Większość znaczących firm z branży ICT osiągnęła zyski w 2019 r. – wynika z danych Ministerstwa Finansów, dotyczących płatników CIT. Rekordziści zasili konta fiskusa nawet kilkudziesięcioma milionami złotych, jednak często były to jednocyfrowe kwoty. Byli też tacy, którzy w porównaniu z przychodami odprowadzili stosunkowo wysoką daninę.

Samsung: najwyższe podatki wśród producentów

Wśród producentów Samsung Electronics zapłacił krajowemu fiskusowi 38,9 mln zł CIT przy przychodach 6,93 mld zł w 2019 r. Dodatkowo spółka Samsung Electronics Poland Manufacturing, produkująca sprzęt AGD (jest to dawna Amica), dołożyła do rachunku 28 mln zł CIT, mając blisko 3,5 mld zł przychodów w 2019 r.

Z kolei Huawei zajmując wśród producentów ICT drugą pozycję na polskim rynku pod względem przychodów – 3,75 mld zł w 2019 r. – odprowadziło 1,4 mln zł CIT.

Znacznie wyższe podatki przy dużo niższych przychodach naliczyli: Cisco – 16,5 mln zł CIT, generując w kraju 569 mln zł przychodów oraz LG Electronics – 16,4 mln zł CIT przy 2,7 mld zł sprzedaży.

IBM osiągnąwszy w Polsce 987 mln zł przychodów, miał 13,9 mln zł należnego CIT za 2019 r. Do tego spółka IBM Global Services Delivery dodała prawie 6,5 mln zł daniny, wypracowując 838 mln zł przychodów.

Spore podatki należne płaciły również polskie oddziały koncernów, które miały przychody poniżej pół miliarda zł – 13,4 mln zł należnego CIT naliczył SAP, mimo że osiągnął przychody wielkości 477,4 mln zł.

Z kolei prawie 14,5 mln zł naliczonego CIT miał Microsoft, przy 402 mln zł przychodów w Polsce.

Z kolei polski oddział Hewlett Packard Enterprise rozliczył 12,9 mln zł podatku, wypracowując 636,1 mln zł przychodów. HP Inc. przy przychodach 518,9 mln zł miał 5,8 mln zł CIT.

Dell przewyższył w kraju pod względem przychodów HP oraz HPE łącznie, wypracowując 2 mld zł obrotów. Jego należny podatek dochodowy od osób prawnych sięgnął 11,2 mln zł.

Schneider Electric miał blisko 9,6 mln zł należnego CIT, generując w Polsce 743 mln zł przychodów.

Wysoki podatek w porównaniu z przychodami zapłacił Legrand – 6,7 mln zł, mając 502 mln zł przychodów w Polsce.

Also: ponad 10 mln zł CIT w Polsce

Wśród dystrybutorów najwyższy CIT za 2019 r. miało Also Polska – 10,55 mln zł, wypracowując 3,4 mld zł przychodów. Dodatkowo Roseville Investments, spółka kontrolowana przez grupę Also, która przejęła biznes ABC Daty w połowie 2019 r., odprowadziła za ub.r. 1,5 mln zł CIT, osiągając 1,75 mld zł przychodów w ub.r. (na początku 2020 r. doszło do połączenia obu podmiotów).

AB SA w roku 2018/2019, zakończonym 30 czerwca 2019 r., zapłaciło 8,29 mln zł podatku dochodowego od osób prawnych, generując 4,88 mld zł sprzedaży, czyli najwięcej wśród dystrybutorów w Polsce.

Arrow ECS uścił niemal 5,5 mln zł podatku, mimo że osiągnął znacznie niższe przychody niż najwięksi dystrybutorzy – 733,9 mln zł.

Wysoko w zestawieniu podatników plasuje się największy polski VAD – Veracomp, który miał za 2019 r. 4,7 mln zł należnego CIT, generując 911 mln zł przychodów.

Ingram Micro rozliczył 3,6 mln zł CIT za 2019 r., mając przychody rzędu 1,54 mld zł.

NTT System z 550,4 mln zł przychodów zapłacił 1,5 mln zł CIT.

Incom Group z 531,2 mln zł przychodów osiągnął 0,4 mln zł CIT.

Będący w restrukturyzacji Action SA w 2019 r. miał 11,8 mln zł straty, więc nie naliczył CIT. Przychody spółki wyniosły w ub.r. 1,72 mld zł.

Stratę miała również Tech Data (-6,5 mln zł), wypracowując w kraju 1,44 mld zł przychodów.

Komputronik SA, który prowadzi zarówno sprzedaż detaliczną jak i dystrybucyjną, mając 1,89 mld zł przychodów zapłacił 1,12 mln zł CIT za rok obrachunkowy 2018/2019 (zakończony 31 marca 2019 r.).

Asseco z dużo wyższym CIT niż Comarch

Wśród integratorów spółka Asseco Poland zapłaciła 24,2 mln zł CIT, osiągając 1 mld zł przychodów.

Comarch przy niewiele niższych przychodach – 998 mln zł – został obciążony niecałymi 9 mln zł podatku.

Natomiast Sii wniósł do kasy fiskusa aż 16,4 mln zł CIT przy 687,4 mln zł przychodów.

7,5 mln zł CIT miało S&T Poland, przy przychodach 512 mln zł.

APN Promise przy przychodach 582 mln zł zapłacił 2 mln zł CIT w 2019 r.

Warto również zauważyć, ze działające w Polsce centrum usług wspólnych Atos Global Delivery Center zapłaciło prawie 23 mln zł CIT, przy 755 mln zł przychodów.

Także polski oddział DXC Technology miał należny pięciocyfrowy podatek – 13,5 mln zł, wypracowując w kraju 873 mln zł przychodów.

Retail: właściciel Media Expert podatkowym rekordzistą

Wśród największych detalistów oferujących elektronikę podatkowym rekordzistą jest Terg, do którego należy sieć Media Expert. Spółka rozliczyła za 2019 r. 80,4 mln zł CIT, osiągając 6,68 mld zł przychodów.

Euro-net, który kontroluje sieć RTV Euro AGD, wniósł 38,3 mln zł należnego CIT, generując najwyższe przychody wśród sprzedawców elektroniki – 7,54 mld zł.

Media Saturn Holding zapłacił 2,2 mln zł CIT, wypracowując 4,89 mld zł obrotów.

Neonet mając 2,17 mld zł przychodów odprowadził 745 tys. zł podatku.

X-kom z 1,85 mld zł przychodów uregulował CIT w kwocie 4 mln zł.

Źródłem danych jest Ministerstwo Finansów.

Oto lista największych firm z branży pod względem przychodów (od ok. 100 mln euro).

Pełny wykaz największych indywidualnych podatników CIT w Polsce w 2019 r. (o przychodach od 50 mln euro) według Krajowej Administracji Skarbowej.

Artykuł Najwięksi płatnicy CIT w branży pochodzi z serwisu CRN.

– Zgodnie z zapowiedziami polskiego rządu część tych środków ma wesprzeć rozwój gospodarki elektronicznej. Wygeneruje to dodatkowe wzrosty sprzedaży u naszych partnerów, a przez to i u nas – prognozuje Jarosław Banaś, Business Unit Manager PC Systems & Displays w AB. Dodaje przy tym, że po dużym zastoju na rynku przetargów obecnie zauważalne jest już ożywienie – chodzi o liczbę zarówno ogłaszanych, jak i rozstrzyganych postępowań przetargowych.

Specjaliści wskazują też na kwestie bezpieczeństwa związane z RODO. Generują one potrzebę przechodzenia na sprzęt z fabrycznie zaimplementowanymi rozwiązaniami w rodzaju TPM (Trusted Platform Module) lub działający pod kontrolą systemu Windows PRO. Przedsiębiorcy biorą też pod uwagę, że nieuchronnie zbliża się termin, w którym Microsoft zakończy wparcie dla systemu Windows 7.

Mowa o styczniu 2020 r. Co prawda, firmy, które nie zdążą przejść na nową wersję systemu operacyjnego, będą mogły nadal używać „Siódemki”, ale pod warunkiem że zapłacą za aktualizację do wersji Enterprise i Professional. Wspomniana usługa będzie świadczona przez kolejne trzy lata, ale z każdym rokiem ma być droższa.

– W praktyce oznacza to, że firmy mają w zasadzie nieco ponad rok, aby przesiąść się na nowszą wersję „Okienek”. Zważywszy, że Windows 10 oferuje nie tylko darmowe wsparcie techniczne, lecz także szereg ciekawych funkcji, przewidujemy, że większość przedsiębiorstw wybierze przejście na nową wersję systemu
– mówi Dominik Rauk, dyrektor marketingu produktów A-Brand w ABC Dacie.

Wraz z przesiadką przedsiębiorstwa mogą podejmować decyzję o konieczności wymiany swojej floty pecetów. Dodatkowo coraz częściej w kontekście nowych komputerów są brane pod uwagę kwestie wydajnościowe. Kolejna już, ósma generacja procesorów Intela charakteryzuje się znacznie większą wydajnością niż poprzednia, ale nie zapewnia wsparcia systemu Windows 7. Jeśli więc potencjalny klient będzie korzystał z „Siódemki”, a jednocześnie odczuwał potrzebę zwiększenia efektywności pracy, wówczas może być zainteresowany wymianą komputerów na modele z nowymi układami i nowym systemem.

Wyjście z wieży

Mimo że liczna grupa osób pracuje na sprzęcie mobilnym, komputery stacjonarne mają w polskim rynku stały udział, który w części biznesowej nawet lekko rośnie. Do niedawana firmy w przypadku desktopów brały pod uwagę przede wszystkim urządzenia w obudowie typu tower. Powodem wyboru była możliwość ewentualnej rozbudowy sprzętu. Panowało także przekonanie, że rozbudowa będzie konieczna. W praktyce jednak niewielu klientów korzysta z opcji upgrade’owania, z czasem więc przestaje to być powód do zakupu pecetów w tradycyjnej formie.

– Dlatego też widzimy wzrost zamówień sprzętu w obudowach typu SFF. Są one mniejsze i bardziej funkcjonalne w przestrzeni biurowej. Ten wzrost zainteresowania widoczny jest zarówno w przetargach, jak i zakupach MŚP – mówi Jarosław Banaś.

Generalnie według ekspertów szanse na to, że klient wybierze sprzęt stacjonarny w nowoczesnej formie Small Form Factor, mini PC czy stylowo wyglądających AiO, są obecnie wysokie. Przede wszystkim klienci stają się coraz bardziej świadomi – ich wiedza na temat własnych potrzeb nie kończy się tylko na tym, że muszą kupić nowy desktop. Mogą być one związane z oszczędnością przestrzeni biurowej, większą niż przeciętna wydajnością, estetyką otoczenia, o którą coraz powszechniej zaczyna się dbać, bez względu na wielkość przedsiębiorstwa, i ze wzrostem popularności małych przestrzeni przeznaczonych do służbowych spotkań – salek konferencyjnych czy gabinetów. Szeroka rynkowa oferta desktopów biurowych wychodzących poza schemat szarego lub czarnego klocka umożliwia resellerom i ingratorom zaspokojenie potrzeb klientów biznesowych.

Małe formy w walce o przestrzeń

Jeśli chodzi o kategorię desktopów, wśród klientów biznesowych zdecydowanie największą popularnością cieszą się komputery w obudowach SFF oraz AiO. W tym przypadku znaczenie ma, poza wydajnością, także wygląd i funkcjonalność, np. możliwość podwieszenia komputera pod biurkiem czy przymocowania go do monitora. Według Contextu małe formaty stanowią obecnie nawet ponad 30 proc. sprzedaży komputerów PC w Europie Zachodniej. W zeszłym roku było to trochę ponad 20 proc. W III kw. br. tamtejsi dystrybutorzy sprzedali o 18 proc. więcej mini PC niż rok wcześniej. Jest to znamienne, że jednocześnie cały rynek komputerów stacjonarnych w tym regionie zmniejszył się o 7 proc.

Pecet zamknięty w kompaktowej obudowie zapewnia oszczędność miejsca w biurze, która staje się realną potrzebą firm, nawet tych największych. Producenci zwracają uwagę, że w ciągu minionych 10 lat przestrzeń, która przypada na jednego pracownika, uległa znacznej redukcji. Biurka stają się coraz mniejsze, w związku z czym pracodawcy są skłonni inwestować w SFF, AiO czy pecetowe „kostki”, jak chociażby intelowski NUC. Często są to także komputery lepiej zoptymalizowane pod kątem zużycia energii. Nie bez znaczenia pozostaje niska emisja szumu podczas pracy takiej maszyny. W dodatku dziś spektrum konfiguracji, nawet w przypadku komputerów o małych formatach, jest pełne. Poza tym często są to po prostu ładne urządzenia, które dobrze wyglądają na biurku.

AiO: muszą dać się poznać

Według danych pochodzących z badania Lenovo jeszcze dwa lata temu aż 70 proc. polskich przedsiębiorców nie wiedziało o istnieniu komputerów All in One. Jednak po zapoznaniu ich z ofertą i możliwościami tych maszyn okazywało się, że połowa zapytanych chciałaby mieć taki sprzęt w biurze. Udział AiO w rynku desktopów jest wciąż niewielki, ale dostawy tej kategorii komputerów zwiększają się na światowym rynku – w 2017 r. o 3 proc. rok do roku, czyli do 13,92 mln sztuk (według danych Digitimes Research). W rynku desktopów zajmują obecnie ok. 13 proc., podczas gdy w 2016 r. było to 10,4 proc. Wcześniej sprzedaż topniała, natomiast w bieżącym roku też ma się zakończyć na plusie. Z globalnych graczy za światowe dostawy komputerów All in One odpowiadają Lenovo, Asus i HP Inc. (łącznie mają 75 proc. rynku), ale ich ofertę uzupełniają także lokalni gracze – w Polsce na przykład NTT i Adax (marka należąca do Incomu).
Wedle zamysłu producentów wiele cieszących oko rozwiązań AiO jest kierowanych do pracowni artystycznych, projektantów mody, wizażystów, biur architektonicznych itp. Przy czym na sprzedaż może pozytywnie wpływać zmiana nie tylko w podejściu do estetyki przestrzeni biurowej, ale i sposobu pracy, która coraz częściej będzie wymagała uczestnictwa w wideokonferencjach, nierzadko ad hoc. Rośnie liczba pracowników współdziałających w ramach zespołów wirtualnych. Grupy robocze tworzą osoby z różnych miast, czasem także państw, a wszyscy muszą być ze sobą w kontakcie. Dlatego warto proponować klientom komputery All in One wyposażone w głośniki i kamery dostosowane do wideokonferencji, również z zaimplementowaną technologią przekazywania głosu w  pełnym rozmaitych dźwięków środowisku biurowym. Istotna może okazać się technologia wyświetlania obrazu dopasowująca widok rozmówcy do trudnych warunków oświetleniowych, które mogą występować w biurze.

Rosnące potrzeby przedsiębiorstw w zakresie wideokonferencji i zdalnej współpracy wpływają także na wyposażenie sal przeznaczonych do służbowych spotkań. Producenci chcą, aby coraz więcej z nich było zaopatrzonych w monitory interaktywne. Na skutek spadających cen tych urządzeń scenariusz taki
będzie realizowany u coraz większej liczby klientów.
Trend small factor odnosi się nie tylko do zwykłych pecetów, ale i do stacji roboczych. Ich popularność się zwiększa. Od ekspertów można usłyszeć, że rynek tych rozwiązań rośnie w Polsce w tempie 30–40 proc. rocznie, a odbiorcami tego typu urządzeń bywają już nawet użytkownicy zwykłych desktopów. Jest to dowód na wzrost świadomości klientów biznesowych, pozwalający im doceniać wydajny sprzęt w codziennych zastosowaniach. W tym kontekście Fujitsu wręcz namawia partnerów, aby oferowali klientom stacje robocze zamiast standardowych desktopów czy notebooków, podkreślając ich niezawodność, możliwości rozbudowy i doskonałą wydajność. I to niezależnie od ewoluowania tego typu rozwiązań w kierunku małej formy.

Artykuł Desktop w firmie: poza schematem pochodzi z serwisu CRN.

Nie bez znaczenia są też przeobrażenia zachodzące w segmencie systemów bezpieczeństwa. Producenci w ostatnich latach wprowadzili wiele innowacji, a także opracowali nowe strategie, aby mocniej niż do tej pory uderzyć w cyberprzestępców. Szczególnie dużo dzieje się u dostawców aplikacji do ochrony urządzeń końcowych. Kij w mrowisko włożył Brian Dye, który cztery lata temu oznajmił na łamach „The Wall Street Journal”, że tradycyjne oprogramowanie antywirusowe wykrywa zaledwie 45 proc. wszystkich ataków. Skoro ówczesny wiceprezes Symanteca sam przyznał, że antywirusy są nieskuteczne, trudno mieć co do tego wątpliwości. W ten sposób Brian Dye zapoczątkował małą rewolucję w segmencie rozwiązań do ochrony punktów końcowych. W tamtym okresie na rynku pojawili się przedstawiciele nowej fali (FireEye, Carbon Black), natomiast doświadczeni dostawcy antywirusów zaczęli modyfikować produkty. W rezultacie do sprzedaży zaczęły trafiać zaawansowane rozwiązania wykorzystujące mechanizmy sztucznej inteligencji i głębokiego uczenia.

– Antywirusy nie opierają swojego działania na sygnaturach złośliwego oprogramowania. Dzięki wykorzystywanej przez nas chmurze plików oraz innym technikom nowej generacji jesteśmy w stanie szybciej reagować na nowe ataki – tłumaczy Thomas Siebert, kierownik technologii ochrony w G Data.

Również F-Secure w ostatnim czasie zmienia swoją strategię w zakresie ochrony urządzeń oraz danych. Producent przechodzi od detekcji pojedynczych zagrożeń i binarnych reakcji do wykrywania opartego na przepływie danych i ich kontekście oraz do zautomatyzowanych reakcji uwzględniających ryzyko zdarzeń.

Rok pod znakiem cryptojackingu

Cyberprzestępcy bardzo chętnie stosują znane od lat metody, takie jak phishing, spam czy malware. Tego typu działania są uciążliwe chociażby ze względu na powszechność występowania. Osoby odpowiedzialne za bezpieczeństwo powinny trzymać rękę na pulsie i nie lekceważyć najprostszych ataków. Tym bardziej że pracownicy cały czas nabierają się na stare sztuczki hakerów. Niemniej, aby powstrzymać w ten sposób działających napastników, nie trzeba sięgać po najbardziej zaawansowane systemy ochrony.

Sieciowi przestępcy nie próżnują i każdego roku wzbogacają swój arsenał o nowe narzędzia, takie jak ransomware i różnego rodzaju exploity. Jeszcze wyżej w hierarchii zagrożeń znajdują się ataki ukierunkowane – hakerzy wysyłają malware lub fałszywe e-maile do konkretnych, wyselekcjonowanych odbiorców. W tym kontekście warto zwrócić uwagę na jednorazowe akcje cyberprzestępcze przeprowadzane przez agencje wywiadowcze. Do tej pory chyba najbardziej spektakularna była inwazja północnokoreańskich hakerów na Sony. Z kolei w ubiegłym roku było głośno o Industroyerze, wirusie atakującym obiekty przemysłowe na Ukrainie.

– Niestety, w tego typu przypadkach zabezpieczenie firmy przed atakami wymagałoby ogromnych nakładów finansowych – twierdzi Marcin Galeja, Sales Engineer w F-Secure.

W 2018 r. na szczycie listy największych zagrożeń sieciowych pojawił się cryptojacking. Z danych Arcabitu wynika, że stosunek prób infekcji za pomocą oprogramowania kopiącego waluty do infekcji z użyciem oprogramowania szyfrującego dane obecnie wynosi 7:1.

Cryptojacking polega na wykorzystaniu komputera użytkownika odwiedzającego stronę internetową do kopania kryptowalut. Napastnicy absorbują ok. 60 proc. wydajności procesora. Internauci zazwyczaj nie zdają sobie sprawy, że padli ofiarą ataku. Skuteczną ochronę przed tego typu zagrożeniami zapewnia zaktualizowane oprogramowanie antywirusowe bądź dobry firewall. Wprawdzie nie jest to infekcja tak dotkliwa jak ransomware, aczkolwiek obniża komfort pracy, a także przyczynia się do wzrostu rachunków za energię elektryczną. Eksperci zwracają uwagę na to, że w przyszłości przestępcy przejmujący władzę nad komputerami użytkowników mogą ich użyć w innym, dużo gorszym celu niż kopanie kryptowalut.

– Cryptojacking zyskał popularność wśród hakerów z dwóch powodów. Pierwszy to gigantyczny wzrost cen niektórych kryptowalut, nawet o kilkaset razy w porównaniu z 2017 r. Drugi wiąże się z pojawieniem na czarnym rynku łatwej w użyciu platformy umożliwiającej generowanie wirtualnej waluty przez strony internetowe – ocenia Kamil Sadkowski, starszy analityk zagrożeń z ESET-a.

EDR – broń przeciw zaawansowanym atakom

Wprawdzie oprogramowanie antywirusowe wciąż odgrywa istotną rolę w procesie ochrony urządzeń końcowych, niemniej producenci wprowadzają na rynek bardziej zaawansowane produkty. Na fali wznoszącej znajdują się rozwiązania Endpoint Detection & Response (EDR) przeznaczone do wczesnego wykrywania ataków. Ich rola polega na detekcji nowych, potencjalnie niebezpiecznych zdarzeń, aplikacji, kodów itp. EDR stanowi swojego rodzaju odpowiedź producentów aplikacji bezpieczeństwa na cyberataki wymierzone w konkretne przedsiębiorstwa.

– Tego typu rozwiązania już działają w Polsce. Odpowiednie moduły, a nawet całe platformy uruchamiane w środowisku lokalnym lub chmurowym spotkały się z dobrym przyjęciem wśród rodzimych klientów. Myślę, że z biegiem czasu ich popularność będzie wzrastać – mówi Damian Przygodzki, inżynier wsparcia technicznego w ABC Data.

Również specjaliści z Dagmy widzą przyszłość EDR w jasnych barwach.

– Jeszcze do niedawna traktowano to rozwiązanie jako uzupełnienie antywirusów. Ale zauważamy, że wchodzi ono do głównego nurtu – tłumaczy Paweł Jurek, wicedyrektor ds. rozwoju katowickiego dystrybutora.

Należy zaznaczyć, że EDR jest produktem przeznaczonym dla dużych firm. Jego zastosowanie pozwala uzyskać mnóstwo cennych informacji, z tym że analiza danych, a następnie podejmowanie na ich podstawie decyzji wymaga odpowiedniej wiedzy. W mniejszych przedsiębiorstwach trudno byłoby znaleźć pracowników, którzy podjęliby się realizacji tego typu zadań. Zdaniem przedstawicieli F-Secure ciekawą alternatywną dla tradycyjnego modelu jest EDR oferowane w formie usługi. W przypadku wyboru tej opcji klient nie musi monitorować incydentów ani zarządzać nimi, a o potencjalnych zagrożeniach zawiadamia go integrator.

Mobilni na celowniku

Cyberprzestępcy biorą na cel nie tylko laptopy bądź serwery, ale również smartfony. Inteligentne telefony komórkowe, podobnie jak komputery stacjonarne, są narażone na działanie trojanów bankowych, cryptojacking oraz ransomware. Co ciekawe, okup za odszyfrowanie smartfona wynosi od 10 do 500 dol. Analitycy G Data w pierwszym półroczu bieżącego roku wykryli ponad 2 mln nowych próbek złośliwego oprogramowania na urządzenia z systemem operacyjnym Android. To niemal 40 proc. więcej niż rok wcześniej.

– Problemem podczas zabezpieczania urządzeń mobilnych jest propagacja szkodliwego oprogramowania. Co chwila w mediach pojawiają się informacje o złośliwych aplikacjach na Androida. Poza tym pracownicy nierzadko tracą smartfony w wyniku kradzieży bądź je po prostu gubią – tłumaczy Grzegorz Michałek, prezes Arcabitu.

Użytkownicy smartfonów z systemem operacyjnym Google bardzo często pobierają aplikacje z internetu, omijając Google Play. Co gorsza, nawet na oficjalnej platformie zakupowej Google niejednokrotnie można natrafić na złośliwe oprogramowanie. Lukas Stefanko, analityk zagrożeń z ESET-a, informuje na swoim blogu, że w ciągu ostatnich kilku miesięcy znalazł 50 złośliwych aplikacji w Google Play, które łącznie pobrano 350 tys. razy. Większość z nich to były gry lub kolorowanki dla dzieci. Zaskakująca jest też naiwność internautów, którym zdarza się zapłacić za program wydłużający czas działania baterii lub wirtualną kartę SD umożliwiającą „rozszerzenie” pamięci o 32 GB. Nie bez przyczyny wiele firm coraz częściej boryka się z problemami związanymi z zarządzaniem mobilnymi terminalami oraz ich ochroną – i poszukuje odpowiednich rozwiązań.

– Producenci zabezpieczeń oferują bardziej inteligentne systemy oparte na analizie zachowania, reputacji, silnikach antywirusowych. Łączą one ochronę przed złośliwymi aplikacjami i bezpieczne przeglądanie zasobów w internecie z efektywnym zarządzaniem urządzeniem, uwzględniając przy tym firmową politykę bezpieczeństwa. Co więcej, bardzo często jedna konsola zabezpiecza środowisko komputerowe oraz mobilne – zauważa Damian Przygodzki.

Łatanie dziur

Publikowane na początku tego roku informacje o lukach występujących w procesorach sprawiły, że kwestie dotyczące uaktualniania oprogramowania, zazwyczaj pomijane w dyskusjach o bezpieczeństwie, znalazły się w centrum uwagi. Wielu ekspertów uważa, że zamieszanie wokół chipów zdopinguje firmy do częstszych aktualizacji oprogramowania i systemów operacyjnych. Co więcej, przykłady Spectre i Meltdown dowodzą, że łatanie dziur wcale nie jest procesem trywialnym. Mniejsze organizacje, korzystające ze stosunkowo niewielkiej liczby urządzeń i prostej infrastruktury, mogą śledzić, testować i wprowadzać poprawki bez stosowania specjalistycznych narzędzi. Natomiast większe firmy, dysponujące złożonymi i niestandardowymi środowiskami informatycznymi, stają przed dużo trudniejszym zadaniem.

Z jednej strony wprowadzone uaktualnienia mogą spowolnić działanie sprzętu i oprogramowania, z drugiej zaś ich brak oznacza… otwartą furtkę dla hakerów. Dlatego też specjaliści od bezpieczeństwa sieciowego zalecają korzystanie z produktów usprawniających wprowadzanie aktualizacji. Umożliwiają one bowiem szybkie i spójne stosowanie łatek na różnych platformach informatycznych. Rozwiązania przeznaczone do aktualizacji software’u wchodzą często w skład większych systemów realizujących funkcje związane z zarządzaniem infrastrukturą i oprogramowaniem. Tego typu produkty oferują m.in. Baramundi, Ivanti czy SolarWinds.

Wprawdzie po szumie medialnym, który wywołały luki w procesorach, w ostatnim czasie nieco mniej mówi się o kłopotach z aktualizacją oprogramowania, niemniej dostawcy systemów operacyjnych z optymizmem patrzą w przyszłość. Najgroźniejsze ataki typu ransomware były skierowane przeciw użytkownikom komputerów z niezaktualizowanym systemem operacyjnym Windows. Ciekawostką jest, że FBI wśród zalecanych dziewięciu kroków zapobiegających atakom typu ransomware na pierwszym miejscu wymienia uaktualnianie systemów operacyjnych i najważniejszych aplikacji. Nie inaczej jest w przypadku cryptojackingu.

– Napastnicy infekują niezabezpieczone witryny złośliwym kodem, który potem trafia na stacje klienckie w celu generowania kryptowaluty. Jeśli użytkownik dba o aktualizacje software’u na urządzeniach końcowych, a w szczególności przeglądarek internetowych, może udaremnić atak lub znacznie zmniejszyć zagrożenie – tłumaczy Sebastian Wąsik, Country Manager w Baramundi software.

Co dalej?

Nadchodzący 2019 r. nie przyniesie rewolucyjnych zmian w rozwoju narzędzi ochronnych. Niemniej integratorzy oraz resellerzy powinni uważnie śledzić najbardziej rozwojowe obszary rynku. Do takich należy segment rozwiązań EDR. Gartner prognozuje, że skumulowany wskaźnik wzrostu dla tej grupy produktów w latach 2015–2020 wyniesie 45 proc., a w 2020 r. producenci mają uzyskać ze sprzedaży systemów EDR 1,5 mld dol. Dużym wyzwaniem jest ujednolicenie zarządzania punktami końcowymi, w związku z czym firmy zaczną częściej poszukiwać systemów UEM (Unified Endpoint Management) i MDM (Mobile Device Management). Sebastian Wąsik uważa, że przedsiębiorcy będą musieli zmierzyć się ze zjawiskiem shadow IT.

– Według Gartnera do 2020 r. co trzeci udany cyberatak w sektorze biznesowym ma być wymierzony w programy umieszczone w chmurze publicznej. Niestety, tylko 7 proc. aplikacji w modelu SaaS spełnia standardy bezpieczeństwa dla przedsiębiorstw – ostrzega Sebastian Wąsik.

Resellerzy poza promocją nowych rozwiązań powinni informować klientów o czyhających na nich zagrożeniach. Nawet najbardziej inteligentne urządzenia i aplikacje zawiodą, jeśli będą obsługiwane przez nieroztropnych użytkowników.

Artykuł Ochrona urządzeń końcowych: jeszcze więcej inteligencji pochodzi z serwisu CRN.

Paweł Ślusarczyk, prezes CD3D, komentując dane Wohlers Associates za 2017 r., wyraził zdumienie precyzją, z jaką firma podaje ogólny wynik sprzedażowy: dokładnie 528 952 sztuki drukarek 3D. Specjalista podkreśla, że w Polsce, na potrzeby portalu Centrumdruku3d.pl, nie jest w stanie wydobyć jakiejkolwiek oficjalnej informacji na ten temat od działających u nas producentów. Przyznaje jednak, że dane Wohlersa, choć wbrew pozorom zapewne szacunkowe, pozwalają przynajmniej trzeźwo spojrzeć na rynek. I rzeczywiście, mimo dużo mniejszej sprzedaży, niż się spodziewano, wciąż należy postrzegać technologię druku przyrostowego jako atrakcyjną, innowacyjną i przyszłościową dla właściwie wszystkich branż.

Biznes, czyli twarda gra

Obecnie w Polsce mamy blisko 30 producentów drukarek 3D z segmentu niskobudżetowego. Tylu dałoby się wskazać po kilku latach kształtowania się branży w Polsce. To dramatycznie dużo, jak na nasz rynek. Tym bardziej że w tej grupie jedynym producentem, o którym można powiedzieć, że niewątpliwie odniósł sukces i właściwie od początku uciekał pozostałym, jest olsztyński Zortrax, firma znana obecnie na całym świecie. Według oficjalnych informacji ma aktualnie 160 partnerów w 50 krajach na sześciu kontynentach. Wśród liczących się graczy należałoby wymienić poza tym: e-Prototypy (przejęte przez Materialise), 3DGence, Sinterit, ProSolutions czy Ubot.

Niestety, wielu lokalnym producentom drukarek, którzy weszli na rynek na fali gwałtownego wzrostu popularności druku 3D, brakuje profesjonalnego podejścia do biznesu. Wiedza i talent techniczny nie wystarczą, aby dobrze na nim funkcjonować. Równie ważny jest marketing i umiejętność nawiązywania kontaktów biznesowych, w tym tworzenia kanału sprzedaży i dbania o niego. Bartłomiej Jarkiewicz, właściciel firmy dystrybucyjnej MTT Polska i rzecznik prasowy Stowarzyszenia Polskiej Branży Druku 3D, tak podsumowuje wyniki ankiety przeprowadzonej wśród osób z nią związanych i opublikowanej przez redakcję CD3D: „Niestety, jesteśmy dość dużymi indywidualistami ze stosunkowo niewielkim doświadczeniem biznesowym na wolnym rynku (w porównaniu z krajami Europy Zachodniej). Stąd bardzo wiele osób chce budować swoje własne imperia biznesowe bez dzielenia się z innymi. To powoduje niesamowite rozdrobnienie rynku i często zabójczą walkę cenową. Z jednej strony daje to szanse, z drugiej nie pozwala na prawdziwy rozwój producentów, którzy produkują wysokiej jakości sprzęt. Ta sytuacja będzie się zmieniać i albo czeka nas fala bankructw, albo przejęć i fuzji, które stworzą liderów branży”.

Potrzebna dynamika

Mimo kłopotów rynek związany z drukiem 3D w Polsce rozwija się, choć nie tak dynamicznie, jak spodziewano się jeszcze kilka lat temu. Sprzyja temu chociażby spadek cen filamentów i samych drukarek, a także coraz lepsza jakość jednych i drugich. Na rynku dostępnych jest kilkanaście różnych technologii druku przyrostowego, choć najpopularniejszą pozostaje FDM. Klientom biznesowym oferowane są także maszyny działające w technologii laserowego spiekania tworzyw sztucznych – SLS i SLM. Ponadto oferowane są modele wykorzystujące żywice utwardzane laserem (SLA) czy natrysk ciekłej żywicy (Polyjet). To rozwiązania droższe, przeznaczone raczej dla użytkowników doświadczonych, którzy dysponują przemyślaną strategią wykorzystania druku 3D w swoim biznesie. W tej ostatniej grupie na popularności systematycznie zyskują też technologie druku ze sproszkowanych metali, które mają zastosowanie w przypadku profesjonalnych, przemysłowych rozwiązań.

Normą właściwie stało się wprowadzanie na rynek maszyn obudowanych. Zwiększa się także oferowane pole zadruku. Zwykle mierzy ono 20 x 20 x 20 mm. Ale istnieje oferta rozwiązań z polem zadruku o wymiarach 310 x 320 x 510 mm w atrakcyjnej cenie. Jednocześnie jednak specjaliści zwracają uwagę na problem skalowalności produkcji, który zauważają u polskich producentów, z nielicznymi wyjątkami. Dlatego dostawa maszyn w zamówionej liczbie i na czas to jeden z czynników decydujących o dalszym rozwoju w tym segmencie rynku.

Filamenty: jest czym się pochwalić

Rodzajów tworzyw sztucznych stosowanych w przemyśle jest bardzo wiele. Obecnie jednak tylko niewielki procent z nich nadaje się do tego, aby robić wydruki, których potem rzeczywiście będzie można używać. Na przestrzeni ostatnich kilku lat do gry na rynku filamentów weszły największe koncerny chemiczne świata, które kupują mniejsze podmioty lub otwierają spółki zależne. Gigantem, którego wejście w ten segment wywołało kilka lat temu sporo emocji, był Verbatim. Potem do tego grona dołączyły dwa niemieckie koncerny – Henkel i BASF. Specjaliści wieszczą, że z czasem tego typu gracze zdominują cały sektor filamentów.

Na polskim rynku filamentów wyróżniają się takie firmy jak: Spectrum, Devil Design, Fiberlogy czy Noctuo. Decyduje o tym jakość oferty i wiedza z zakresu technologii tworzyw sztucznych. W sumie z powodzeniem działa w Polsce kilkanaście różnych podmiotów. Przy czym firmy, które wytwarzają filamenty z użyciem starszych maszyn, zaczynają pozostawać w tyle za producentami inwestującymi w nowoczesne linie produkcyjne, a także w badania i rozwój.

Tak czy inaczej, wymagający polscy użytkownicy drukarek 3D nie mają potrzeby posiłkowania się produktami chińskimi, które mogą się wydawać bardzo atrakcyjne ze względu na cenę. Niestety, tanie filamenty zawierają bardzo dużo wypełniaczy, zamiast właściwego dla danej technologii druku składnika. Ich wytwórcy mają także problem z owalizacją materiału, która powinna być jednolita na całej długości szpuli. Poza tym ważny jest sposób nawinięcia filamentu na szpulę – taki, który chroni przed niekontrolowanym rozwinięciem. U polskich, docenianych na rynku producentów wszystkie te elementy są dopracowane.

Polska a druk 3D

Na razie rodzimi przedsiębiorcy najczęściej nie widzą powodu do stosowania druku 3D w swoim biznesie. Tymczasem w Europie, nie tylko u naszych bardziej rozwiniętych i zamożniejszych sąsiadów, wykorzystanie technologii addytywnych jest nieporównywalnie większe. Pod tym względem wyprzedzają nas także Czesi i Słowacy. Jak twierdzi Adam Suchenek, Product Manager w ABC Data, największą barierą spowalniającą popularyzację druku przestrzennego w naszym kraju wciąż pozostaje brak solidnej wiedzy wśród klientów końcowych.

Oczywiście sytuacja wygląda dziś znacznie lepiej niż jeszcze trzy, cztery lata temu, jednak nadal poziom kompetencji związanych z drukiem 3D jest u nas dość niski. Dla wielu polskich przedsiębiorców drukarka 3D to ciekawy gadżet do zastosowań hobbystycznych, a w najlepszym przypadku wytwarzania prototypów różnych przedmiotów, np. przed rozpoczęciem ich produkcji seryjnej. Tymczasem, jak podkreśla Adam Suchenek, już od pewnego czasu druk 3D jest szeroko wykorzystywany w medycynie, przemyśle samochodowym, przy produkcji części samolotów.

– Firmy z branży dopiero się uczą, że jak cię widzą, tak cię piszą, i że prezentowanie figurek Yody czy nagich torsów prowadzi do zaszufladkowania druku 3D w segmencie zabawek. Z drugiej strony klienci wiedzą, że mogą drukować wszystko. Ale wszystko, czyli co? Nie mają pomysłu na wdrożenie technologii w ich biznesie. Co gorsza, producenci czy dystrybutorzy często też nie mają wiedzy ani pomysłu na takie wdrożenia – podsumowuje Bartłomiej Jarkiewicz z CD3D.

Wiele do życzenia pozostawia również podejście klientów, którzy patrzą na cenę zakupu maszyny, a nie na oszczędności przy realizacji jakiegoś projektu, jakie można uzyskać dzięki zastosowaniu druku przyrostowego. Poza tym potencjalni użytkownicy głównie kojarzą go z technologią FDM, która niestety dość często rozczarowuje niedoświadczonego użytkownika. Chodzi o nieudane wydruki (na co w tym przypadku może wpłynąć duża liczba różnych czynników) i tzw. post-processing. Wydruk powstały w technologii przyrostowej (z każdego typu filamentu) wymaga bowiem dalszej obróbki. Jeśli chodzi o FDM, nawet najprostsze geometryczne kształty zwykle potrzebują wygładzenia powierzchni, bardziej skomplikowane figury zaś – usunięcia tzw. suportów.

Czkawką więc odbija się rozdrobnienie rynku i skupienie wielu producentów na maszynach FDM. Już teraz, ze względu na liczbę dostawców, mocno odczuwana jest erozja marż. Stąd konieczność edukacji klientów końcowych – pokazywania im użyteczności druku 3D w przemyśle, potrzeba prawdziwych innowacji w ofercie producentów, a wreszcie dążenie do konsolidacji tego mocno rozdrobnionego rynku.

Druk 3D u dystrybutorów IT

W segmencie druku 3D zaczęli działać też oczywiście dystrybutorzy IT. ABC Data sprzedaje rozwiązania tego rodzaju niemal od początku „przestrzennej rewolucji”. Ma duży wkład m.in. w edukację resellerów i integratorów IT. Wielu woli wprowadzać maszyny do swojej oferty w klasyczny sposób, współpracując z dystrybutorem, a nie bezpośrednio z producentem. Zwłaszcza że jeszcze około trzech lat temu dystrybutor pełnił rolę gęstego sita – sprawdzając jakość drukarek i filamentów, które miały wejść do jego oferty (przy wysypie świeżo upieczonych dostawców było to szczególnie ważne).

Drukarki 3D są obecne również w Veracompie, AB, Komputroniku czy Also. Ten ostatni dystrybutor uruchomił europejskie centrum kompetencyjne druku 3D, do którego przeszedł zespół dotąd zajmujący się tymi rozwiązaniami w Ingram Micro, które po dwóch latach zdecydowało o zamknięciu swojej jednostki biznesowej druku 3D w regionie EMEA. Niedawno też Incom poinformował o podpisaniu umowy ze Skriware’em. Obecność maszyn tej marki, bazujących na technologii przyrostowej, to element strategii Incomu związanej z wprowadzaniem rozwiązań opartych na najnowszych technologiach przeznaczonych do edukacji. Mogą być one bowiem wykorzystywane w domach, ale również w placówkach oświatowych.

Szkoły zresztą są od dłuższego czasu na celowniku dostawców drukarek 3D. W minionych latach przedstawiciele branży wyrażali się o tym rynku dość entuzjastycznie. Ciągle jednak nierozwiązana pozostaje sprawa włączenia druku 3D do oficjalnego programu nauczania. Rzecz jest o tyle skomplikowana, że praca z taką maszyną w szkole odbywa się de facto w oparciu o projektowanie modeli. „Puszczenie” samego wydruku to sprawa drugorzędna. Na Zachodzie pojawiają się już przykłady zakładania w szkołach farm drukarek 3D – w specjalnie wyodrębnionych pomieszczeniach. Nauczyciele muszą mieć jednak podstawy programowe i być przeszkoleni, aby móc takie lekcje prowadzić. Obecnie to, czy szkoła zakupi maszynę działającą w technologii przyrostowej, zależy od dobrej woli zarządu. Szanse rosną, gdy zasiadają w nim entuzjaści nowych technologii, ambitnie podchodzący do swojej pracy.

Generalnie uważa się jednak, że pod względem sprzedaży największy potencjał tkwi w sektorze przemysłowym i firmach MŚP – we wskazanych obszarach powinno się więc szukać klientów w pierwszej kolejności. Dotyczy to zarówno półprofesjonalnych, jak i profesjonalnych urządzeń. Duże nadzieje wiąże się z rozwojem rynku w ramach tzw. przemysłu 4.0, czyli czwartej rewolucji przemysłowej, którą obserwuje się na Zachodzie (trudno przy tym nie zauważać, z jakim trudem polski przemysł wchodzi na ścieżkę 4.0, o czym mówi o tym raport ASD Consulting). W sprzedaży drukarek 3D – szczególnie tych bardziej zaawansowanych – mogą pomóc też dotacje unijne, o które ubiega się wielu klientów.

Rolą resellerów i integratorów jest pokazanie potencjalnym klientom, jaki potencjał drzemie w druku 3D i w jaki sposób klient może go wykorzystać w swoim biznesie. Jednak aby to robić, sami sprzedawcy muszą się o technologiach przyrostowych jeszcze wiele nauczyć. Potrzebna jest też wiedza o specyfice działalności firmy, której chce się sprzedać drukarkę 3D. Na tym etapie rozwoju rynku zakup rozwiązania będzie zależał od wielu czynników, z których każdy trzeba dokładnie rozważyć. Możliwe, że po uważnym zastanowieniu klient dojdzie do wniosku, iż lepiej jest na razie korzystać z usług zewnętrznych. Zwłaszcza w przypadku produkcji seryjnej. Farmy maszyn z wyższej półki, które drukują przyrostowo, to jeden z kierunków dla firm resellerskich i integratorskich. Takich, które chcą rozwijać swój biznes, opierając się nie tylko na sprzedaży, ale i usługach.

Artykuł Druk 3D: czas na trzeźwe spojrzenie pochodzi z serwisu CRN.

Artykuł Nowa marka w Incom Group pochodzi z serwisu CRN.

Najtańszą okazała się złożona przez Itsumi (spółka powstała w wyniku podziału Incomu w 2006 r., obecnie w upadłości) i KEN Solutions, jednak została ona odrzucona, ponieważ przedsiębiorca przedstawił nieodpowiednie zaświadczenie z ZUS o niezaleganiu ze składkami, mimo że – jak twierdzi UOKiK – posiadał taki dokument. W takiej sytuacji przetarg wygrało konsorcjum Integritu i Dreamtec Solutions, które złożyło droższą ofertę. UOKiK dopatrzył się zmowy w postępowaniu przetargowym. W ocenie urzędu firmy, które miały ze sobą konkurować, znały swoje oferty. Zmowę miały ułatwić także powiązania personalne i kapitałowe między spółkami (np. ta sama osoba była prezesem Incomu i Itsumi).
 
Łączne kary nałożone na uczestników przetargu w październiku 2013 r., za udział w porozumieniu ograniczającym konkurencję, wyniosły blisko 2 mln zł. Z tego najwięcej miał zapłacić Incom – ponad 1,7 mln zł. Przetarg wygrała ostatecznie po odwołaniu Innovation Technology Group, która zdaniem UOKiK nie brała udziału w zmowie.

Ukarane firmy zwróciły się do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, który niedawno oddalił odwołania (wyroki w sprawie poszczególnych przedsiębiorców zapadały w listopadzie 2015 r. oraz w styczniu i lutym 2016 r.). W ocenie sądu, działania uczestników przetargu były świadome i skoordynowane, a do wycofania jednej oferty na rzecz kolejnej – droższej – doszło celowo.

Od wyroków przysługuje odwołanie do Sądu Apelacyjnego w Warszawie. 

Artykuł Wyroki w sprawie zmowy z udziałem Incomu i Itsumi pochodzi z serwisu CRN.

Navitel Navigator liczy, że dzięki współpracy z Incomem dotrze do kilku tysięcy klientów detalicznych w kraju i Europie.

Artykuł Incom dystrybutorem Navitel Navigator pochodzi z serwisu CRN.

Na rynku zaawansowanych systemów NAS pojawił się nowy gracz
– firma WD, w tej branży znana dotychczas jako producent m.in. dysków
wewnętrznych do sieciowych pamięci masowych. Nowa linia My Cloud EX4 to
wysokowydajne, kompleksowe rozwiązanie NAS zawierające do 4 dysków,
przeznaczone dla wszystkich, którzy potrzebują niezawodnego systemu do
przechowywania, udostępniania, tworzenia kopii zapasowych, strumieniowania
i obsługi ogromnych ilości danych cyfrowych.

System My Cloud EX4 jest dostępny w wielu wariantach
pojemnościowych – od pustej obudowy, którą klient może samodzielnie
zapełnić wybranymi przez siebie dyskami, po modele o pojemnościach 8, 12
lub 16 TB z dyskami WD Red, wyposażonymi w technologię NASware™
2.0, która gwarantuje niezawodność dysku oraz chroni dane w wypadku awarii
lub zakłócenia zasilania. Dzięki Easy-Slide-Drive montaż lub wymiana napędów
w systemie My Cloud EX4 trwa jedynie kilka sekund i nie wymaga użycia żadnych narzędzi.

Doskonała ochrona danych

My Cloud EX4 zapewnia wiele możliwości zabezpieczenia danych cyfrowych przed utratą, m.in. praca w konfiguracji
RAID 0, 1, 5 lub 10. Użytkownicy mogą przestawić urządzenie w tryb
pracy z woluminami łączonymi oraz JBOD. System umożliwia również tworzenie
zapasowych kopii danych, pochodzących z komputerów i innych urządzeń,
na napędach zainstalowanych w urządzeniu za pomocą oprogramowania WD
SmartWare Pro (licencja na 10 stanowisk) lub narzędzia Apple® Time Machine. My
Cloud EX4 może także tworzyć kopie danych na inne urządzenia EX4 lub do chmury, np. Amazon S3 i ElephantDrive.

Funkcje strumieniowania i wysyłania danych

Certyfikowany serwer DLNA w wersji 1.5, Twonky 7.2 oraz
serwer iTunes znacząco ułatwiają przesyłanie dużych plików. Oprócz tego
użytkownicy systemu My Cloud EX4 mogą korzystać z bardziej zaawansowanych
funkcji przesyłania danych, takich jak zintegrowany serwer plików, serwer FTP,
serwer kopii zapasowych i serwer pobierania P2P. Ponadto mogą dostosować
NAS do swoich potrzeb, monitorować stan techniczny systemu oraz funkcje
oszczędzania energii bezpośrednio z panelu administracyjnego, a także
otrzymują do dyspozycji pakiet aplikacji zewnętrznych, w tym aMule, Icecast, Joomla!, phBB, phpMyAdmin
i SqueezeCenter.

 Zdalny dostęp do urządzenia

Aplikacja mobilna WD My Cloud, przeznaczona dla urządzeń
z systemami iOS oraz Android, zapewnia dostęp do plików ze smartfonu lub
tabletu, niezależnie od tego, gdzie znajduje się użytkownik. Aplikacja ta
ułatwia współdzielenie plików, a także zwiększa bezpieczeństwo współpracy,
umożliwiając wysyłanie plików przez e-mail, udostępnianie ich w formie
łącza, a także otwieranie za pomocą zewnętrznych aplikacji. Oprócz tego
program My Cloud obsługuje publiczne usługi chmury, ułatwiając przesyłanie
plików między kontami serwisów Dropbox, SkyDrive i Google Drive.

Sugerowane ceny detaliczne:

– urządzenie bez napędów – 1699 zł,

– model o pojemności 8 TB – 3499 zł,

– model o pojemności 12 TB – 4299 zł,

– model o pojemności 16 TB – 4999 zł.

Aplikacja mobilna My Cloud jest dostępna za darmo do pobrania ze sklepów App StoreSM i Google Play™.

System My Cloud EX4 jest objęty ograniczoną 2-letnią
gwarancją producenta.

Rozwiązania My Cloud dostępne są u następujących dystrybutorów: ABC Data, Action, Incom, Tech Data.

Artykuł WD My Cloud™ EX4 pochodzi z serwisu CRN.

Itsumi zostało wydzielone z Incomu po przejęciu marek Adax i Itsumi. Miało zająć się produkcją sprzętu komputerowego i innej elektroniki. W planach była budowa fabryki komputerów i telewizorów za 150 mln zł, ale nic z tego nie wyszło (miały powstać trzy hale o pow. 75 tys. m kw.). Kapitał zakładowy spółki wynosił 24 mln zł. Prezesem został Mariusz Jaworski.

Artykuł Wierzyciele zdecydują o losie Itsumi pochodzi z serwisu CRN.

Artykuł Roccat w Incomie pochodzi z serwisu CRN.