Oczywiście
nie przeszkadza mi obecność aparatu fotograficznego, możliwość prowadzenia
rozmów czy dostęp do aplikacji w rodzaju Evernote’a. Przeszkadza mi brak
cech, które okazały się dla projektantów Samsunga mniej ważne
i w związku z tym zeszły na dalszy plan. Cech, które moim
zdaniem powinny charakteryzować dobry „sprytny zegarek”: szybkość
i prostota działania, kompatybilność z jak największą liczbą
urządzeń, długi czas pracy na baterii, małe rozmiary, wodoodporność… Nie mówcie
mi, że tego nie da się osiągnąć, bo to oczywista nieprawda. „Smartzegarki” z ekranami
e-ink potrafią działać wiele dni bez ładowania. Pebble czy Sony Smart Watch bez
problemu współdziałają z większością smartfonów z Androidem,
a jak pokazują ostatnie smartfony Sony, można zaprojektować elektronikę,
która będzie całkowicie wodoodporna, nie wyglądając przy tym jak sprzęt dla
wojska i jednostek specjalnych.

Przypadek Galaxy Gear można uznać za modelowy, jeśli chodzi
o podejście Samsunga do walki z konkurencją. Podejścia polegającego
na tym, że koreański koncern zawsze jest gotów dać użytkownikowi więcej. Nie
„lepiej”, tylko „więcej” – bez patrzenia, jakie to pociągnie za sobą
konsekwencje dla całości. Więcej rdzeni, więcej cali, więcej pikseli, więcej
gigabajtów, więcej aplikacji i więcej funkcji czasami owocuje
podniesieniem komfortu użytkowania sprzętu, ale najczęściej skutek jest albo
dokładnie przeciwny, albo – w najlepszym razie – żaden.

Zauważyliście, jak niezwykłe, niemal kabalistyczne funkcje
pełni w świecie projektantów i inżynierów magiczna liczba 80? Podczas
projektowania urządzenia warto skupić się na funkcjach, których 80 proc.
użytkowników używa przez 80 proc. czasu interakcji z urządzeniem.
Powinny być intuicyjne i wygodne dla co najmniej 80 proc.
przedstawicieli grupy docelowej. W innym wypadku trudno takiego sprzętu
czy oprogramowania używać. Z kolei próba podniesienia tego wskaźnika
oznacza coraz szybszy wzrost kosztów za coś, czego większość użytkowników
pewnie nawet nie zauważy.

Samsung wyrzuca „Święte
Osiemdziesiąt Procent” przez okno. Patrząc na Galaxy Gear, nie widzę żadnych priorytetów,
tylko usypany bezładnie stos funkcji. Nie widzę optymalizacji, tylko chęć
dorzucenia kolejnego wodotrysku. W ten oto sposób powstaje „zegarek”,
który trzeba ładować dwa razy na dobę, ale za to można nim robić beznadziejne
imitacje zdjęć. Jego ekran jest co prawda za mały, żeby oglądać na nim filmy
czy przeglądać fotki, ale za to kolorowy, wskutek czego szybciej zużywa prąd.
Nie jest wodoodporny, oferuje za to możliwość prowadzenia rozmów w sposób
wymagający wycelowania łokcia w niebo. Może i dokuczają lagi, ale
przynajmniej możesz robić notatki. Na zegarku. I co prawda trzeba zapłacić
za niego jak za smartfon średniej klasy, ale ponieważ współpracuje tylko
z jednym telefonem na rynku – najnowszym i najdroższym
– więc co za problem?

Nadal czekam na prosty w obsłudze i wygodny
„smartzegarek” z niewielką liczbą świetnie dopracowanych funkcji. Nie chce
mi to przejść przez usta, ale… czyżby cała nadzieja w Apple’u?

Autor jest
redaktorem naczelnym miesięcznika CHIP.

Artykuł Bezładny wodotrysk na ręku pochodzi z serwisu CRN.