Nieraz HCI porównuje się do smartfona albo szwajcarskiego scyzoryka. Ta trafna paralela bardzo dobrze obrazuje rolę tej architektury w centrach danych, choć byłoby sporym nadużyciem stwierdzenie, że infrastruktura hiperkonwergentna osiągnęła tak spektakularny sukces rynkowy, jak na przykład inteligentne telefony. Nie udało się jej wypchnąć z centrów danych macierzy SAN, co kilka lat temu zapowiadali prekursorzy tej technologii. Co nie zmienia faktu, że administratorzy pod postacią HCI otrzymują produkt przyjazny i łatwy w obsłudze. Zamiast z osobna zarządzać mocą obliczeniową, pamięcią masową i siecią, zyskują dostęp do jednolitej infrastruktury IT.

Jednak ułatwienie dla adminów to nie jedyny powód, dla którego przedsiębiorstwa inwestują w infrastrukturę hiperkonwergentną. Przyczyny mogą być bardzo różne, w zależności od potrzeb i wielkości firmy, aczkolwiek warto wskazać przynajmniej trzy podstawowe korzyści, jakie niesie ze sobą inwestycja w „pudełko”. HCI bardzo często określa się jako technologię pod klucz. Nawet jeśli jest w tym nieco przesady, łatwość wdrożenia stanowi jeden z największych atutów tej architektury. W związku z tym, że poszczególne elementy składowe rozwiązania – serwer, pamięć masowa oraz potencjalnie sieć i wirtualizacja — są wstępnie zainstalowane i skonfigurowane przez dostawcę, system HCI jest łatwiejszy do wdrożenia niż każde urządzenie z osobna.

Kolejnym atutem jest elastyczność rozwiązania. Przy czym analitycy z Forrestera zauważają, że architektura hiperkonwergentna jest elastyczna zarówno pod względem sposobu wdrażania, jak i zakupu. Firmy mogą kupować HCI jako samodzielne systemy od dostawców, budować własne, a nawet polegać na systemach definiowanych programowo. Nie można też zapominać o kosztach: różnego rodzaju analizy pokazują zmniejszenie wydatków OPEX o 30 proc. i 20 proc. w przypadku nakładów inwestycyjnych w porównaniu z tradycyjną infrastrukturą IT (choć niektórzy widzą to inaczej, o czym w dalszej części artykułu).

Oszczędności wynikające z zastosowania HCI pochodzą z dwóch głównych obszarów: pojedynczego pozyskiwania komponentów sprzętowych – w tym wymiany niektórych elementów sprzętowych na architekturę zdefiniowaną programowo – oraz z niższych kosztów instalacji i unifikacji zarządzania. To ostatnie wyraźnie wyróżnia systemy hiperkonwergentne na tle rozwiązań konkurencyjnych. Architektura, w której poszczególne komponenty są zdefiniowane przez oprogramowanie, może działać jak pojedyncze rozwiązanie. Zunifikowane zarządzanie powoduje też ograniczenie liczby narzędzi potrzebnych do obsługi infrastruktury IT i powinno zmniejszyć wymagania szkoleniowe – zespoły IT nie muszą uczyć się technologii i aplikacji pochodzących od wielu dostawców.

Zdaniem integratora 

Teoria rozmija się z praktyką

Według branżowych analityków architektura hiperkonwergentna jest niemal wymarzonym rozwiązaniem dla zdalnych lokalizacji bądź oddziałów nieposiadających lokalnego personelu IT. Model ten zazwyczaj zdaje egzamin w małych i średnich przedsiębiorstwach. Łatwość wdrożenia powinna również przemawiać do startupów i innych szybko rozwijających się firm, w których możliwość wdrożenia lub skalowania IT ma większe znaczenie niż śrubowanie wydajności. Tyle teoria, a jak to wygląda w praktyce? Otóż wiele wskazuje na to, że w czasie pandemii ujawniła się zupełnie nowa grupa odbiorców systemów hiperkonwergentnych.

– Odnotowaliśmy wzrost zainteresowania HCI wśród osób odpowiedzialnych za bezpieczeństwo IT. Wykorzystują one systemy hiperkonwergentne do przechowywania narzędzi przeznaczonych do kontroli środowiska, gromadzą logi, analizują podatności. Jest to potrzebne, kiedy hakerzy zaszyfrują środowisko produkcyjne. Działy bezpieczeństwa nie mają możliwości, a tym bardziej interesu, aby budować osobną farmę serwerów – wyjaśnia Grzegorz Gondek, Product Sales Specialist w Cisco.

Nie jest też do końca prawdą, że po HCI sięgają tylko małe i średnie firmy. Dostawcy systemów hiperkonwergentnych nie potrafią wskazać konkretnej grupy odbiorców, czy to według wielkości czy branży. Exclusive Networks sprzedaje tego typu rozwiązania branży produkcyjnej, usługowej, handlowej i sektorowi publicznemu. Stovaris najczęściej znajduje klientów wśród dużych i średnich firm z niezbyt licznym działem IT. Najczęściej poszukują one konfiguracji z dużym udziałem nośników SSD, a czasami nawet systemów typu all-flash.

Co ciekawe, pandemia nie przyczyniła się do wzrostu popytu na HCI. Rodzimi przedsiębiorcy wstrzymali się z inwestycjami bądź stawiali na sprawdzone i znane rozwiązania, takie jak macierze SAN. Co nie zmienia faktu, że preferencje polskich firm, w tym znana niechęć do chmury publicznej, powinny sprzyjać sprzedaży HCI w Polsce. Architektura hiperkonwergentna pozwala uzyskać tożsame korzyści i sposób działania z tym, co jest oferowane na platformach AWS, Microsoft Azure czy Google Cloud. Z tą różnicą, że dane znajdują się w lokalnej serwerowni. John Burke, CTO firmy analitycznej Nemertes Research, przyznaje, że obecnie około 40 proc. wdrożeń HCI związanych jest z budową chmury prywatnej.

Artykuł HCI, czyli szwajcarski scyzoryk w centrum danych pochodzi z serwisu CRN.

Omer Asad Tę sytuację należy rozpatrywać przez kontekst charakteru danych, które mogą być ustrukturyzowane, np. bazy danych lub repozytoria backupu, jak też nieustrukturyzowane, a zatem pliki czy różnego typu informacje spływające z czujników Internetu Rzeczy. Ilość danych obu rodzajów dramatycznie rośnie, ale nad danymi ustrukturyzowanymi z założenia łatwiej jest zapanować. Natomiast w przypadku danych nieustrukturyzowanych nasi klienci sami dostrzegają, że w ich zbiorach panuje wielki bałagan. Rozmawiałem ostatnio z jednym z szefów IT dużej firmy, który przyznał, że ma 90 tys. działających wirtualnych maszyn i nie ma pojęcia, co większość z nich robi, ale boi się którąkolwiek wyłączyć, żeby nie wstrzymywać działalności biznesowej w jakimś obszarze. Uważam więc, że w firmach konieczne będzie bardzo szerokie wprowadzenie kontekstowych mechanizmów opisujących meta-danymi posiadane przez nie zasoby oraz umożliwiających ich przeszukiwanie i analizowanie. W przedsiębiorstwach, które tego nie zrobią, problem będzie się tylko pogłębiał.

Rozwiązania do zaawansowanego zarządzania danymi są już obecne na rynku od pewnego czasu. Co stoi na przeszkodzie, aby były powszechnie wdrażane?

Jest wiele wyzwań, które mogą utrudniać ten proces. Przede wszystkim w firmach funkcjonuje bardzo wiele systemów IT, często wiekowych, które nie zawsze mogą być objęte mechanizmem tworzenia meta-danych. Kolejnym wyzwaniem jest niespójna strategia korzystania z publicznych zasobów chmurowych – wciąż wiele firm ma trudności z podjęciem decyzji, które dane będą w chmurze, a które on-premise i w jaki sposób w obu przypadkach będą zarządzane. U części klientów problem z zarządzaniem danymi mógłby zostać rozwiązany poprzez wprowadzenie obiektowych pamięci masowych, ale na znaczący wzrost ich popularności trzeba będzie jeszcze poczekać. Do tego dochodzą często też zaniedbywane środowiska backupu i archiwizacji. W efekcie, w infrastrukturze klientów jest wiele „wysp” z pamięciami masowymi i znajdującymi się w nich danymi, a każda z tych wysp rośnie, zamiast ulec integracji w jedną całość.

Jak zatem nad tym zapanować?

Firmy zatrudniają coraz więcej osób na takich stanowiskach jak inżynierowie danych lub główni specjaliści ds. danych, jednak większość tych osób skupia się nadal na informacji nieustrukturyzowanej. My zaś uważamy, że potrzebne jest tu podejście całościowe. Metadane powinny być świadome kontekstu danych, niezależnie od ich charakteru i miejsca przechowywania. To zresztą ułatwi też podejmowanie decyzji, które dane lub ich starsze wersje można usunąć, a których nie, co odciąży również systemy backupu i archiwizacji. Dlatego sami podjęliśmy próbę stworzenia takiej platformy – Data Services Cloud Console. Umożliwia ona zarządzanie z poziomu chmury na razie wybranymi modelami naszych macierzy dyskowych, ale w planach jest rozszerzenie listy obsługiwanego sprzętu, być może też na rozwiązania konkurencyjne, a także kontekstowe katalogowanie danych. Naszym głównym celem jest oddzielenie procesu zarządzania macierzami od zarządzania znajdującymi się na nich danymi, a następnie uproszczenie obydwu. Obok usług zarządzania danymi planujemy dodać też funkcje związane z przywracaniem środowiska do pracy po wystąpieniu awarii lub katastrofy oraz moduły audytu i weryfikacji zgodności procesów dotyczących zarządzania danymi z regulacjami prawnymi.

Z tego typu wprowadzaniem dodatkowej warstwy abstrakcji do środowiska pamięci masowych mieliśmy już do czynienia w przypadku rozwiązań do wirtualizacji macierzy, dostępnych w ofercie kilku producentów. Tam jednak funkcjonalność wirtualizowanej macierzy była degradowana do poziomu zwykłej półki dyskowej, zaś wirtualizator przejmował wszystkie funkcje związane z zarządzaniem nośnikami i danymi. Czy chmurowe systemy zarządzania środowiskiem macierzy będą działały w podobny sposób?

Rzeczywiście, w przypadku tradycyjnej wirtualizacji pamięci masowych to wirtualizator przejmuje na siebie odpowiedzialność za zarządzanie sprzętem i danymi. Jeżeli jest to wydajne i bogate w funkcje rozwiązanie, to sytuacja taka jest z korzyścią dla użytkownika, ale może też się zdarzyć, że funkcjonalność podłączonej do niego macierzy była większa i niektóre opcje zostaną utracone. My przyjęliśmy inne podejście – nie prowadzimy wirtualizacji sprzętu, a jedynie ułatwiamy zarządzanie nim z jednego miejsca, niezależnie od rzeczywistej lokalizacji macierzy dyskowej. Bazujemy na powszechnie przyjętych w branży standardach, dostępnych poprzez interfejs API. Dzięki temu klienci nadal mogą korzystać z unikalnych funkcji danego modelu macierzy, jeśli takie ma. Specyfikacja tego interfejsu API zostanie opublikowana, więc konkurencyjni dostawcy systemów dyskowych będą mogli dostosować je do współpracy z naszą platformą chmurową. Mogą również stworzyć API dla własnych rozwiązań, żebyśmy to my dokonali takiej integracji. Tylko, niestety, ich strategia produktowa często bazuje na zamkniętym ekosystemie, co utrudnia klientowi podjęcie decyzji. Ja jestem zdecydowanym przeciwnikiem podejścia vendor lock-in, dlatego dbam, aby migracja środowiska pamięci masowych była łatwa zarówno na nasze rozwiązania, jak też z naszych na inne. Klient nie może czuć, że znalazł się w pułapce, związanej chociażby z wysokim kosztem migracji danych do środowiska innego producenta.

W niektórych modelach swoich macierzy wykorzystujecie mechanizmy sztucznej inteligencji do analizy pracy urządzenia i przewidywania ryzyka wystąpienia potencjalnych problemów. Czy widzicie możliwość zastosowania sztucznej inteligencji w podobny sposób do zarządzania danymi?

Oczywiście. Zresztą nad tego typu mechanizmami prowadzimy zaawansowane prace. Dlatego niedawno przejęliśmy firmę Zerto, która świadczy chmurowe usługi zarządzania danymi i zabezpieczania ich. Sztuczna inteligencja będzie bardzo pomocna w rozbudowanych środowiskach klientów, w których jest wiele systemów pamięci masowych. Dzięki takim mechanizmom będzie możliwe zautomatyzowanie decyzji dotyczących tego, na której macierzy dane wymagające dostępności z określonym poziomem SLA powinny być przechowywane. Informacje o wydajności i niezawodności poszczególnych systemów dyskowych będą zbierane przez cały czas, co ułatwi z jednej strony dostrojenie i zwiększenie wartości tych parametrów, a z drugiej dopasowanie ich do aktualnych potrzeb użytkowników. Zadaniem administratorów będzie wyłącznie zaakceptowanie rekomendacji lub w ogóle wyrażenie zgody, aby cały proces dział się automatycznie.

Czy docelowo, w środowisku wyposażonym w narzędzia umożliwiające kontekstowe zarządzanie danymi, za ten proces nadal powinny odpowiadać zespoły IT? Czy też należy zakładać, że ich rola wkrótce ulegnie zmianie, a może powstaną osobne działy zarządzania informacją, z którymi IT będzie ściśle współpracować?

To raczej będzie naturalny proces ewolucji struktury wewnątrz przedsiębiorstw. Nie wszystko da się zaplanować, czego świadkami już parokrotnie byliśmy. Wielu informatyków i programistów w firmach próbowało korzystać z usług chmurowych do momentu, gdy okazało się, że na przykład nie pozwala im na to prawo. My tylko dajemy narzędzie do zarządzania z chmury, co zresztą nie jest nową koncepcją, bo w podobny sposób można już zarządzać urządzeniami sieciowymi czy sprzętem mobilnym. Ewentualna modyfikacja struktury firmy, będąca skutkiem wdrożenia nowego narzędzia, zależy od niej samej.

Decyzja o skorzystaniu z usług w chmurze publicznej do zarządzania danymi od razu rodzi wątpliwości co do bezpieczeństwa. Jakie wyzwania w tym zakresie widzicie i jak sobie z nimi radzicie?

W kontekście zarządzania urządzeniami mamy duże doświadczenie płynące z dwóch usług. Pierwsza to wspomniany już InfoSight – jest to mechanizm analizy pracy macierzy dyskowych, kupiony wraz z firmą Nimble Storage, a następnie rozszerzony przez nas o funkcję analizy pracy naszych serwerów. Druga usługa to Aruba Central, która umożliwia zarządzanie urządzeniami sieciowymi Aruba Networks. Z obu usług korzystają tysiące klientów i nigdy nie mieliśmy żadnej sytuacji kryzysowej związanej z bezpieczeństwem danych. Ważne też podkreślenia jest, że mechanizmy tych usług zostały stworzone tak, aby niemożliwe było wykorzystanie ich do kradzieży poufnych danych ze środowiska klienta. Algorytmy tych usług nigdy nie wysyłają zapytania o dane do urządzeń, ponieważ ten proces jest odwrócony – to urządzenia wysyłają informacje o statusie swojej pracy do modułu zarządzającego. Zadbaliśmy także, aby dane spływające z urządzeń różnych klientów były odizolowane od siebie i zagwarantowaliśmy ich szyfrowanie. Pozytywnie zweryfikowaliśmy też zgodność całej procedury z RODO i zapewniamy, że informacje dotyczące sprzętu europejskich klientów nie opuszczają Europy.

Czy, w kontekście takich zmian w modelu przechowywania i przetwarzania danych, rola partnerów kanałowych w jakiś sposób ulegnie zmianie?

Lista usług, które mogą świadczyć integratorzy dzięki tym zmianom, znacznie się rozrasta. Będą mogli wykorzystywać nowe mechanizmy bazujące na sztucznej inteligencji, do analizy danych klientów oraz rekomendowania najbardziej optymalnych rozwiązań do ich przechowywania i zarządzania nimi. Wcześniej takie rekomendacje przygotowywane były głównie na bazie szacunków lub samodzielnie tworzonych skryptów, które nie uwzględniały wielu aspektów. Żeby zapewnić taką możliwość naszym partnerom, kupiliśmy firmę CloudPhysics, która stworzyła platformę do analizy danych. Zdecydowaliśmy, że partnerzy będą mogli korzystać z niej za darmo – zostanie udostępniona pod koniec tego roku. Oczywiście nadal możliwe będzie, aby klienci przekazywali współpracującym z nimi integratorom zarządzanie swoim środowiskiem z wykorzystaniem platformy chmurowej.

Nie można zapominać jednak, że fizycznie te dane muszą być gdzieś przechowywane. Jak waszym zdaniem będzie wyglądała przyszłość nośników, które do tego służą? Przez ostatnie lata jesteśmy świadkami rewolucji spowodowanej przez zdobywające coraz większe uznanie pamięci flash NVMe. Są one coraz częściej stosowane w profesjonalnych systemach pamięci masowych i wszystko wskazuje na to, że wkrótce zdominują rynek.

Rzeczywiście, półprzewodnikowe pamięci flash doprowadziły do rewolucji ze względu na łatwość zarządzania, przewidywalność odnośnie do awaryjności, mniejszy niż w przypadku dysków pobór prądu oraz większą gęstość zapisu, co przekłada się na możliwość zmniejszenia wymiarów urządzeń pamięci masowych. Cieszy też, że cały czas tanieją. Natomiast dzięki zastosowaniu w dużych systemach nowych nośników flash NVMe doszło do ciekawego odwrócenia sytuacji – do tej pory to pamięci masowe były wąskim gardłem, natomiast obecnie stały się nim inne elementy infrastruktury IT, przede wszystkim sieć. Między innymi dlatego powstał protokół NVMe over Fabric, żeby optymalnie wykorzystać posiadaną przez firmy infrastrukturę Fibre Channel. Uważam jednak, że nie jest to najbardziej optymalne rozwiązanie, szczególnie jeśli klienci nie dysponują infrastrukturą Fibre Channel o przepustowości 16 lub 32 Gb/s.

Czy to oznacza, że standard Fibre Channel, uważany za jedno z najbardziej stabilnych i niezawodnych rozwiązań w branży IT, odejdzie do lamusa?

Na pewno nie od razu, bo korzysta z niego bardzo wielu klientów, ale w dłuższej perspektywie czasowej raczej jest to nieuniknione. Uważam, że ze względu na olbrzymią popularność standardu Ethernet znacznie częściej stosowane będą zapewniające podobną wydajność, jak NVMe-oF,protokoły NVMe over RoCE lub TCP RDMA, które gwarantują bezpośredni dostęp do pamięci poprzez infrastrukturę ethernetową. Jest ona nieustannie rozwijana i w centrach danych powszechne stają się już łącza o przepustowości 40 Gb/s, gwarantujące bardzo małe opóźnienia przesyłanych danych. A skoro efektywna wydajność transferu danych w sieci Ethernet zbliżyła się do tej zapewnianej przez Fibre Channel, to raczej oczywistą decyzją klientów będzie, aby utrzymywać tylko jedną, a do tego łatwiejszą w zarządzaniu infrastrukturę sieciową, zamiast dwóch.

Jednym z ciekawych trendów jest integracja systemów pamięci masowych i backupu, także długoterminowego. Dzięki temu możliwe jest korzystanie z kopii danych, na przykład wirtualnych maszyn, natychmiast po wystąpieniu awarii środowiska podstawowego. Czy tego typu podejście ma sens i utrzyma się na rynku?

Nie dość, że się utrzyma, to uważam, że ta integracja powinna postępować jeszcze głębiej, a więc funkcje backupu należy zintegrować bezpośrednio z systemami pamięci masowych. Częściowo to zresztą już się dzieje, ponieważ w macierzach dyskowych obecne są snapshoty, czyli kopie migawkowe, ale one zapewniają tylko krótkoterminowe przywracanie danych z nieodległego momentu w przeszłości. Natomiast w procesie tworzenia bardziej rozbudowanego systemu, spełniającego wymogi skomplikowanej strategii zabezpieczania danych, klient jest zdany sam na siebie. Jego sytuację utrudnia też fakt, że obsługa środowiska backupowego jest bardzo droga i czasem nieskuteczna, bo często zdarza się, że administratorzy mają trudności z odzyskaniem danych. Między innymi z tego powodu zdecydowaliśmy, że w naszej chmurowej konsoli będzie dostępna także funkcja backupu, realizowana z zastosowaniem sztucznej inteligencji, aby zminimalizować ryzyko niepowodzenia tego procesu.

Podobnym trendem jest podejmowana przez niektórych producentów oprogramowania do backupu próba integracji go z mechanizmami chroniącymi przed złośliwym kodem. Czy należy traktować to jako ciekawostkę, czy też może trzeba zakładać, że wkrótce antywirusy trafią także do macierzy dyskowych?

Ten kierunek jest jak najbardziej słuszny, a mechanizmy zwalczające złośliwy kod powinny jak najszybciej trafić również do systemów pamięci masowych w celu analizy zgromadzonych w nich plików. Tam zresztą będą mogły działać z bardzo dużą wydajnością, bez obciążania serwerów lub też urządzeń końcowych. Pozwoliłoby to również na uniknięcie zainfekowania stacji roboczych, jeszcze zanim podejrzany plik zostanie przesłany przez sieć.

Pomiary wydajności systemów pamięci masowych to jeden z najtrudniejszych, a jednocześnie budzących duże emocje tematów. Wcześniej dobrym punktem odniesienia były wyniki publikowane przez Storage Performance Council, ale od kilku lat testom wydajnościowym nie są już poddawane najnowsze modele systemów dyskowych liczących się producentów, także HPE. Dlaczego tak się dzieje i jakie źródło informacji o wydajności pamięci masowych jest dziś najbardziej wiarygodne?

Z czasem testy porównawcze SPC stały się nieco mniej istotne ze względu na brak możliwości uwzględnienia takich czynników zapewniających wartość dodaną, jak kompleksowe usługi do zarządzania danymi, które są obecnie standardem u wielu popularnych dostawców pamięci masowych. Jest to główny powód, dlaczego dziś coraz mniej wiodących producentów publikuje wyniki w rankingu SPC. I niestety, nie istnieje obecnie żadne inne źródło porównujące parametry wydajnościowe systemów pamięci masowych.

Rozmawiał Krzysztof Jakubik

Omer Asad  

W HPE odpowiada za poszerzenie portfolio firmy w zakresie chmury i zarządzania danymi. Poprzednio pracował w Pure Storage, gdzie zajmował się zarządzaniem w obszarze oprogramowania oraz produktami wielochmurowymi, strategią, marketingiem technicznym i funkcjami architektury rozwiązań. Zajmował również kierownicze stanowiska w Riverbed Technology, NetApp i Sun Microsystems. Z wykształcenia jest informatykiem, tytuł magistra uzyskał na amerykańskiej uczelni DukeUniversity. Obecnie mieszka w San Jose w Kalifornii.

  

Artykuł Zarządzanie danymi z chmury otwiera nowe możliwości pochodzi z serwisu CRN.

Jednak co by nie mówić, systemy hiperkonwergentne co najmniej pod kilkoma względami górują nad tradycyjną infrastrukturą bazującą na macierzach SAN. Wystarczy wymienić czas wdrożenia, elastyczność, łatwość obsługi czy koszty eksploatacji. Warto nadmienić, że poszukiwania rozwiązań, które miałyby zastąpić wiekową architekturę, rozpoczęły się jeszcze przed debiutem systemów hiperkonwergentnych Nutanixa. Notabene pomysły protoplastów nie były zbyt odległe od HCI. Swoje pięć minut na rynku miała infrastruktura konwergentna, czyli serwery, interfejsy sieci SAN, LAN oraz macierze dyskowe dostarczane w zestawie od jednego producenta. Kolejną opcję stanowi architektura referencyjna – przetestowany zestaw współpracujących ze sobą komponentów wywodzących się od różnych vendorów. Jednak oba rozwiązania przegrywają rywalizację z HCI. Jak wynika z danych IDC, przedstawiających rynek rozwiązań konwergentnych w czwartym kwartale 2020 r., udział wartościowy architektury referencyjnej wyniósł 35,6 proc., systemów konwergentnych 10,1 proc., zaś HCI aż 54,3 proc. Czy to oznacza, że konkurencyjne rozwiązania zaczną powoli odchodzić do lamusa? Otóż niekoniecznie. Jak twierdzi Maciej Plona, Senior vArchitect, Hyper-Converged Infrastructure Central & Eastern Europe w Dell Technologies, systemy konwergentne i architektura referencyjna nie straciły na znaczeniu.

– To inny rynek. Wspomniane rozwiązania są przeznaczone do obsługi monolitycznych, klasycznych aplikacji w dużych firmach, gdzie funkcjonuje wiele działów IT zajmujących się poszczególnymi warstwami sprzętu – mówi Maciej Plona.

HCI na brzegu sieci

Jeszcze do niedawna, kiedy pytano decydentów IT o zastosowania HCI, zdecydowana większość wskazywała na organizacje korzystające z dużej liczby wirtualnych desktopów. To się jednak zaczyna zmieniać, bowiem architektura hiperkonwergentna przeciera nowe szlaki i sprawdza się przy budowie chmury hybrydowej, środowisku Kubernetes czy przetwarzaniu na brzegu sieci.

– HCI interesują się przede wszystkim większe organizacje przetwarzające duże zbiory danych i wykorzystujące VDI, choć widzimy, że również firmy średniej wielkości zaczynają rozważać inwestycje w tę technologię. Infrastruktura hiperkonwergentna znajduje najwięcej odbiorców sektorze bankowym, przemysłowym i telekomunikacyjnym – mówi Paweł Bociąga, prezes zarządu Symmetry.

Eksperci zwracają uwagę na fakt, że HCI oraz tzw. edge computing to dwa najszybciej rozwijające się segmenty rynku, z dużym potencjałem na przyszłość. Tego typu rozwiązania mogą z powodzeniem być wykorzystywane przez firmy różnej wielkości, reprezentujące dowolne branże. W badaniu przeprowadzonym przez Evaluator Group aż 70 proc. organizacji zadeklarowało, że używa lub planuje w najbliższym czasie wdrożyć HCI.

Tymczasem według prognoz Research and Markets, rynek edge computing będzie rósł w rocznym tempie 34,1 proc. do 2025 r., kiedy to jego wartość ma przekroczyć 15 mld dol. Z kolei IDC przewiduje, że do 2024 r. liczba aplikacji na brzegu sieci wzrośnie o 800 proc, a do 2023 r. ponad połowa nowej infrastruktury przedsiębiorstw będzie wdrażana na brzegu sieci. Jest niemal pewne, że edge computing odegra niepoślednią rolę w procesie cyfrowej transformacji. Oznacza to wzrost presji wywieranej na zespoły IT, aby wdrażały wydajne i proste w obsłudze systemy, cechujące się dużą energooszczędnością i zajmujące niewielką powierzchnię.

– Czynnikiem determinującym wzrost popytu na HCI będą wszystkie środowiska funkcjonujące jako Internet rzeczy. Zbieranie i przetwarzanie ogromnej ilości informacji oraz konieczność zachowania ciągłości pracy przy ograniczonej dostępności personelu wymusza stosowanie systemów hiperkonwergentnych. Takie cechy jak bezobsługowość czy możliwość ciągłej pracy, którą gwarantują klastry, sprawiają, że są to niemal idealne produkty do obsługi IoT – mówi Jerzy Adamiak, Storage Systems Consultant w Stovarisie.

Zdaniem integratora