkcyjnych część czynności, w tym związanych z utrzymaniem czy serwisem urządzeń, zaczęła być wykonywana zdalnie. Wobec konieczności rygorystycznej kontroli dostępu wymagane są profesjonalne zabezpieczenia.

Hasła prędko nie odejdą

Przeszło dwa lata temu Gartner przewidywał, że do 2022 r. 60 proc. korporacji i globalnie działających przedsiębiorstw oraz 90 proc. średnich przedsiębiorstw wdroży metody bezhasłowe w ponad 50 proc. zastosowań, co miało być ogromnym wzrostem w porównaniu z 5 proc. w 2018 r. Na początku 2021 można mieć jednak wątpliwości, czy już za rok hasła znajdą się w odwrocie. Rzeczywiście, postęp techniczny w biometrii i rozwój standardów takich jak FIDO2 sprawiają, że trend „passwordless” przybiera na sile. Powstają ciekawe rozwiązania bazujące na biometrii behawioralnej, która jest połączeniem biometrii i analizy behawioralnej UBA (User Behavior Analytics), czyli uczenia maszynowego – rejestrującego standardowe zachowania użytkownika i alarmującego, gdy odbiegają one od normy. Przykładem może być rozwijana przez polski startup usługa Digital Fingerprints.

Pytani przez CRN Polska dostawcy i integratorzy nie zauważają jednak, by klienci gremialnie rezygnowali z haseł. Zwracają przy tym uwagę, że samo hasło nie powinno być jednak podstawą udzielenia dostępu do systemów newralgicznych. Reguły polityki związane z hasłami zmieniają się, ale pewne przyzwyczajenia użytkowników zostają. Gdy korzysta się z prostych haseł, trzeba być świadomym, że jest wiele metod, które mogą być wykorzystane przez napastników do ich złamania. Kolejnym zagrożeniem jest wykorzystywanie tych samych haseł przez użytkowników w wielu serwisach.

Dlatego bardzo wzrosło zainteresowanie rozwiązaniami MFA (uwierzytelniania wieloskładnikowego, najczęściej 2FA) w najróżniejszej formie. Jednakże z jakichkolwiek systemów klienci by nie korzystali, jeżeli nie będą za tym stały odpowiednie reguły polityki bezpieczeństwa, ich egzekwowanie i monitoring, na nic całe przedsięwzięcie.

– Warto pamiętać o zasadzie „least privilege”, czyli nieudzielania użytkownikom większego dostępu niż potrzebują do wykonania danego zadania – mówi Michał Porada, Business Development Manager Cisco Security w Ingram Micro. – Im mniej dostępu, szczególnie do zasobów newralgicznych, tym administratorzy lepiej śpią. Uprawnienia powinny być okresowo sprawdzane, ponieważ w firmach role pracowników często mogą się zmieniać, zaś treść dokumentu polityki bezpieczeństwa należy weryfikować. Uwierzytelnianie się za pomocą 2FA powinno być stosowane wszędzie, gdzie to możliwe.

Według Pawła Zwierzyńskiego, inżyniera sieciowego w Vernity, istotne jest, by użytkownicy posiadali uprawnienia do systemów zgodnie z funkcją biznesową jaką sprawują w firmie. Bardzo często są one jednak zbyt duże – zarówno w warstwie sieciowej, jak i systemowej.

– Nawet jeśli na początku zasady dostępu odpowiadają pełnionym funkcjom biznesowym, to po pewnym czasie ich spójność nie zostaje zachowana, czy to przez błędy administratorów, czy przez umyślne dawanie większych uprawnień dla „świętego spokoju”. Dlatego tak ważne jest ich cykliczne rewidowanie – mówi przedstawiciel poznańskiego integratora.

Michał Porada sugeruje, by zadawać klientowi wiele pytań o rzeczy, które mają bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo w jego firmie. Przykładowo: co się stanie po podłączeniu małego routera Wi-Fi do gniazdka LAN w ścianie obok drukarki? Czy zapewniony jest wgląd w aktywność pracowników? Z jakich aplikacji oni korzystają i w jakim stanie są stacje końcowe? Czy pracownik nie próbuje logować się do konkretnych systemów wewnętrznych z wykorzystaniem nieautoryzowanego urządzenia?

Czym jest Zero Trust?

Skrajnym ograniczeniem i pełną kontrolą dostępu, a ostatnio bardzo nośnym marketingowo hasłem, jest koncepcja Zero Trust, powstała już wiele lat temu. U jej podstaw leży konieczność weryfikowania wszelkich prób połączenia z systemem przed udzieleniem dostępu do niego. Zasadą jest brak zaufania do wszystkich i wszystkiego, nawet jeśli to coś podłączone jest już do sieci lokalnej.

– Model ten nie jest możliwy do wdrożenia za pomocą jednego „magicznego pudełka”, bo tak naprawdę pociąga za sobą wiele elementów funkcjonujących w infrastrukturze oraz dotyczy całkowitej zmiany podejścia w dostępie do danych i zasobów, a także reguł polityki z tym związanych – mówi Michał Porada. – W rezultacie mocno dotyka użytkowników końcowych i chociaż dużo się mówi o Zero Trust, to pełne wdrożenie nie jest w tym przypadku procesem ani szybkim i tanim, ani bezbolesnym.

Choć na rynku zaczęły się pojawiać kompletne oferty promowane pod szyldem Zero Trust, to jednak wielu specjalistów uważa, że nie są to tak naprawdę produkty gotowe do wdrożenia i użycia. Szyte na miarę podejście Zero Trust wymaga zwykle użycia różnych produktów, co powinno wynikać ze specyfiki konkretnego klienta. Wdrożenie trzeba poprzedzić weryfikacją wszystkich zasobów w infrastrukturze klienta oraz każdego dostępu i dopiero na tej podstawie wprowadzać ograniczenia. Problem polega na tym, że potrzebnej do tego wiedzy w przedsiębiorstwach brakuje. O ile strategiczne podejście wykazują jeszcze duże firmy, o tyle mniejsze nie mają wystarczającego know-how.

Dopiero, gdy posiada się konsekwentnie realizowaną strategię bezpieczeństwa, można wdrażać różne produkty, które pomogą w realizacji modelu Zero Trust. Dlatego integrator oferujący taki produkt powinien klientowi pomóc w stworzeniu strategii, która będzie wystarczająca nie na miesiąc lub dwa, ale znacznie dłużej. Swoją drogą, dzięki temu, niejako przy okazji, relacja z klientem także staje się długoterminowa.

– W tym kontekście Zero Trust jest czymś pozytywnym. Klienci chcą o tym podejściu rozmawiać, a dla partnerów to szansa zrobienia z bezpieczeństwa projektu, a nie sprzedaży tego czy innego produktu – mówi Paweł Rybczyk.

W kontrze do Zero Trust wydają się działać niektórzy dostawcy rozwiązań bazujących na sztucznej inteligencji. Twierdzą, że zamiast zamykać wszystko, lepiej jest wdrożyć coś, co nauczy się prawidłowych zachowań w danym środowisku, wyszukując anomalie i reagując na nie. Ten rynek jest jednak wciąż w fazie rozwoju.

Zdaniem integratora

Paweł Zwierzyński, inżynier sieciowy, Vernity  

Z początkiem pandemii wyzwania, jakie pojawiły się u naszych klientów, dotyczyły głównie problemów wydajnościowych. Ich infrastruktury nie były gotowe na tak duży wzrost liczby użytkowników pracujących zdalnie. Później na pierwszy plan wyszły kwestie związane z bezpieczeństwem. Większość klientów korzysta tylko z haseł, co stanowi duże zagrożenie. Często dane uwierzytelniające do VPN to również poświadczenia korporacyjne, na przykład do Office 365, więc atakujący, przechwytując je, uzyskuje dostęp do infrastruktury – mieliśmy taki przypadek. Przy dostępie tylko na podstawie haseł i bez polityki w tym obszarze w każdej firmie znajdzie się użytkownik z hasłem typu „Zima2021!”. Klienci są coraz bardziej świadomi, że hasła to za mało i zaczynają postrzegać wieloskładnikowe uwierzytelnianie jako konieczne. Kolejne zagrożenie dotyczy tego, że domowe biura stały się w sumie zdalnymi oddziałami firm, a w domu działają urządzenia IoT. Łatwo się do nich włamać i przez nie uzyskać dostęp do infrastruktury firmowej.

  

Przyspieszenie na rynku usług bezpieczeństwa

Warto odnotować, że wśród klientów biznesowych zaczyna rosnąć zainteresowanie modelem subskrypcyjnym. Użytkownicy tacy mniej chętnie inwestują w wieczyste licencje, których cena zakupu jest odpowiednio większa, choć potem nie trzeba już nic płacić. Dzieje się tak, gdy przedsiębiorcy nie są pewni, jak rozwinie się sytuacja w gospodarce. Przy czym są klienci, którzy nie tylko decydują się na abonament, ale nierzadko chcą, by wybrane rozwiązanie ochronne było zarządzane przez dostawcę usługi.

– Nie chodzi tu o oferty SOC, których przybyło w ostatnich latach, ale ogólnie o usługę bezpiecznego dostępu do infrastruktury, która może bazować na różnych rozwiązaniach ochronnych – dodaje Paweł Rybczyk. – Może to być VPN oraz IAM/PAM z usługą zarządzania dostępem dla klienta, który nie dysponuje odpowiednim zespołem technicznym, by mógł tym zajmować się sam, albo nie ma czasu na kolejne szkolenie swojego przeciążonego personelu IT.

Wcześniej model MSSP z dużymi oporami przebijał się w Polsce do świadomości klientów, dostawców i ich partnerów. Wydaje się, że pandemia i krótkoterminowe planowanie wyraźnie zwiększyły trend świadczenia usług na zasadzie abonamentu, którymi zainteresowany jest nie tylko sektor prywatny, ale także publiczny. Dzięki temu integratorzy coraz częściej będą musieli nie tylko dostarczyć klientowi same produkty, jak przełącznik, router, firewall czy inne zabezpieczenia, ale „opakować” je kompleksową usługą, związaną z zarządzaniem czy integracją z innymi systemami. Co ważne, taki pakiet będzie wynikać z opracowanej wspólnie przez obie strony strategii bezpieczeństwa.

Jak chmura zmieni rynek zabezpieczeń?

Są sygnały z rynku, że klienci przenoszący się do chmury rezygnują z wdrożonych wcześniej we własnej infrastrukturze zabezpieczeń, w tym rozwiązań zarządzania dostępem. Gdy chodzi o chmurę i jej bezpieczeństwo, osobom odpowiedzialnym za IT w firmach zdarza się wpadać z jednej skrajności w drugą. Najpierw cloud był środowiskiem, któremu w ogóle nie należy ufać. Obecnie z kolei można spotkać się z opiniami, że po migracji do chmury już nie trzeba martwić się o narzędzia ochrony, bo wszystko zapewnia jej operator.

Takim klientom warto przypomnieć, kto odpowiada za bezpieczeństwo chmury i w jakim stopniu. Wszyscy dostawcy chmury publicznej proponują model odpowiedzialności współdzielonej z użytkownikiem. W przypadku często wybieranej przez przedsiębiorstwa usługi IaaS operator jest odpowiedzialny za całą infrastrukturę obsługującą – za usługi podstawowe, oprogramowanie do wirtualizacji i sprzęt, łatanie luk i naprawianie błędów w tym obszarze, a także zasilanie i redundancję centrum danych. Rzeczywiście, operator wnosi odporność na zagrożenia, ale tylko niektóre, na przykład ataki typu DDoS.

Dla użytkownika współdzielona odpowiedzialność w usłudze IaaS oznacza, że odpowiada on za to, co wnosi, czyli za systemy i aplikacje. Zarządzanie nimi, ich aktualizowanie i łatanie jest po jego stronie. Co ważne (choć może się to wydać mniej oczywiste), również do niego należy konfiguracja sieci i jej zabezpieczeń. Musi więc zadbać o wdrożenie także narzędzi do kontroli dostępu i uwierzytelniania, najlepiej zintegrowanych w jeden system ochrony dla wykorzystywanego najczęściej środowiska hybrydowego.

– Wykorzystanie chmury wiele zmienia, bo zapewnia wygodną obecnie decentralizację zasobów i możliwość korzystania z usług SaaS – mówi Michał Porada. – Trzeba jednak pamiętać, że dostęp do instancji chmurowych i przechowywanych tam danych również musi zostać odpowiednio zabezpieczony. Przechwycenie loginu i hasła bądź typowe błędy, na przykład przy ustaleniu dostępu do danych, mogą być początkiem dramatu.

Dostawcy wciąż dostosowują swoje oferty – proponują produkty, które są w stanie zabezpieczać dostęp zarówno w chmurze (w tym również w modelu multi-cloud), jak i on-premise. Dla klientów, którzy posiadają jakąś własną infrastrukturę i jednocześnie obawiają się uzależnienia od jednego usługodawcy, może to być lepszy wybór w porównaniu z natywnymi dla chmury narzędziami, które są oferowane przez jej operatorów.

Zdaniem producenta

Paweł Rybczyk, Senior Territory Sales Manager CEE&CIS, Wallix  

W Polsce jako MSSP zaczynają działać operatorzy centrów danych, którzy chcą uzupełnić swoją ofertę infrastruktury o warstwę bezpieczeństwa i aplikacji. Ale nie tylko oni, bo w usługi wchodzą także niektórzy nasi integratorzy, którzy z różnych produktów ze swojego portfolio tworzą całościową ofertę as-a-Service pod wspólnym szyldem, na przykład bezpiecznego dostępu. Takie rozwiązanie nie jest wtedy hostowane po stronie partnera, jak w przypadku operatora centrum danych, tylko wdrażane u klienta, który płaci za nie abonament obejmujący, oprócz licencji, także zarządzanie. De facto w takim modelu dla producenta czy dystrybutora to integrator staje się klientem końcowym.

  

Michał Porada, Business Development Manager Cisco Security, Ingram Micro  

Firmy stanęły wobec wielkiego wyzwania, by z jednej strony zadbać o własne bezpieczeństwo, a z drugiej o komfort pracownika działającego w trybie zdalnym. Gdy wiele z nich ma już za sobą przygotowanie infrastruktury, odpowiednich licencji i reguł polityki, rośnie wśród nich chęć zapewnienia bezpieczniejszego i bardziej kontrolowanego dostępu. W tym tkwi przyczyna zainteresowania takimi rozwiązaniami jak 2FA oraz wykorzystaniem zaawansowanych możliwości narzędzi typu NAC do tworzenia granularnych zasad dostępu, zależnych nie tylko od poświadczeń, ale również wielu innych elementów, jak urządzenie, zainstalowane oprogramowanie, aktualizacje itp.

  

Bogdan Lontkowski, dyrektor regionalny na Polskę, Czechy, Słowację i kraje bałtyckie, Ivanti  

Od wybuchu pandemii na świecie gwałtownie wzrosła liczba niemal wszystkich rodzajów cyberataków, co związane jest przede wszystkim z masowym przechodzeniem firm na pracę zdalną i skupieniem się przestępców na użytkowniku końcowym, który w warunkach pracy w domu stał się jeszcze słabszym niż dotychczas ogniwem systemu. W efekcie łatwiejsze stało się wykradanie haseł, chociażby przy użyciu phishingu. Gdy każdy tydzień przynosi przykłady udanych ataków, w tym na firmy w Polsce, świadomi zagrożeń klienci będę szukać narzędzi, które w modelu Zero Trust pomogą im w zintegrowaniu dostępu do chmury, aplikacji i sieci, umożliwiając korzystanie z hybrydowego IT.

  

Artykuł Bezpieczny dostęp: MFA staje się standardem pochodzi z serwisu CRN.

Tak zaprojektowane środowisko funkcjonowało wtedy bez zarzutu, bo za ruch w firmowej sieci w 80 proc. odpowiadał transfer lokalny, a tylko 20 proc. stanowiła wymiana z internetem. Obecnie fizyczne granice przedsiębiorstw zatarły się. W firmach przybywa nowych oddziałów, rośnie wykorzystanie chmury, pracy zdalnej i mobilności. W rezultacie ruch lokalny w sieci korporacyjnej to mniej więcej 20 proc., a wymiana z internetem i ruch do chmury aż 80 proc. To zupełne odwrócenie proporcji wymusza użycie rozwiązania będącego odpowiedzią na nowe uwarunkowania.

Stara architektura stała się zbyt kosztowna, ograniczają ją także czas wdrożenia i mała elastyczność konfiguracji. Rozproszona struktura organizacji, chmura, mobilność i zdalna praca zwiększyła zapotrzebowanie na łącza sieci rozległych, więc w tradycyjnych WAN-ach tworzą się wydajnościowe wąskie gardła, dochodzi do opóźnień w transmisji i degradacji usług.

Moda na SD-WAN

Tak, to obecnie bardzo gorący temat w branży IT. W ciągu zaledwie kilku ostatnich lat SD-WAN z pozycji technologii niszowej przeszedł na poziom jednego z najszybciej rozwijających się segmentów rynku infrastruktury sieciowej. Nie tylko lepiej niż tradycyjne korporacyjne sieci WAN odpowiada na potrzeby firm przechodzących cyfrową transformację i chcących korzystać z aplikacji w modelu SaaS oraz rozwijać swoje środowiska IT w oparciu o model multi-cloud i chmurę hybrydową. Zaspokaja także ich dążenie do łatwiejszego zarządzania wieloma rodzajami łączy WAN, celem poprawy wydajności aplikacji oraz podniesienia poziomu obsługi użytkownika końcowego.

Analitycy rynkowi nie mają wątpliwości odnośnie do potencjału tego rozwiązania, które coraz częściej zastępuje tradycyjny routing. Gartner przewiduje, że do 2024 r. 60 proc. korporacji wdroży SD-WAN, aby zwiększyć swoją elastyczność i wsparcie dla aplikacji chmurowych. W przeszłości przeciętna duża firma mogła używać jednego łącza MPLS do obsługi całego ruchu w swoim oddziale. Teraz, gdy lokalni ISP są w stanie zapewnić światłowód o bardzo dużej przepustowości, a do dyspozycji jest jeszcze szybka sieć mobilna i inne łącza, można z nich tworzyć najbardziej wydajne i optymalne połączenia. A przy tym kierować się określonymi wymaganiami szeregu aplikacji, natężeniem ruchu, jego miejscem przeznaczenia oraz dostępną przepustowością. Firmy mogą wykorzystywać SD-WAN do odciążania ruchu związanego z internetem i bezpośredniego łączenia się z dostawcami chmury publicznej za pośrednictwem VPN-a, pozostawiając dotychczasowe, drogie łącze MPLS jedynie do obsługi ruchu najbardziej wrażliwego na opóźnienia, jittery czy utratę pakietów. Tylko czy do firm te wspaniałe nowiny już dotarły?

Rynek SD-WAN według Gartnera  Gartner definiuje rynek WAN Edge Infrastructure jako produkty brzegowe dla sieci rozległych, które zapewniają łączność sieciową rozproszonym lokalizacjom przedsiębiorstwa, dając im dostęp do zasobów prywatnych i publicznych centrów danych oraz do usług IaaS (Infrastructure as a Service) oraz SaaS (Software as a Service). Ostatni z opublikowanych raportów „Magic Quadrant for WAN Edge Infrastructure” (wrzesień 2020) wymienia sześciu liderów rynku: Cisco, Fortinet, Palo Alto Networks, Silver Peak (przejęty już po wydaniu raportu przez HPE), Versa Networks i VMware. W swoim zestawieniu Gartner uwzględnił także dwóch pretendentów – Citrix i Huawei, dwóch wizjonerów – HPE (Aruba) i Juniper Networks oraz siedmiu graczy niszowych – Barracuda, Cradlepoint, FatPipe Networks, Nuage Networks, Peplink, Riverbed i Teldat.

Od ogółu do szczegółu

Paweł Zwierzyński, inżynier sieciowy z Vernity twierdzi, że potencjalni użytkownicy przeważnie już wcześniej słyszeli o istnieniu SD-WAN i zwykle chociaż częściowo orientują się, do czego taka sieć może służyć. Jednak szczegółowej wiedzy o tym, jak może sprawdzić się taka technologia w ich przypadku, nie mają.

– To pole do działania dla integratora, który ich w tym względzie uświadomi. Będzie to dotyczyć między innymi wyboru dostawcy, bo oferty producentów różnią się diametralnie i to, co sprawdzi się w jednym przypadku, nie przyniesie spodziewanego efektu w innym. Każdy projekt trzeba rozpatrywać osobno – podkreśla specjalista Vernity.

Mikołaj Wiśniak, Senior Manager Solution Engineering VMware’a na Europę Wschodnią uważa, że choć technologia SD-WAN jest już u nas znana i używana, to droga do popularyzacji i powszechnego wykorzystania tej technologii jest wciąż jeszcze dość długa. Dowodzić tego mają chociażby wyniki najnowszego badania przeprowadzonego pod koniec ubiegłego roku przez redakcję Computerworlda. Objęło ono ponad sto firm z różnych branż i o różnej strukturze, od małych przedsiębiorstw po organizacje, których infrastruktura sieciowa obsługuje nawet pięćdziesiąt i więcej lokalizacji. Okazało się, że jedynie 21 proc. ankietowanych uważa, że dobrze wie, czym jest SD-WAN i czym różni się od innych rozwiązań sieciowych. Natomiast aż 79 proc. badanych przyznaje, że nie zna tej technologii lub ma tylko ogólną wiedzę na jej temat.

Trzeba jednak podkreślić, że opinie osób pytanych o SD-WAN są jednoznacznie pozytywne. Firmy dostrzegają zalety tej technologii, takie jak niezawodność infrastruktury czy wysoki poziom bezpieczeństwa. Z drugiej strony, najważniejsze ich zdaniem bariery na drodze do popularyzacji SD-WAN w Polsce to między innymi dość wysokie koszty licencji i migracji z istniejącego środowiska, potencjalne – ich zdaniem – zwiększenie stopnia komplikacji sieci czy nieodpowiednie kompetencje pracowników.

Kto potrzebuje nowej technologii?

Największe korzyści zastosowanie SD-WAN przynosi firmom posiadającym dużą liczbę oddziałów. Naturalnym klientem są więc przedsiębiorstwa z takich branż, jak retail, finanse czy szeroko pojęte usługi. Definiowane programowo sieci rozległe oferują organizacjom z wieloma lokalizacjami przede wszystkim optymalizację kosztów, dzięki zastąpieniu technologii MPLS i wykorzystaniu wielu tańszych sposobów przesyłania danych (jak LTE czy sieci kablowe), w których można zestawiać tunele VPN. Co istotne, technologia SD-WAN znacząco podnosi jakość świadczenia usług, dzięki wglądowi w aplikacje biznesowe i ich priorytetyzacji oraz wykorzystaniu wielu kanałów transmisji do budowy pojedynczego tunelu VPN.

Paweł Zwierzyński uważa, że SD-WAN w zasadzie nie dotyczy konkretnych i tylko wybranych branż. Może znaleźć zastosowanie w każdej firmie, która ma oddziały oraz wyniesione zasoby, czy to w data center, czy w chmurze. Także rozmiar przedsiębiorstwa i liczba oddziałów nie stanowią tu bariery, bo na rynku jest wiele różniących się od siebie rozwiązań SD-WAN.

– Z jednej strony są takie, które zaprojektowano do dużych środowisk, więc oferują one bardziej zaawansowane funkcjonalności i odpowiednio więcej kosztują. Z drugiej strony można znaleźć takie, które sprawdzą się także w mniejszych organizacjach. Cena będzie dla nich do przyjęcia, a funkcjonalność zupełnie wystarczająca na ich potrzeby. Oczywiście korzyści z centralnego zarządzania i automatyzacji będą większe we wdrożeniach o odpowiedniej skali – twierdzi inżynier Vernity.

Zdaniem producenta