Mam dziś zamiar coś wyznać, jako bardzo mały niby świadek koronny. Wyznanie będzie dotyczyło tego, co w tej mojej pracy robiłem. Zostałem mianowicie zatrudniony jako młodszy programista w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Systemów Minikomputerowych Era w Warszawie. Pracy szukałem ze dwa miesiące i proszę mi wierzyć, było o nią o niebo trudniej niż dziś, choćby z tego powodu, że uczelnie wypuszczały absolwentów o wykształceniu, które nijak się miało do potrzeb gospodarki. Z grubsza gospodarka potrzebowała pracowników o profilu „siła razy ramię”, a uczelnie wypuszczały metrologów, jak ja, albo sinologów czy lingwistów języka serbsko-chorwackiego. I co, jako metrolog, mogłem mierzyć w owym czasie? Co najwyżej głębokość dna jako miernika wielkości przewagi naszego systemu polityczno-gospodarczego nad zgniłym kapitalizmem.

Jako że na studiach liznąłem tego i owego z zakresu programowania i oprogramowania minikomputerów, a OBRSM rozpoczął (zgodnie z wytycznymi Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego) szybkie i wytężone nadrabianie przewagi krajów Zachodu (zwłaszcza USA) w zakresie konstrukcji i zastosowań technik komputerowych, to wydawało mi się, że pracując na ul. Łopuszańskiej, wśród rozległych pól kapusty, pomidorów i innej cebuli, skosztuję tej wspomnianej wcześniej powszechnej słodyczy i zadowolenia z pracy zawodowej.

A o tych warzywach piszę ku pamięci zatrudnionych w takich firmach, jak Microsoft, Philips, Lenovo, Sygnity i innych, aby wiedzieli na zgliszczach jakich biznesów wyrosły budynki, w których dziś sobie spokojnie za te kilkanaście czy kilkadziesiąt tysięcy „zeta” miesięcznie popijają kawkę z mlekiem sojowym lub herbatkę ziołową na pobudzenie. Górnolotnie mówiąc „fundamenty ich firm wzniesione są na polach badylarzy” – pierwszej i długo jedynej wolnej branży gospodarczej w PRL-u. A to nie jest bez znaczenia w kontekście tego, o czym mam zamiar pisać dalej.

Ale ad rem. Decyzja KC KPZR i inne następujące po tej zasadniczej mówiły też, jak to nadrabianie ma następować – ma być po prostu bezczelnym kopiowaniem zarówno elementów hardware’owych, począwszy od najprostszych do najbardziej skomplikowanych układów LSI i oprogramowania. Z oprogramowaniem łatwiej, bo wystarczy, że hardware będzie całkowicie zgodny z pierwowzorem, to przeniesione oprogramowanie powinno hulać. Z tymi układami scalonymi nie było jednak tak łatwo. Metoda szlifowania chipów mikron po mikronie, fotografowania szlifów i tworzenia międzycząsteczkowych połączeń wewnątrz krzemowej struktury kryształu, nie szła tak gładko, jak komunistycznym propagandzistom się wydawało. W efekcie konstruktorzy musieli stosować bypassy.

Zatem, nolens volens, hardware różnił się od wzorca, a co za tym idzie oprogramowanie trzeba było dostosowywać i to na poziomie języka maszynowego, czyli na poziomie bitów. I to miałem robić JA, jako członek nowo sformowanego zespołu. I robiłem. Najpierw przez pół roku pracowicie kserowaliśmy dokumentację oryginalnego oprogramowania, która liczyła jakieś, bez przesady, 100 tysięcy (!) stron formatu A4. Przy czym trafiała w nasze ręce metodami oficjalnymi, jak też tymi pochodzącymi z filmów o agencie 007 (i nie chodzi mi o porucznika Borewicza).

A kopiarki w owym czasie mogły niewiele – ich wydajność wynosiła nie więcej niż 5 stron na minutę. Zatem policzmy: 100 tys. stron, to jakieś 20 tys. minut. To z kolei ekwiwalent 2,5 tys. roboczodni, czyli 10 lat dla jednej osoby, a właściwie dla 1 kopiarki. Ewentualnie 1 rok na 10 kserografów. Taką liczbą sprzętu Ośrodek nie dysponował, więc musiał zlecać ksero na zewnątrz. Tak czy siak, zespół kilkuosobowy zrobił to w jakieś 6 miesięcy i był gotów do dalszych prac.

Z tym, że te prace były trudne, bo trzeba było dokumentację w języku angielskim przeczytać, zrozumieć semantycznie, operacyjnie i funkcjonalnie. Sprawdzić w działaniu na naszych prototypach. Określić różnice, które następnie trzeba było usunąć, obejść, zlikwidować. A następnie przetestować i usunąć „bugi”, po czym wszystko przetłumaczyć na jedyny zrozumiały w naszym socjalistycznym bloku język, czyli rosyjski.

Artykuł Absurdalizm centralistyczny pochodzi z serwisu CRN.

Taki przypadek powoduje, że pytam sam siebie: czy my jako Naród, a jego warstwa inteligencji w szczególności – ta, która pisze i czyta w obcych językach coś więcej niż znaki drogowe na autostradach i menu w knajpach na rozlicznych nadmorskich wybrzeżach ciepłych krajów, nie stworzyliśmy sami tego fantoma z przesadą i bez refleksji? Fantoma, bo jest to twór zastępczy. Określenie polski nacjonalizm jest dla mnie do pewnego stopnia podobne stwierdzeniu „polskie obozy koncentracyjne”. Przez wrogów Polski (albo tych, co chcą bronić jej racji stanu, tylko się nadmiernie, wręcz fobicznie boją, że do głosu dojdą ekstremizmy) jest używany jako bat na niepokornych lub nie dość „światowych” obywateli Europy. Co ciekawe, nigdy takich głosów nie usłyszymy, ani nie wyczytamy w wypowiedziach i książkach takich ludzi, co Polskę i jej historię naprawdę znają, a pochodzą z innych kręgów kultury. Ludzi takich jak Norman Davis, Timothy Snyder, Steffen Möller czy Klaus Bachmann.

Skoro przytoczyłem te nazwiska niejednokrotnie związane ze znajomością Polski i jej historii to pogłębmy ten temat, aby nie zostać jak port w Elblągu bez możliwości manewru. W Polsce nigdy nie było zinstytucjonalizowanej niechęci do narodowej inności. No, może z małym wyjątkiem roku 1968. W setkach polskich miast lokowanych na prawie niemieckim, gdzie dominującą rolę odgrywało mieszczaństwo przeróżnej proweniencji, w tym czeskiej i ormiańskiej, że wspomnę te najmniej znane narody zamieszkujące tereny Polski. Po zitalianizowaniu naszego kraju przez naprawdę potężny zaciąg urzędników, prawników, lekarzy, artystów, których pociągnęła za sobą królowa Bona de domo Sforza, po zeszwedczeniu kręgów arystokracji dworskiej przez przedstawicieli miłościwie nam panującej dynastii Wazów, po sturczeniu w wyniku złożonych relacji polsko-tureckich dużej części handlu głównie towarami orientalnymi, po… (etc. etc. etc.), my o sobie możemy powiedzieć, że byliśmy (o teraźniejszości za chwilę) nacjonalistami?

W Polsce każdy mógł znaleźć dla siebie miejsce do życia. Jeśli nie w miastach centralnej Polski, to w zależności od gustu albo na zachodzie i północy, gdzie silniejsze były wpływy krajów anglosaskich, albo na południowym wschodzie, gdzie w niektórych miejscach przyjezdny nie zdawał sobie sprawy, „że to Polska właśnie” (ale to cytat z innej epoki).

Tacy byliśmy do rozbiorów i nie dajmy sobie wmówić, że było inaczej! Grunt pod nacjonalizmy zaczął się tworzyć w Polsce, w Europie też, w XIX wieku za sprawą (po kolei): w Prusach Fryderyka II, a potem ojca zjednoczenia Niemiec – Bismarcka. We Francji Napoleona z jego dekretami i kodeksami. W Austrii Marii Teresy i jej ekspansjonizmem, którego spadkobiercą został Franciszek Józef. We Włoszech za czasów Garibaldiego i jego „agenta” króla Wiktora Emanuela – zjednoczycieli Italii. W Rosji za sprawą Niemki z pochodzenia, Katarzyny II.

To powyżsi spowodowali, że sprawy Narodu stały się ważne. A cele tego były dwa: skupić wokół siebie jak największe terytorium i poddanych, których można używać jako mięsa armatniego (nota bene, czy dziś największym nacjonalistą nie jest aby Prezydent Rosji wysyłający na ukraiński front głównie Buriatów, Jakutów, Tatarów, Ewenków i innych nierosyjskich obywateli Federacji). A drugi powód: zjednoczyć obywateli wyznających tę samą wiarę, tradycję, mających to samo podglebie językowe i kulturowe, aby obronić swoją wolność i odeprzeć agresję tych najsilniejszych.

Artykuł Rozmowy o Polsce w językach obcych pochodzi z serwisu CRN.

Herostrates był zwykłym szewcem w jednym z większych starożytnych miast Azji Mniejszej – Efezie. Tak się złożyło, że w tymże Efezie znajdował się jeden z siedmiu cudów świata antycznego – świątynia bogini Artemidy zwana Artemizjonem. Do miana cudu świątynia ta została zakwalifikowana ze względu na swą wielkość, wystrój, bogaty kult i hucznie obchodzone kilka razy w roku święta na cześć bogini.

Co ma wspólnego niebogaty szewc z Artemizjonem, poza tym, że byli związani z tym samym miastem? Otóż zazdrość sławy, niepohamowana chęć przejścia do historii przez Herostratesa była równa wspaniałościom świątyni. Szybko szewc zrozumiał, że choćby robił najlepsze buty współczesnego sobie świata, to chociażby ze względu na ograniczone moce produkcyjne nie uczyni go to sławnym. Sławę mógł zdobyć tylko w jeden sposób: połączyć trwale i nierozerwalnie swój los z losem świątyni. Ale jak to zrobić bez stosownego wykształcenia, przynależności do kasty kapłanów, dysponując jedynie zasobami stosownymi dla swojej profesji?

Myślałby tak Herostrates do śmierci, gdyby nie nagła i gwałtowna burza, która pewnego dnia przeszła nad Efezem, wzbudzając w mieście kilka pożarów spowodowanych uderzeniem piorunów. Ogień! Tylko ten żywioł mógł przynieść Herostratesowi udaną realizację jego zamierzenia – zniszczenia Artemizjonu. I tak też zrobił. Zakupiwszy uprzednio kilka beczek oliwy, Herostrates nocą po jednym ze świąt, kiedy straż świątyni zmęczona swymi intensywnymi posługami zaległa kamiennym snem, pokrył oliwą najbardziej łatwopalne sprzęty wykonane z cedru libańskiego czy dębów apenińskich i podpalił. W ciągu kilku godzin cud świata antycznego obrócił się wniwecz. Z nim na szewca spadła cała infamia. A ponieważ motywy działania podpalacza szybko zostały rozszyfrowane, prawem nakazano na wieczne czasy zapomnieć, nie używać i wymazać na dobre imię przestępcy. I tak Herostrates został po dziś dzień najbardziej znanym obywatelem Efezu i wzorcowym przykładem tego, jak można trafić na karty historii będąc zwykłym przestępcą.

A dlaczego Herostrates zafascynował mnie tu i teraz? Ano dlatego, że wokół siebie, w telewizji i w dziesiątkach miejsc w realu i w rzeczywistości wirtualnej widzę kandydatów na współczesnych nam Herostratesów. I nie umiem odpowiedzieć sobie na pytanie: skąd w tych ludziach to „parcie na szkło”, chęć bycia ważnym, utrzymywania władzy za wszelką cenę, nawet jeśli sprowadza się ona do władztwa nad kilkoma łąkami Baranów. Co, zdawałoby się statecznych, starszych już osobników, wyznających publicznie zasady etyki, w tym etyki chrześcijańskiej, pcha na manowce w sferę chamstwa, bezczelności i głupoty? Niektórzy tę etykę tak wyznają szczerze i głęboko, że za cenę zaprzeczenia swojemu ojcostwu dzieciom pochodzącym z pierwszego sakramentalnego i świętego związku małżeńskiego unieważniają ten sakrament, aby móc zawrzeć nowy.

Czym kierują się hierarchowie kościoła, że takich ludzi w tym procederze wspierają i go ułatwiają? Czy nie jest to zwykłe i aż bezczelne kuplerstwo? A może oni wszyscy liczą na to, że do historii przejdą mimo swych wad i niecnych czynów, jak Kazimierz Wielki czy Jagiełło, których potomni oceniają pozytywnie, mimo tego i owego, co mają ci królowie za uszami? Tylko gdzie te dzisiejsze Grunwaldy czy „Polski Murowane”? Nie ma! Zamiast murowanych obiektów raczej rozbiórki, jak ta w Ostrołęce. Zamiast zwycięstw, mocnych sojuszy, potęgi militarnej, jest osamotnienie, rozdarcie, bezskuteczne antyszambrowanie w brukselskich komisjach, przedkładanie ustaw, które są wycofywane prawie następnego dnia spod procedur sejmowych.

I jeszcze jedno: ta buta i arogancja. Właśnie przez ich pryzmat widzę Herostratesa, który stając przed areopagiem Efezu mógł powiedzieć: spaliłem Artemizjon i co mi teraz zrobicie? To właśnie szczyty polskiej polityki. A czy na naszym informatycznym podwórku nie ma Herostratesów? A ten, który zasłynął najpierw publicznym, a wulgarnym zruganiem sędziego piłkarskiego, bo podjął decyzję jakoby krzywdzącą jego klub, a potem w niby poważnym wywiadzie źródło powszechnej szczęśliwości i remedium na całe zło odkrył w tym, aby jego współobywatele „nie żarli tyle mięsa” i mniej podróżowali? A czy ten wywiad nie miał aby miejsca w restauracji „Wierzynek”, tuż po opuszczeniu pokładu własnego private jet’a?

Artykuł Herostratesi na miarę czasów pochodzi z serwisu CRN.

Co sprawiło, że uległem oczywistej prowokacji autora i jak dziesiątki innych zabieram głos? Nie na LinkedInie, ale w felietonie, nie hejtersko, a krytycznie, nie ad personam, a ad rem. Co mnie poruszyło? Już w pierwszym akapicie pojawia się zdanie, które natychmiast włącza kilka lampek alarmowych odpowiedzialnych za różne sfery poznawcze. Zdanie to brzmi: „(…) szeroko pojęta branża IT narodziła się w Polsce (…) dopiero w pierwszej dekadzie XXI wieku”. Pierwsza lampka świeci się przy słowach „szeroko pojęta”. Ta zbitka jest używana z reguły wtedy, gdy autor chce uciec od konkretu, czuje, że musi trochę się odciąć od pojęcia, które zbitka poprzedza, albo trochę zdystansować, gdy ktoś zarzuci mu nieprawdę. Zawsze wtedy autor może powiedzieć: „używałem szerokiego pojęcia”. To taka zasłona dymna.

Nie wiem, czym się różni branża IT od „szeroko pojętej branży IT”, ale zostawiam semantykę na boku i zgłaszam drugą wątpliwość: dlaczego „branża IT w Polsce narodziła się w pierwszej dekadzie XXI wieku”? Jakie to firmy o znaczącej roli powstały w Polsce w pierwszej dekadzie XXI wieku? Jakie niezaspokojone wcześniej usługi zaczęły oferować, kim był ten, któremu możemy przypisać sprawczość w tym zakresie? Kochani Czytelnicy CRN Polska, czytacie ten magazyn od połowy ostatniej dekady XX wieku i nic Wam nie przychodzi do głowy, co moglibyśmy razem uznać za kamień węgielny położony pod naszą branżę pomiędzy rokiem 2001 a 2010? Nie będę wspominał pradawnych systemów ODRA, komputerów MERA, kilkunastu Zakładów Elektronicznej Techniki Obliczeniowej, czyli ZETO, które zatrudniały dziesiątki tysięcy programistów, którzy w pudełkach po butach nosili swe osiągnięcia w postaci plików kart perforowanych. Tak było, ale widocznie nie była to branża informatyczna, nawet o poszerzonym pojęciu. A może nie warto wspominać historii Instytutu Maszyn Matematycznych z jego pracownikami, jakże rozpoznawalnymi medialnie w owym czasie końca ósmej dekady XX wieku, a więc Wandą Rutkiewicz – alpinistką i himalaistką, oraz Jackiem Karpińskim – twórcą minikomputera w technologii LSI o nazwie K202.

OK, przejdźmy do argumentacji dotyczącej mitu numer 1, czyli że Polacy są (a jak się okaże – nie są) najlepszymi na świecie programistami. Dyskutując i przygotowując frontalny atak na tego typu sformułowanie, autor najpierw wciąga czytelnika w pułapkę, cytując różne dane z różnych i to wiarygodnych źródeł, ileż to miejsc czołowych i złotych medali polscy programiści zdobyli w tzw. programowaniu komparatywnym (czyli porównawczym). Inaczej mówiąc w zawodach programowania. Polska też, co pokazuje autor, uznana została za trzeci kraj na świecie pod względem umiejętności radzenia sobie z zadaniami programistycznymi. No kto był od Polaków lepszy, no kto? Chińczycy i Rosjanie. A ten, kto powiedział, że Amerykanie lub Hindusi, może teraz sobie zrobić przerwę i przyrządzić dobrą kawę tym, którzy trafili, bo jestem na 100 procent pewien, że tacy byli. I teraz, po autorytatywnym stwierdzeniu, że te dane (domyślam się, że dla autora niedostatecznie „twarde”) właściwie są niemiarodajne, autor podaje dwa poparte liczbami argumenty.

Pierwszy, to deklarowana wśród programistów znajomość kilku (dokładnie pięciu) języków, która jest w Polsce o kilkanaście punktów procentowych niższa niż średnia światowa (ale ten świat ma zdolniachów!), a drugi – wyciągnięty z badań polskich programistów przeprowadzonych w latach 2020–2022 – wskazujący na zmianę ich postawy z „być” na postawę „mieć”. Chodzi o to, że na przykład w roku 2020 polscy programiści głównie byli zainteresowani podnoszeniem kompetencji, uczeniem się i innymi celami wyższymi, zaś w roku 2022 zadeklarowali, że „to co nas podnieca, to się nazywa kasa”, jak śpiewała jeszcze przed powstaniem (wedle miar czasu autora) „szeroko pojętej branży IT w Polsce” Maryla Rodowicz.

I już, i koniec argumentacji. I czarna wizja na przyszłość, i złowróżbny ton w stylu: och polscy programiści, jak się nie zmienicie, nie zmienicie swych postaw i zainteresowań, to czeka was zguba i potępienie, a w zasadzie nie będziecie mieli tego, o czym marzycie, bo w Polsce będzie koniec waszego eldorado i zlecenia pójdą w świat. Ten świat, który lepiej zna te inne pięć języków i jego interesuje rozwój, a nie kasa. Przepraszam za sarkazm, ale już widzę tych szefów polskich firm komputerowych, którzy intensyfikują szkolenia swej załogi zarówno w sferze umiejętności twardych (jak znajomość C++) oraz sferze kompetencji miękkich (jak wrażliwość na pozafinansowe czynniki motywujące). Zasypani robotą po uszy, zleceniami z Polski, jak i z tej zdolniejszej zagranicy, niemający czasu na oswajanie tych wszystkich analiz, ostrzeżeń i alarmów, czytając taki artykuł po prostu muszą sobie jakoś ulżyć, więc ripostują, a czasami hejtują.

A ja im mówię: spokojnie, nie takie wizje już przeżyłem. W czasie mojej kariery w dystrybucji IT w Polsce, czyli od roku 1993 (ale wtedy ta branża nie istniała, choć na szczęście tylko w „szerokim pojęciu”) ten rynek miał zginąć z kilku przyczyn. Od rzekomej niemożności konkurowania z Dellem poczynając, przez śmierć przyniesioną przez e-commerce, dalej przez samobójstwo związane z walką cenową, na chmurze (i tym, co ona niesie) kończąc.

Artykuł Po co obalać nieistniejące mity? pochodzi z serwisu CRN.

Problem polega na tym, że model as-a-service z istoty swojej wyjątkowo niebezpiecznie – zresztą nie tylko z punktu widzenia dystrybutorów – skraca dystans pomiędzy dostawcą usług a klientem końcowym. Niepokoi to w coraz większym stopniu również resellerów. Kilka miesięcy temu jeden z amerykańskich partnerów Microsoftu ocenił, że gigant z Redmond ”ostatecznie zmierza do nawiązania bezpośredniej relacji z użytkownikami końcowymi”. Podsumowując swoją wypowiedź, która odnosiła się do zmian w programie partnerskim Microsoftu, stwierdził, że „nastały bardzo złe czasy dla partnerów”.

I rzeczywiście, przez jakiś czas mogło się wydawać, że dystrybutorzy i resellerzy będą stawali się coraz mniej potrzebnym, a przede wszystkim kosztownym ogniwem w łańcuchu dostaw. Tymczasem wygląda na to, że sektor dystrybucji, który w Stanach Zjednoczonych przekroczył czterdziestkę, a w Polsce trzydziestkę, wydaje się mieć przed sobą jeszcze dużo aktywnych i owocnych lat. Przy czym o jego żywotności świadczą nie tylko solidne wzrosty przychodów. Wystarczy spojrzeć na to, co od niedawna dzieje się na tym rynku w kwestii inwestycji i fuzji. Wprawdzie nigdy ich nie brakowało, ale ostatnio również w tym zakresie historia mocno przyspieszyła. Inwestorzy wyjątkowo przychylnym okiem patrzą na sektor dystrybucji, a przejmowane przez nich firmy wykorzystują pozyskane środki na zwiększanie kompetencji w świecie postępującej „cyfryzacji wszystkiego”. A to z kolei stymulująco działa na mniejszych graczy, którzy chcąc nadążyć za najlepszymi i przetrwać muszą stawać się coraz więksi albo coraz lepiej wyspecjalizowani. Co de facto pobudza do dalszego rozwoju cały omawiany segment rynku.

„Nie tylko cięcie kosztów”

Żeby nie być gołosłownym: kilka lat temu miało miejsce głośne przejęcie Ingram Micro przez chiński koncern HNA, po czym nastąpiło wchłonięcie Avnetu przez Tech Datę, która z kolei została kupiona przez Apollo, fundusz private equity. Niedługo po tym Ingram wrócił do amerykańskiej „macierzy” w wyniku odkupienia udziałów tego dystrybutora od HNA przez fundusz Platinum. Po czym nastąpiła fuzja Synnexu i Tech Daty, a połączony w ten sposób podmiot zdetronizował Ingrama, dotychczasowego globalnego lidera dystrybucji IT.

Co ważne, tego rodzaju domino zmian właścicielskich odbywa się nie tylko w gronie największych graczy. Dużo dzieje się także wśród „średniaków”, w tym na polskim rynku, gdzie RRC Poland trafiło pod skrzydła Ingram Micro (USA), ABC Data znalazła się w paneuropejskiej „rodzinie” Also (Szwajcaria), zaś Veracomp to teraz lokalny oddział Exclusive Networks (Francja). W każdym z tych przypadków przejmowane podmioty zyskały nie tylko możnych „protektorów”, ale także między innymi perspektywę włączenia do oferty zaawansowanych dystrybucyjnych platform chmurowych (a takimi dysponuje większość liczących się dystrybutorów globalnych i paneuropejskich). A więc mówimy nie tylko o zmianach ilościowych, ale także jakościowych.

– Myślę, że dla kupujących nie jest to po prostu kwestia konsolidacji i cięcia kosztów, ale ‘podlewarowania’ ogromnego doświadczenia, know-how i wszelkich możliwości, także infrastrukturalnych, jakie dystrybutorzy wypracowali przez minione dekady – komentował w niedawnej rozmowie z portalem CRN.com Frank Vitagliano, prezes GTDC. – A temu wszystkiemu towarzyszy chęć rozwoju i pokaźnych inwestycji w takich obszarach, jak transformacja cyfrowa, chmura czy usługi w modelu everything-as-a-service. Przykładowo, połączone ze sobą Tech Data i Synnex będą mogły swoją konsolidację wykorzystać do znaczących inwestycji w kluczowych obszarach. Za nimi podążą ich konkurenci, co zwiększy tym samym poziom usług na całym rynku IT, także w tak ważnej kwestii jak cyberbezpieczeństwo – podsumowuje szef organizacji zrzeszającej dystrybutorów z całego świata.

Jak trwoga, to do dystrybutora?

Oczywiście dystrybutorom niełatwo odnaleźć się w nowych modelach biznesowych, ale przecież wielu ich partnerom – resellerom i integratorom – również przychodzi to z trudem. Muszą poradzić sobie z dostosowaniem swojego biznesu do oczekiwań klientów, którzy coraz częściej pytają o rozwiązania z gatunku everything-as-a-service. A wtedy, jak to zwykle bywało w minionych latach, w naturalny sposób zwracają się po radę i wsparcie do dystrybutorów. A ci, dzięki współpracy z wieloma producentami, inwestycjom w rozwój portfolio produktów i usług, jak również możliwości utrzymania odpowiednio wykształconych ekspertów, mogą sprostać oczekiwaniom potrzebujących partnerów. Wystarczy spojrzeć, jaki wysiłek włożyli w swoje chmurowe marketplace’y, gdzie wrażenie może robić nie tylko złożoność oferty, ale także chociażby stojące za nią mechanizmy billingowe i inne.

Z drugiej strony producenci, chcąc dotrzeć do rynku w ramach oferty as-a-service, mogą mozolnie rozwijać się w modelu sprzedaży bezpośredniej, albo skorzystać z potężnych baz partnerskich dystrybutorów, jak też ich usług finansowych czy marketingowych. Niedawno nawet tak mocny gracz, jak Salesforce, który od początku działalności sprzedawał z pominięciem kanału partnerskiego, począwszy od tego roku planuje do 10 proc. swoich przychodów generować w ramach sprzedaży pośredniej. Czołowy dostawca na globalnym rynku CRM podpisał już pierwsze umowy partnerskie z wybranymi integratorami.

Rzecz jasna, nie znaczy to, że dystrybutorzy mogą spać spokojnie (i nie śpią). Pokusa, żeby dzięki modelowi usługowemu docierać bezpośrednio do klientów końcowych, będzie pewnie wzrastać wśród producentów wraz z jego rozwojem. Potwierdzają to twarde dane Forrester Research, z których wynika, że choć obecnie większość, bo 64 proc. światowych wydatków na sprzęt, oprogramowanie i usługi „przechodzi” przez kanał partnerski, to pod koniec obecnej dekady sprzedaż pośrednia ma generować jedynie 33 procent globalnych inwestycji w rozwiązania IT. Pozostałe dwie części rynkowego tortu mają przypaść – mniej więcej po równo – tradycyjnym transakcjom sprzedaży bezpośredniej oraz marketplace’om (w tym największym, jak AWS, Azure, Google, Salesforce i Alibaba, ale też challengerom w rodzaju AppDirect, Miraki, CloudBlue, Sitcore czy Vendasta).

Ireneusz Dąbrowski, były dyrektor generalny Tech Daty i przewodniczący RN ABC Daty   

Po latach cienkich marż, niezadowolenia akcjonariuszy, procesów naprawczych – formalnych i faktycznych, choć nie zawsze ogłaszanych – jak też związanych z tym przejęć i fuzji, wygląda na to, że znów, jak w latach 90. XX wieku, dystrybucja ma się dobrze. Przestaje być chłopcem do bicia, choć jeszcze nie przejmuje w swe ręce kaduceusza – symbolu przewodzenia. W każdym razie opanowane ma podstawowe i najistotniejsze funkcje. Pod tym względem, z powodu dojrzałości środowiska, w którym dystrybucja działa, nie ma większych różnic pomiędzy różnymi graczami tej branży. To ważne, bo można skupić się i próbować lokować swe przewagi w innych obszarach. Producenci po wielu latach dyskusji i prób eliminacji tego, jakoby kosztownego, elementu łańcucha dostaw uznali, że bez dystrybutorów nie da się działać skutecznie i efektywnie, nawet na rynkach największych. Uznali też, że lepiej z dystrybucją (co najmniej) żyć w zgodzie. Akceptują to nawet ci, którzy sprzedają produkty ze sfery aż tak „soft”, że aż „invisible”. Rozwój technologii, gwałtowne upowszechnianie pracy zdalnej, przeniesienie całych segmentów ludzkiego bytowania do świata wirtualnego (głównej pozostałości postpandemicznej), a z drugiej strony generalne trudności świata w sferze geopolitycznej, rzutujące na problemy dostępności komponentów, dobrze dystrybucji wróżą. Bo takie jest jej prawo, że im innym gorzej, tym jej jest lepiej. Chyba wszyscy już teraz widzą to klarownie. Nie dziwi zatem wysyp na różnych portalach, zajmujących się kojarzeniem pracodawców i pracobiorców, wręcz gradu ogłoszeń dystrybutorów, w tym tych międzynarodowych, zachęcających przeróżnych specjalistów IT do przeniesienia swych aktywności zawodowych do tego właśnie segmentu rynku. Pozostaje zatem, zamiast utyskiwać, narzekać, czy zgłaszać postulaty, życzyć dystrybucji IT, aby ten czas wykorzystała dla siebie mądrze i kreatywnie. Dobry czas nie trwa wiecznie.

  

Artykuł Dystrybucyjna „smuga cienia” pochodzi z serwisu CRN.

Bez przesady można powiedzieć, że ta dzisiejsza wojna jest wojną dwóch cywilizacji, które nie dość, że wzajemnie się nie znają i nie rozumieją, to i nie bardzo radzą sobie z określeniem celu i warunków koniecznego zakończenia konfliktu, bo nawet wojna stuletnia w końcu się zakończyła. A to starcie jest nie tylko 3D, ale 4D, a to D jest od angielskiego „dimension”. Tym czwartym wymiarem jest czas. Ja widzę ten konflikt tak: Rosja chciałaby, aby świat wrócił w swym kształcie do czasów co najmniej lat 70 ubiegłego wieku. Z kolei reszta sił jakoś tam w konflikt zaangażowanych po przeciwnej stronie chciałaby, aby Rosja ze stanu właściwego dla niej 50 lat temu, zaakceptowała swoją transformację do poziomu demokratycznego państwa prawa, czyli w jej rozumieniu zaakceptowała dominację USA i swoją podrzędną rolę w stosunku do Chin. Czyli nic się nie może zgodzić: ani kierunki, ani wartości wektorów wyznaczające ruchy decydentów po obu stronach.

Ale dość o konflikcie zbrojnym. Zajmijmy się nami i spróbujmy na tej mapie rozlicznych wektorów odnaleźć nasz wektor. Zatem jaki los szykują nam nasi dedydenci? Dla naszego kraju, dla Polski. Jaką mamy opcję i dlaczego taką? I tu mi wpadło do głowy takie porównanie i punkt wyjścia do oceny możliwości stojących przed nami. Wiecie, jakie jest ulubione zwierzę Polaków? Takie badania są prowadzone naprawdę i mogę na ich podstawie powiedzieć, że włączając i miasto, i wieś 48 procent obywateli naszej ojczyzny ma jakieś zwierzę domowe. W 83 procentach przypadków są to psy. A zatem nieco poniżej 40 procent naszej dorosłej populacji, która z definicji jest ilościowo zgodna z uprawnionymi do czynnego życia politycznego, czyli wyborcami, to miłośnicy psów. Koty są niżej, a kolejne miejsce w (tym razem mojej własnej) klasyfikacji ulubionych zwierząt Polaków zajmuje koza! Jak to możliwe? A to już moje autorskie uzasadnienie, które tylko w małej części opiera się na badaniach, a szczególnie badaniach preferencji wyborczych. Wedle nich, a prowadzone są skrupulatnie i publikowane przez różne ośrodki z comiesięczna regularnością, zwolenników kozy jest 30–37 procent.

Jaką grupę mam na myśli już wszyscy wiedzą. Odpowiedź tkwi w przedwojennym szmoncesowym dowcipie o obywatelu żydowskiego pochodzenia, odczuwającym ciasnotę w swoim mieszkaniu, które zamieszkiwał wraz z liczną rodziną. Uzyskał on od rabina radę, jak sobie z tym poradzić: kup kozę. Pointę sobie daruję, bo każdy ją zna lub łatwo poznać może. A skąd skojarzenie wyborców i zwolenników koalicji rządzącej z miłośnikami kóz? Ano stąd, że ich przedmiot wsparcia i poparcia bez ustanku i w każdej sprawie stosuje manewr z kupowaniem kozy. Potem jej losy toczą się dwojako: koza jest wyprowadzana w świetle jupiterów i przy dźwiękach muzyki oraz głosów zachwytu mediów zwanych – nie wiedzieć dlaczego, choć pod pewnym aspektem trafnie – publicznymi. To powoduje ogólne zadowolenie i poczucie ulgi, które tak lubią miłośnicy kozy.

Alternatywny los kozy jest mniej spektakularny. Jest po prostu porzucana, nikt już jej bytem się nie interesuje, bo wszyscy swą uwagę koncentrują na nowej aferze z inną kozą. I tak to trwa. Co więcej, poniekąd do miłośników kóz zalicza się opozycja i jej medialni akolici. Gdyby tak nie było, to kto z tak olbrzymim zaangażowaniem śledziłby i komentował każdy kozi przypadek, każdy kozi epizod, a nawet snuł poważne analizy i przewidywania co do koziego losu? Tak, bez opozycji koza traci sens bycia. I tak tkwimy w chocholim tańcu z kozą w tle, o tyle niebezpiecznym, że w każdej chwili koza może chochoła skonsumować. A wtedy koniec tańca!

Nie wiem, na ile ta paralela z kozami tłumaczy stan polityki w naszym kraju. Wiem na 100 procent, że miłośnicy kozy to twarda i wierna swej preferencji grupa. Wbrew pozorom dość socjologicznie zróżnicowana. Nie chcąc naruszać dobrostanu intelektualnego czytelników tego tekstu, nie będę podawał i omawiał przypadków kóz i osób, którym w poszczególnych przypadkach powierzono różne role do odegrania. Przejdę do konsekwencji trwania określonej liczby współobywateli w zachwycie dla tych, przemiłych skądinąd, zwierząt.

Artykuł Bilionerzy – ulubione zwierzę domowe pochodzi z serwisu CRN.

Skoro już w ten wątek wpadłem, to spróbuję skomentować wedle mojej najlepszej wiedzy kilka zaskoczeń, które agresja rosyjska na Ukrainę wydobyła na światło dzienne. Pierwsze zaskoczenie, to zaskoczenie kręgów zachodnich polityków, tych głównie z Niemiec, Francji i Włoch, którzy z przerażeniem albo z niekłamanym wstydem, jak prezydent Niemiec Steinmeier, stwierdzili, że koncepcję „Nowej Europy” próbowali realizować w oparciu o wiarę w „oswojenie skorpiona” (przypadek skorpiona i zasadę jego postępowania przy innej okazji opisałem w jednym z wcześniejszych felietonów).

Drugim zaskoczeniem jest to, co stało się z ludem zamieszkującym terytorium państwa ukraińskiego na przestrzeni ostatnich 8–10 lat. To zaskoczenie jest właściwe wszystkim, z Ukraińcami włącznie. Piszę tak na okrągło o tym „ludzie zamieszkującym”, bo nie wszyscy w Ukrainie są Ukraińcami, a wydaje się, że jakąś metamorfozę przeszła znakomita ich większość. I trzecie, i ostatnie zaskoczenie, to zaskoczenie Rosjan tym, jak szybko i w jaki dla nich niemiły sposób zareagował świat na agresję.

Wspólnym podglebiem tych wszystkich zaskoczeń jest głęboka nieznajomość przede wszystkim Rosjan albo lepiej: ludu zamieszkującego pomiędzy Smoleńskiem a Władywostokiem i pomiędzy Półwyspem Jamalskim a Nowosybirskiem. Ten lud to kompletny zlepek narodów, ras, języków, kultur i sposobów życia. Dość powiedzieć, że ze 140 milionów obywateli tzw. Federacji (a dziś może już 130?) co najmniej 33 procent żyje w warunkach skrajnych klimatycznie, ekonomicznie i cywilizacyjnie. Na przykład nie znając podstawowych urządzeń sanitarnych, bez dostępu do bieżącej wody, nie mówiąc o lekarzu.

Miasta takie jak Moskwa, Petersburg, Irkuck i dziesiątki innych to wykwity cywilizacji, w których mieszka tzw. inteligencja i klasa średnia, która ze względu na monopol propagandowy i represje polityczne nasilone po czasach „smuty jelcynowskiej” woli łykać hasła wielkomocarstwowe, niż dociekać prawdy. To z tych dwóch grup społecznych pochodzi 75 procent żołnierzy rosyjskich walczących w Ukrainie. Na to, jak ich morale kształtowane jest teraz, nakłada się proces historyczny rugowania religii i religijności z życia publicznego. Pozostało w nim miejsce jedynie na fasadową i opartą na prymitywnych zasadach wiary cerkiew prawosławną patriarchatu moskiewskiego. Jest dla tej władzy super użyteczna i wspierająca demoralizację społeczną, chociażby poprzez brak potępienia zachowania sprzecznego z katalogiem dziesięciu przykazań. To Leninowi przypisuje się słowa z tytułu tego felietonu. Zabieraj, co się da, bo to ci zostało ukradzione przez wyzyskiwaczy, kapitalistów i innych utuczonych na twojej, rewolucjonisto, krwi.

Artykuł Kradnij ukradzione pochodzi z serwisu CRN.

A czy nie jest dziwna i wręcz niesmaczna nieobecność w sferze międzynarodowej kanclerza Niemiec, którego być może najdalej posuniętą deklaracją wsparcia walczącej Ukrainy była oferta 5 tysięcy hełmów? Oczywiście poprawna w stosunku do konstytucji Republiki Federalnej, która wprost zabrania wojskom niemieckim udziału w walce poza granicami Niemiec oraz zgodna z wytycznymi sojuszników z NATO, że do Ukrainy dostarczymy tylko broń o charakterze defensywnym. Niewątpliwie trudno znaleźć bardziej defensywny sprzęt wojskowy, niż hełm. Jakby wysłali legendarne „dwa nagie miecze”, to już mogliby zostać oskarżeni o przystąpienie do wojny… Takich to mamy pacyfistów za naszą zachodnią granicą.

A Zjednoczone Królestwo, co z nim? Ano w warstwie semantycznej ocena szkolna 6! Boris Johnson ze swą lwią grzywą, symbolem niepokonanego Albionu, wydaje z siebie deklaracje i pogróżki pod adresem agresora jak mało kto. Nawet pomaga też militarnie, tak na szkolne 2+. W końcu chyba do niektórych decydentów w okolicach Izby Gmin dotarło, że ewolucja ich stolicy w kierunku Londonburga to chyba nie jest korzystne rozwiązanie i że może niebawem agenci FSB w większym stopniu będę decydować o kandydatach do Parlamentu, jak decydowali, który z rosyjskich dysydentów jaką śmiercią ma zginąć i czy samotnie, czy w towarzystwie rodziny. Stąd też rozpoczęto na masową skalę wdrażać proces poszukiwania aktywów rosyjskich oligarchów i je zamrażać, a w skrajnych przypadkach dokonano konfiskaty. Reasumując – nad Tamizą od ponad 200 lat bez zmian, bo jak powiedział Henry Temple – minister spraw zagranicznych i premier Wielkiej Brytanii z epoki przedwiktoriańskiej – Wielka Brytania nie ma odwiecznych sojuszników ani odwiecznych wrogów, ma tylko odwieczne interesy. Choć już dziś nad Zjednoczonym Królestwem zachodzi słońce, czego nie było za czasów premiera Temple’a, to jego doktryna wciąż jest w użyciu.

Ludzie mogą być przyjaźni, czy wrogo nastawieni, empatyczni czy bezduszni, ale państwa? One realizują w mniej lub bardziej skuteczny sposób swoje interesy, czyli postępują zgodnie z doktryną Henriego Temple’a. Zatem to nie charakter państwa, ale jego doktryna i co najwyżej cechy poszczególnych przywódców decydują o tym, co dane państwo robi, a czego nie. Jeśli ktoś ma wdrukowaną chęć dominacji i podporządkowania sobie ekonomicznie, kulturalnie, czy militarnie jak największych obszarów i jak największej populacji, to postępuje jak Rosja z jej przywódcą Władimirem Władimirowiczem. Jeśli inne państwo w swojej doktrynie wyznaje, że chce być światowym żandarmem stojącym na straży demokracji i wartości liberalnych, to działa jak USA. Jeśli jakieś państwo w doktrynie ma zapisane, że nie militarna siła, ale siła ekonomii, siła zbudowanych relacji i stosunków decyduje o szczęściu jego obywateli, to zbliżamy się w stronę Niemiec, które znakomicie się poczuły po latach swojej smuty i zarabiają na sile przemysłu i jego innowacyjności, a przyciągają do siebie stabilnością systemów fiskalnych i socjalnych, które na dodatek nie są, jak w innych przypadkach, sprzeczne.

Można też w swoją doktrynę wpisać wielkość narodu wynikającą z jego odwiecznego cierpienia i dawno minionych zwycięstw. Wielkość opartą na tym, że się jest sporym państwem w trudnym, ale kluczowym dla interesu innych położeniu geograficznym, ze społeczeństwem chętnie popierającym hasło „nam się po prostu to należy”. Wiecie, jakiego państwa to doktryna, bo jesteście dość domyślni. Już widzę, że niektórzy marszczą brwi i pytają: a gdzieś ty widział taką doktrynę naszej ojczyzny. Otóż to jest najgorsze, że nie ma jej formalnie, a jest faktycznie. Na dodatek jest od zaledwie kilku lat i zastąpiła doktrynę „ciepłej wody w kranie”, czyli nie spełnia żadnych celów i zadań doktryny państwa, ale jest realizowana!

Dlatego właśnie, mimo haseł i sloganów, jesteśmy tak uzależnieni od przyjaciół, choć za nic nie potrafimy ułożyć sobie relacji z nimi, a czasami nawet chcemy ich traktować instrumentalnie. Czy to wzmacnia nasze miejsce w świecie? Wątpię. Raczej irytuje, a przede wszystkim osłabia zarówno militarnie, jak i ekonomicznie. Reformy, w tym dozbrojenie i reorganizacja Wojska Polskiego, zmiany podstaw ekonomiczno-fiskalnych prowadzenia biznesu, reforma sądownictwa, reorganizacja służby zdrowia, unowocześnienie systemu edukacji i jeszcze paru innych są skądinąd potrzebne i konieczne. I pytam: co z tej listy udało się osiągnąć?

Artykuł Przysłowie niedźwiedzie pochodzi z serwisu CRN.

Zanim do tego dojdę, to jeszcze podrążę temat słowa inflacja, bo jednoznaczność jego znaczenia jest złudna. Źródłosłów jest oczywisty – to język łaciński, w którym „inflare” oznacza „nadymać”. Zjawisko inflacji w ekonomii znane było od początku pojawienia się pieniądza. A już na pewno od momentu oderwania wartości pieniądza od kruszcu, do którego wartość obiegowych środków płatniczych referowała, czyli złota (stąd polski „złoty”, niemiecki „das Geld”) lub srebra.

Mimo że określenie utraty wartości jednostki monetarnej jako inflacja nie było zbyt często używane, to sam fenomen był na tyle ważny i dla ludzi, i państw oraz uciążliwy, że zajmowały się nim już jakieś 500 lat temu najtęższe umysły z Mikołajem Kopernikiem na czele. 

Zatem inflacja to nadymanie, w ekonomii zjawisko szkodliwe i mało pożądane, choć semantycznie mówi o wzroście, a wzrost w ekonomii zazwyczaj jest czymś dobrym. I to jest „sedno tarczy”, jak mawiał bohater jednego z filmów czasu przełomu. Bo inflacja w ekonomii, choć może być zabójcza dla gospodarki, jest atrakcyjna dla rządzących, zwłaszcza patrzących na finanse jako na narzędzie propagandy i to w krótkim okresie, „byle do wyborów”. W dobie wysokiej inflacji państwo zbiera znacznie więcej (liczbowo!) podatków, zwłaszcza pośrednich – dlatego też łatwiej zamyka mu się budżet, mniejsza jest tzw. „dziura”, a przy tym poprawia się wyrażony w lokalnej walucie bilans handlowy (zwłaszcza w gospodarce nastawionej na eksport). Ponadto, choć Państwo musi w czasie inflacji rekompensować licznym grupom społecznym spadek dochodów (patrz czternasta emerytura i inne pseudoprogramy), aby uniknąć niebezpieczeństwa masowego wybuchu niezadowolenia, to zawsze robi to ze znaczącym opóźnieniem i na tym zarabia. Przy czym „programy osłonowe” i inne „tarcze” sprzedaje naiwniakom jako troskę o najsłabsze grupy, o to, aby „inflacja, której źródła leżą poza naszym krajem (do wyboru na dziś: koszty emisji CO2 ustalane w UE lub koszty nośników energii narzucane przez złowrogie koncerny paliwowe, głównie rosyjskie) nie niszczyła stopy dobrobytu emerytów i rencistów oraz rodzin wielodzietnych”.

Powyższy cytat czytelnik może sobie dopasować do głosiciela tej gładkiej propagandy, poczynając od Gierka (to pierwszy w mojej pamięci facet o takim politycznym PR, jaki znamy po dziś dzień), poprzez Millera i Buzka (walczących z inflacją przedakcesyjną – tak, coś takiego też było), aż po dziś dzień nam panujących (chyba to słowo najlepiej oddaje sprawowane role) Morawieckiego, Kaczyńskiego i Glapińskiego.

Powód wywołania w Polsce epidemii inflacji jest tym razem banalnie prosty: 500+ i wszystko, co mu towarzyszy, plus arogancja i oderwanie od rzeczywistości ekonomicznej, a wręcz dyletantyzm ekonomiczny. Tylko proszę mi nie mówić, że wieloletni prezes dużego banku, a historyk z wykształcenia, ma jakąś wiedzę ekonomiczną nabytą poprzez siedzenie w fotelu prezesowskim. Nie zdziwiłbym się, gdyby się okazało, że de facto nie odróżnia inflacji bazowej od inflacji CPI.

Dzisiaj prawie wszyscy są zwolennikami 500+, nawet zagorzali liberałowie, a ja nie! Uważam, że program ten wypełnił tylko jedną, jedyną rolę: był skutecznym programem wyborczym koalicji, która rządzi nami do dziś. Poza tym nie spełnił pokładanych nadziei, ani w sferze demografii, ani poprawy struktury zatrudnienia i zwiększenia aktywności zawodowej (zapraszam na Podlasie, aby pokazać, ile zatrudnionych w MŚP osób zrezygnowało z pracy i pogrążyło się w bierności), ani poprawienia struktury dochodów gorzej uposażonych. Co do ostatniego stwierdzenia konkret: jak inaczej czytać dane, że w ciągu ostatnich 6 lat liczba osób uposażonych poniżej najniższego świadczenia wzrosła o 300 tysięcy. Nie wiem jak i dlaczego, ale to fakty.

Niestety inflacja ekonomiczna to nie jedyna inflacja, z jaką w ostatnim czasie mamy do czynienia. Znacznie większe spustoszenie w naszych głowach czynią i do tego podsycają złe emocje inne inflacje, jak inflacja arogancji, kłamstwa, prostactwa, bezczelności i niekompetencji. Każdy może sobie zrobić swoją listę w zależności od poglądów, wieku czy miejsca w społeczeństwie. I to jest zjawisko nowe, a właściwie jego skala jest nowa, bo inflacja tych czynników występowała zawsze, ale nigdy na tak masową skalę, tak dobitnie i właściwie bezkarnie.

Kiedy ten i ów satrapa w zaciszu swego państewka, zwłaszcza leżącego na uboczu globalnej sceny politycznej lub uznawanego za endemit w normalnym społeczeństwie, „cichaczem zabił stryjca” (skąd cytat, proszę poszukać), nie wywoływało to masowych reakcji, sankcje były minimalne, a i znaczenie też. Ale w odpowiedzi na to powstawały organizacje śledzące takich delikwentów w różnych obszarach – od praw człowieka poczynając, aż po śledzenie zanieczyszczenia lodu na Grenlandii. Ich gwizdki były słuchane, zajmowały się tym organizacje międzynarodowe, które podejmowały potępiające uchwały itp. itd. Gdyby dzisiaj na każdy fakt naruszenia czegokolwiek i tylko w naszym kraju, ktoś by „gwizdał”, jako ów omalże nie mityczny sygnalista, to wyjście na ulice naszych miast groziłoby natychmiastowym uszkodzeniem błony bębenkowej.

Na szczęście dla naszego słuchu, tak nie jest. A może zabrakło już gwizdków? Oczywiście część pracy w obszarze sygnalizowania przeniosła się w okolice mediów społecznościowych, ale i to nie pomaga, a na odwrót – szkodzi, bo odbiorca zamiast potępiać, protestować, poddawać ostracyzmowi, czy wypalaniu żywym ogniem ulega takim oto miazmatom jak: „skoro wszyscy kradną, a ja nie, to chyba jestem jakiś idiota”, albo „jak mnie łoją na podatkach, czy Polskim Ładzie, to trzeba się jakoś zrewanżować, pójść w szarówkę, pokręcić w deklaracjach, uciec do raju (oczywiście chodzi mi tylko o raj podatkowy)”, jak mnie obrażają, naruszają godność indywidualną bądź zbiorowości, z którą się identyfikuję w stylu: „pokaż lekarzu, co masz w garażu”, „wykształciuchy”, „liberały-aferały”, „nauczycielu ucz się sam” (oj, chyba coś mi się już miesza od natłoku tych haseł, obraźliwych zawołań i wykluczających kwantyfikatorów), to napisać coś na Twitterze, YouTube lub Facebooku jest o niebo prostsze i z większym zasięgiem, niż napisanie w ubikacji „Trump to świnia” albo sprawnego nakreślenia tamże ośmiu gwiazdek. Tylko dokąd nas to prowadzi?

Procesy inflacji w ekonomii są już dość dobrze zbadane. Niektórzy odebrali za te badania Nagrodę Nobla. Wiadomo, co należy zrobić, aby znów wzrost cen był pod kontrolą. A czy wiemy jak pogodzić wyłaniające się w Polsce, wrogie na śmierć i życie plemiona? I to nie dwa, a wiele i coraz więcej? Bez tego nie osiągniemy wymarzonego przez niektórych poziomu rozwoju cywilizacyjnego. Tymi inflacjami cech etycznych i moralnych, a właściwie inflacją cech przeciwnych do nich, martwię się bardziej. Z mojej perspektywy, w istniejących uwarunkowaniach coraz bardziej uwidacznia się nowy model emigracji napędzany dodatkowo pandemią covidową i wojną: wyjazdy ludzi w średnim wieku do krajów o lepszym położeniu geopolitycznym, lepszym klimacie i niższej inflacji tego wszystkiego, co powyżej. Pracę zdalną dla firmy z Warszawy można wykonywać z Gdańska, Poznania, Olsztyna. Ale można też z Malagi, Kadyksu, Porto, Tuluzy, Nicei, Salonik, Iraklionu i wielu, wielu innych miejsc.

I tak inflacja, ta nieekonomiczna, doprowadzi do deflacji ekonomicznej, albo jeszcze gorszej stagflacji. Dlatego apeluję: nie ulegajmy tym różnym inflacjom, nie bierzmy w nich udziału.

Artykuł Złoty wiek inflacji pochodzi z serwisu CRN.

Te dwa elementy percepcji powodowały, że Vista była produktem ocenianym użytkowo słabo, o dużej liczbie błędów i zwykłych dziur i nie zdobyła serc użytkowników. Nie zdobyła do tego stopnia, że firmy produkujące komputery i dokonujące preinstalacji systemu operacyjnego odmawiały instalacji Visty i z uporem dostarczały wersję XP. Mało tego, największymi fanami starego systemu byli sami pracownicy Microsoftu, którzy trzymali się poprzedniej wersji Windowsów z uporem maniaka. Widząc to Steve Ballmer, którego zdecydowanie, pasja i bezpośredniość granicząca z grubiaństwem są słynne w świecie IT do dziś, podjął jednoosobowo „stalinowską” – można powiedzieć – decyzję z czasów kampanii obrony Stalingradu: „ani kroku w tył”. I tak w ciągu kilku tygodni nikt z pracowników producenta Visty nie mógł mieć na swoim komputerze innego systemu operacyjnego. Marketingowo jedyne słuszne rozwiązanie, bo: a) zwiększało gwałtownie ilość przymusowych testerów systemu niedostatecznie dopracowanego we wcześniejszych fazach produkcji; b) zmieniało optykę pracowników, którzy przestali żyć w błogim świecie stabilności i weszli w buty niezadowolonych klientów i c) dodatkowo już bez nadziei byli zmuszeni zachwalać nie do końca doskonały produkt. Operacja ta w żargonie pracowników i wewnętrznej komunikacji w firmie Microsoft otrzymała kryptonim „Share the pain”, co posłużyło mi za tytuł niniejszego felietonu. Ze wstrząsu związanego z jakością Visty Microsoft wyciągnął wiele wniosków taktycznych, operacyjnych i strategicznych. Dość powiedzieć, że potem nigdy nie podejmował decyzji strategicznych w oderwaniu od rzeczywistości produktowej, jak również wielokrotnie opóźniał daty premier, jeśli tylko uznawał, że nie dysponuje czymś, co można uznać za produkt gotowy do przekazania w ręce użytkownika.

Anegdota ta przyszła mi do głowy w związku z projektem naszego rządu, któremu po kilku zmianach nadano ostatecznie tytuł Polski Ład. Wcześniej przymierzano się do nazwy Nowy Ład, na wzór programu prezydenta Roosvelta w oryginale zatytułowanego New Deal i rzeczywiście skierowanego do amerykańskiej klasy średniej. Inna nazwa, która ze dwa dni żyła medialnie, to Wielki Ład, ale widać już ktoś się kapnął, że z tym „wielkim” to przesada i może skończyć się klapą, więc wybrano hasło wizerunkowo otrzaskane historycznie w okolicach Polnische Wirtschaft. Miało być pompatycznie, zamaszyście, w stylu „Misia”, dzięki któremu mieliśmy coś przekazać całemu wrogiemu nam światu. Wyszło nie jak zwykle, czyli źle. Wyszło tragicznie! Wcale nie dlatego, że w rozwiązaniu są błędy, dziury, niejasności etc. Najgorszym jest ukazanie mizerii władzy w sposobie stanowienia prawa i miałkości zaplecza merytorycznego gotowego pracować dla tego typu programów.

A teraz kilka pytań do czytelników, aby odpowiadając sobie na nie w duchu mogli wyciągnąć wnioski, a może i lepiej zrozumieli dziedzinę zarządzania projektami. Wyobraźmy sobie, że realizujemy duży projekt w naszej firmie i musimy rozważyć: czy zaczynamy od zwolnienia większości wykształconych i doświadczonych pracowników, którzy pozwolili sobie na cień zwątpienia w sens tego projektu, albo powiedzieli gdzieś na korytarzu, czy w kafeterii, że prezes to abnegat, bo ma brudne buty? Czy po ich zwolnieniu zatrudniamy rzeszę licencjatów, w tym posiadających dyplomy z historii lub socjologii, w przypadku niektórych uzyskane na uczelni typu Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Nikodema Dyzmy? Czy najbardziej z nich wygadanym i aroganckim powierzamy samodzielne i decyzyjne pozycje w projekcie, jak choćby Project Manager, Stream Manager? Czy przed uruchomieniem projektu mamy przez ekspertów (choćby zewnętrznych, jeśli nie mamy własnych) policzone warianty, opracowane modele i wyznaczone cele, a nade wszystko stwierdzone, że to co robimy będzie zmniejszać entropię, czyli całość będzie mieć sens? Czy prezes firmy jest w ten projekt osobiście, zarówno merytorycznie, jak i emocjonalnie zaangażowany i z regularną częstotliwością zapoznaje się ze stopniem zaawansowania, przyjętymi rozwiązaniami, oraz ma stuprocentowe przeświadczenie, że projekt jest zharmonizowany i zakorzeniony w bieżących operacjach firmy? Czy komitet sterujący ma opracowany plan testów ze szczególnym uwzględnieniem ścieżek krytycznych; czy ma plan i zakres niezbędnych przed uruchomieniem projektu szkoleń oraz komunikacji – zarówno wewnętrznej, jak i zewnętrznej? Czy jest scenariusz B, C etc. na wypadek niewypału scenariusza A?

Intuicja mówi mi, że na żaden z powyżej postawionych problemów nie ma rozwiązania w przypadku „ładu”. Cóż pozostaje? Ano rozwiązanie klasy „Share the pain”, tylko niestety wygląda na to, że „pain” pozostanie po stronie milionów obywateli, a twórcy „ładu” dokonają podziału zysków (czyli „share”), zamiast wziąć baty. Wszak każdy z nich spełniał tylko polecenia, a wśród autorów (jak się przyznali wewnątrz i po cichu) nie było ani jednego, który z uprzednio przygotowanym schematem przepływów i zazębień legislacyjnych spokojnie by przeczytał i przeanalizował cały, liczący około 700 stron dokument. W takim stanie ta „cegła” trafiła do Sejmu i tam, przy odrzuceniu wszelkich poprawek, uwag, czy choćby wskazań niekonsekwencji sygnalizowanych nie tylko przez opozycję, ale też różne organizacje, stała się obowiązującym prawem. Prawem, które musi być prostowane przez premiera, wszak konstytucyjnie odpowiedzialnego za ten „ład”, kompletnie niekonstytucyjnym stwierdzeniem, że „jeśli ktoś spośród zarabiających poniżej 12 800 miesięcznie w wyniku zastosowania rozwiązań zawartych w Polskim Ładzie straci, to będzie mógł się rozliczyć wedle zasad z roku 2021”.

Generalnie przestrzegam przed uwierzeniem w jakiekolwiek stwierdzenie tej władzy, które przez nieuwagę lub przypadek byłoby dla nas korzystne. Bo oto nasz ból, którego nie wyleczymy ani w tygodniach, ani w miesiącach po zastosowaniu kuracji polega na tym, że skutecznie zerwaliśmy więzi i relacje społeczne polegające na podziale funkcji, praw i kompetencji pomiędzy różne podmioty z założenia, nawet jeśli o sprzecznych interesach, to ze sobą współpracujące. I tak rząd albo sam, albo za sprawą „grupy posłów” zgłasza do laski Marszałka Sejmu ustawę. Ten (a dziś w zasadzie: ta) zgodnie ze wskazaniem przewodniczącego partii, do której należy, udziela, bądź nie aktu łaski i ustawę kieruje do procedowania albo do „zamrażarki”. Trzeba wiedzieć, że ten wybór dokonywany jest bez żadnego planu prac Sejmu, czy rządu, bez koniecznego sprawdzenia czy rządowe i sejmowe biura legislacyjne są gotowe do prac nad takim projektem.

I tu mamy kolejny nieład, bo pojawiło się nowe zjawisko konfliktu prawników zatrudnionych w państwowych instytucjach z prawodawcami, które sprowadza się do tego, że prawnicy protestują, ostrzegają, upominają, a Sejm mimo tego ustawy uchwala. Nie mówię już o opozycji, ekspertach, czy innych lemingach, których zastrzeżenia przyjmowane są z uśmiechem na ustach. To wszystko sprawia, że ustawy tracą swój charakter prawa stanowionego w warunkach mądrości zbiorowej, a stają się dekretami, czyli emanacją woli władzy sprawowanej przez jakieś tam grono działaczy jednej koalicji rządzącej. Jestem do głębi przekonany, że to, co spowoduje Polski Ład w sądach, jeśli chodzi o ilość kierowanych tam spraw, to będzie Armagedon i zapaść.

I tego bólu nie mamy już z kim podzielić, ale tak długo być nie może…

Artykuł Share the pain pochodzi z serwisu CRN.