Inspekcja Handlowa wzięła pod lupę 1041 przedsiębiorców. Sprawdzała, czy odpowiednio informują o utylizacji elektrośmieci i miejscach ich zbiórki. Akcję przeprowadzono w ub.r. Teraz pojawiło się podsumowanie.

Jak się okazało, co czwarta firma (dokładnie 271) nie informuje klientów o tym, co zrobić ze starym sprzętem przy zakupie nowego.

Nieprawidłowości u 207 podmiotów stwierdzono w zakresie obowiązku informowania o nieodpłatnym przyjmowaniu i odbiorze zużytej elektroniki. Chodzi np. o informację o miejscach zbiórki zużytego sprzętu, jaka powinna znajdować się w punkcie sprzedaży (w widocznym miejscu) oraz o nieodpłatnym odbiorze elektrośmieci (np. taka, że markety o powierzchni ponad 400 mkw muszą przyjąć gratis zużyty sprzęt o wymiarach do 25 cm).

Sprawdzano też, czy informacje o punktach zbierania elektroodpadów sprzedawcy umieścili na swoich stronach www. lub w formie komunikatu online – a tego nie zrobiło 159 przedsiębiorców.

Ponad 6 tys. sprawdzonych produktów

Kontroli poddano również 6031 produktów. Inspektorzy sprawdzali m.in., czy sprzęt jest wprowadzany do obrotu przez podmiot wpisany do rejestru lub taki, który wyznaczył autoryzowanego przedstawiciela wpisanego do rejestru. Weryfikowano również, czy dystrybutor umieścił na produktach symbol selektywnego zbierania, czy dołączono informacje o zakazie umieszczania zużytego sprzętu łącznie z innymi odpadami itd.

Zakwestionowano 410 partii produktów (6,8 proc.) – np. za to, że oferowana elektronika nie miała symbolu selektywnego zbierania (mimo że powinna).

W wyniku stwierdzonych nieprawidłowości ukarano łącznie 142 firmy na kwotę 758 tys. zł. W 27 przypadkach kontrolerzy pokazali swoje łagodniejsze oblicze i odstąpili od wymierzenia kary, uznając, że przepisy naruszono w znikomym stopniu.

Raport przypomina wymagania dotyczące elektroodpadów. Za naruszenia grożą kary

Artykuł 140 firm ukaranych za elektrośmieci pochodzi z serwisu CRN.

Według UOKiK problemem okazało się informowanie klientów o przepisach i oznakowanie produktów. Większość z nich nie miała umieszczonej w widocznym miejscu wymaganej prawem informacji o tym, gdzie i na jakich warunkach konsumenci mogą bezpłatnie oddać stary sprzęt.

Inspektorzy wzięli pod lupę 756 partii nowych urządzeń elektrycznych i elektronicznych. Sprawdzali, czy produkty są prawidłowo oznakowane: mają symbol selektywnej zbiórki (tu nie było nieprawidłowości), informację o zakazie umieszczania zużytego sprzętu z innymi odpadami oraz o skutkach, jakie niebezpieczne substancje zawarte w urządzeniu mogą mieć dla zdrowia i środowiska. IH kontrolowała także, czy produkty zostały wprowadzone na rynek przez uprawnione firmy. Ogółem ze względu na oznakowanie zakwestionowała 5,8 proc. sprawdzanych partii.

Przepisy pozwalają klientom bezpłatnie oddać zużyty sprzęt, jeżeli kupują nowe urządzenie. Sklepy o powierzchni ponad 400 m kw. muszą ponadto przyjmować drobne elektrośmieci (tzn. żaden z wymiarów przedmiotu nie przekracza 25 cm)..

750 mln zł strat z powodu patologii

Zgodnie z ustawą, która weszła w życie w latach 2016 – 2018, w 2021 r. Polska powinna zebrać 65 proc. masy sprzętu elektronicznego wprowadzonego na rynek (wobec 40 proc. w 2017 r.). Za niespełnienie norm grożą kary finansowe. Dwa lata temu szacowano, że do przetwarzania trafia 30-40 proc., ale liczba ta jest trudna do ustalenia, bo niektóre podmioty nadal przetwarzają stary sprzęt tylko na papierze – według nowego raportu Elektroeko, opracowanego we współpracy z Cyfrową Polską i APPLiA.

Nadal problemem jest nadzór nad przetwarzaniem zużytego sprzętu i obrotem nim. Nie wiadomo, ile i jakiej elektroniki "z odzysku" ponownie trafia na rynek. Szara strefa w gospodarce odpadami kosztuje rocznie polski budżet średnio ok. 750 mln zł z tytułu utraconych przychodów z VAT, CIT i PIT – informuje raport.

Artykuł Kontrole i kary dla sklepów ws. elektrośmieci pochodzi z serwisu CRN.

Związek Cyfrowa Polska wspólnie z Federacją Konsumentów chcą to zmienić. Zwrócili się do ministra środowiska o uregulowanie kwestii związanych z tzw. re-use. Apelują o wprowadzenie obowiązku informowania konsumentów przez podmioty przetwarzające zużyty sprzęt i wprowadzające go do ponownego użytku, że produkty nie są nowe i zostały przetworzone – np. przez właściwe oznakowanie i informacje od sprzedawcy.

Zgodnie z ustawą tylko zakłady przetwarzania wpisane do rejestru Głównego Inspektoratu Ochrony Środowiska mogą przygotować zużyte urządzenia do ponownego wprowadzenia do obiegu. Ale realny nadzór nad takimi działaniami jest nikły. 

„Ustawa o ZSEE nie wprowadziła żadnego mechanizmu nadzoru nad tym, ile i jaki typ przetworzonego sprzętu elektronicznego trafia ponownie na rynek oraz czy spełnia on jakiekolwiek normy bezpieczeństwa. Producenci sprzętu nie mają możliwości kontroli nad takim przetworzonym sprzętem i w przypadku jego awarii nie wiadomo, kto ponosi odpowiedzialność za niego – zakład przetwarzania czy sam pierwotny producent sprzętu” – napisali we wspólnym liście do Ministerstwa Środowiska Związek Cyfrowa Polska oraz Federacja Konsumentów. 

Zdaniem organizacji producenci sprzętu wprowadzanego na rynek w ramach re-use powinni znać proces jego przetwarzania, a dokonujący tego procesu ponosić odpowiedzialność za spełnienie norm bezpieczeństwa oraz norm środowiskowych produktów. Z kolei konsumenci muszą wiedzieć, jaki sprzęt nabywają. Organizacje zwróciły się do ministra o opracowanie stosownych wytycznych, które uregulowałyby kwestie związane z re-usem.
 

Artykuł Sprzęt z odpadów bez kontroli pochodzi z serwisu CRN.

Obowiązkowe audyty organizacji odzysku oraz zakładów przetwarzania mają ruszyć na początku 2018 r. Ich celem jest zapobieganie nadużyciom, zwłaszcza fikcji utylizacji elektroodpadów i wystawiania lewych zaświadczeń o dokonanym recyklingu. Ale firmy z branży obawiają się, że audyty nie ograniczą patologii.

Zgodnie z ustawą o ZSEE to producent lub wprowadzający (np. dystrybutor) sprzęt elektryczny i elektroniczny ponosi pełną odpowiedzialność za gospodarowanie odpadami, które powstają z produktów wprowadzanych przez niego na rynek. Za niespełnienie norm (a te będą rosły) i nieprawidłowości grożą mu kary, choć nie ma on możliwości pełnej kontroli nad procesem przetwarzania.

W 2016 r. limity zbiórki elektrośmieci dla wprowadzających wynoszą nie mniej niż 40 proc. średniorocznej masy sprzętu wprowadzonego na rynek. W 2018 r. limit wzrośnie do 50 proc., w 2019 r. – do 55 proc., a w 2020 r. – do 60 proc.

Według raportu Głównego Inspektoratu Ochrony Środowiska w 2016 r. na polski rynek wprowadzono łącznie ponad 583,1 mln kg sprzętu elektrycznego i elektronicznego. To prawie 10 proc. więcej niż rok wcześniej. Zebrano ponad 232,6 mln kg zużytego sprzętu, a przetworzono 223 mln kg.  

Z danych Inspektoratu wynika również, że masa zużytego sprzętu przekazanego do ponownego wykorzystania wyniosła ponad 864 tys. kg. Wszystkie organizacje odzysku w 2016 r. osiągnęły wymagane limity.

Artykuł Elektroodpady: nie ma siły na szarą strefę pochodzi z serwisu CRN.

– Bez radykalnych zmian polegających m.in. na uszczelnieniu systemu zbiórki, zapewnieniu natychmiastowego odbioru zużytego sprzętu z polskich domów przy zakupie nowego oraz wprowadzeniu standardów do zakładów przetwarzania nie uda się nam spełnić tych wymogów – uważa Henryk Buczak, przewodniczący rady nadzorczej Ogólnopolskiej Izby Gospodarczej Ochrony Środowiska.
 
Z kwietniowego raportu NIK wynika, że choć w 2015 r. masa niezebranego sprzętu zmniejszyła się do 328 tys. ton wobec 346 tys. ton w 2014 r., to i tak jest wyższa niż w poprzednich dwóch latach. W 2015 r. wprowadzono na rynek 527 tys. ton nowego sprzętu, najwięcej od 2008 r. A jest on coraz lżejszy, więc przekłada się to na większą liczbę pralek i lodówek niż np. 10 lat temu. Tymczasem zgodnie z wymaganiami unijnymi musi zwiększyć się zbieralność zużytych urządzeń elektrycznych i elektronicznych o ponad połowę w ciągu 4 lat.

– To przede wszystkim zagrożenie dla przedsiębiorców importujących i wytwarzający sprzęt elektryczny i elektroniczny, bo ich obowiązki mogą nie zostać wykonane, wówczas przedsiębiorcy ci będą zmuszeni do zapłacenia opłaty produktowej za tę część obowiązków, których nie byli w stanie wykonać. Są to duże kary, które na pewno zostaną przeniesione na nabywców sprzętu elektrycznego. To jest najpoważniejsze zagrożenie – tłumaczy Buczak.

Kara za niewykonanie norm dotyczących zużytego sprzętu, który dany importer, dystrybutor czy producent wprowadził na polski rynek, wynosi 1,80 zł za każdy kg. Zebranie sprzętu to jedno, jego przetworzenie – drugie. Tylko raz, w 2011 roku, przetworzono więcej sprzętu niż zebrano. W ostatnich latach postęp z roku na rok jest tu minimalny: między 2012 a 2015 rokiem masa przetworzonych urządzeń zwiększyła się zaledwie o 10 tys. ton do 169 tys. ton.

Jednak zebrany sprzęt utylizowany jest w sposób pozostawiający wiele do życzenia. Jak stwierdza NIK, „stan techniczny niektórych polskich zakładów przetwarzania zdecydowanie odbiega od standardów podobnych podmiotów działających w innych krajach Unii Europejskiej oraz wiele zakładów przetwarzania opiera swoją działalność na ręcznym demontażu zużytego sprzętu, do którego wykorzystuje narzędzia ręczne oraz elektronarzędzia”.

– Na rynku ktoś powinien zacząć panować nad obrotem zużytym sprzętem, ściśle nadzorować ten obrót i zakłady przetwarzania. Należałoby również bardziej pilnować funkcjonowania ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, ponieważ zgodnie z nią zużyty sprzęt, duże AGD, musi być odebrany od klienta przez dostawcę nowego sprzętu – podkreśla przewodniczący rady nadzorczej OIGOŚ. Rzecz w tym, że nie wszyscy dostawcy zabierają ten sprzęt natychmiast. A wtedy urządzenie ląduje na śmietniku i zajmują się nim złomiarze.

Zdaniem OIGOŚ jak i NIK konieczne jest dokładne określenie sposobu postępowania z różnymi rodzajami elektrośmieci tak, by zawarte w nich szkodliwe substancje nie uwalniały się do środowiska. Najwyższa Izba Kontroli wskazuje, że ustawa daje taką możliwość ministrowi. Potrzebne jest jednak odpowiednie rozporządzenie.

– Brak standardów skutkuje tym, że odpady są przetwarzane nieprawidłowo. W przypadku sprzętu chłodniczego skutkuje to na przykład tym, że nie odzyskuje się gazów szkodliwych zawartych w piance izolacyjnej, nie odgazowuje się oleju etc. W ten sposób zawarte w nich szkodliwe substancje trafiają do atmosfery, gleby i wody – obrazuje Henryk Buczak. – W przypadku sprzętu chłodniczego wygląda to bardzo źle – siedemdziesiąt podmiotów ma decyzję zezwalającą na przetwarzanie, a trzy są w pełni do tego przygotowane.

Źródło: Newseria

Artykuł Elektrośmieci: „ktoś powinien nad tym zapanować” pochodzi z serwisu CRN.

W 2016 r. wprowadzono obowiązek raportowania ilości wprowadzonych na rynek wkładów do drukarek. Ale problemem okazało się rozliczenie ich wagi jako elektroodpadów, bo zużyte, puste pojemniki są lżejsze niż nowe.

ZIPSEE „Cyfrowa Polska” postuluje, by tusz nie był wliczany do masy całego wkładu drukarek. Związek skierował do resortu pismo w tej sprawie pod koniec czerwca br. Ministerstwo Środowiska zgodziło się z tą interpretacją.  

„Przy sporządzaniu sprawozdania o masie wprowadzonego do obrotu sprzętu, jak również w zakresie rozliczania wymaganego poziomu zbierania zużytego sprzętu, za właściwe uznać należy odliczenie masy tuszu od wprowadzonych do obrotu wkładów do drukarek” – poinformowało oficjalnie ministerstwo.

Wcześniej resort stał na stanowisku, że przedsiębiorcy raportując ilość wprowadzonych na rynek wkładów do drukarek muszą wykazywać całą masę urządzenia – czyli wraz z tuszem. Problem pojawiał się podczas zbiórki i przetwarzania zużytych wkładów. Przedsiębiorcy, by wywiązać się z obowiązku, brakującą masę sprzętu zastępowali innymi urządzeniami – np. telefonami, tabletami czy kalkulatorami.

– To był absurd. Dobrze, że ministerstwo to zauważyło – podsumowuje Michał Kanownik, prezes ZIPSEE „Cyfrowa Polska”.

Artykuł Elektroodpady: likwidacja absurdu pochodzi z serwisu CRN.

Według prezesa istotną kwestią jest tzw. re-use, czyli  ponowne wprowadzanie na rynek sprzętu zebranego jako elektroodpady. Obowiązująca ustawa nie dała żadnych narzędzi, dzięki którym można by nadzorować, ile i jaki typ takich używanych urządzeń wchodzi do sprzedaży oraz czy spełnia on normy bezpieczeństwa. 

„Jako producenci nie mamy żadnej kontroli. Ponowne wprowadzanie sprzętu na rynek odbywa się bez naszej wiedzy, ale to my wizerunkowo odpowiadamy"– tłumaczył Kanownik. 

Podkreślił, że problemem jest też to, że dziś nie istnieje obowiązek informowania konsumenta, że sprzęt został przetworzony i nie jest produktem oryginalnym. Apeluje o wprowadzenie obowiązku oznaczania takich produktów wprowadzonych do handlu.

Kolejną sprawą, która wymaga zmian,  jest problem związany z odbiorem starego sprzętu podczas kupna nowego. Dziś konsument podczas zakupu – np. w sklepie internetowym – nie musi zadeklarować, że będzie chciał oddać stary sprzęt. Jednak w momencie dostawy może on zmienić zdanie. I wtedy pojawia się problem, bo dostarczający przesyłkę np. listonosz czy kurier nie są z reguły zaopatrzeni w odpowiedni sprzęt do przewozu elektroodpadów. Rozwiązaniem może być konieczność deklaracji przez konsumenta już w chwili zakupu w e-sklepie, czy chce on oddać stary sprzęt.

Artykuł ZIPSEE: elektrośmieci do poprawy pochodzi z serwisu CRN.

Według „Elektro-Odzysku” potrzebny jest audyt branży, aby zapewnić lepszą kontrolę zakładów przetwarzania i organizacjach odzysku. Ministerstwo Środowiska opublikowało projekt rozporządzenia w tej sprawie. Nowa regulacja musi zostać przyjęta do 31 grudnia, aby – zgodnie z obowiązującą ustawą – móc zacząć obowiązywać od 1 stycznia 2017 r.

– Rozporządzenie w sprawie audytu oraz wytyczne dla audytorów to bez wątpienia najważniejsze dokumenty regulujące rynek elektroodpadów z punktu widzenia zwalczania istniejących na nim nieprawidłowości – podkreśla Mirosław Baściuk, prezes Związku Pracodawców Branży Elektroodpadów i Opakowań „Elektro-Odzysk”.

Związek proponuje wprowadzenie tzw. „testu wsadu” dla każdej grupy elektrośmieci przetwarzanej w przedsiębiorstwie. Polega na przetworzeniu w czasie rzeczywistym, w obecności audytora stu urządzeń jednego typu. Test wsadu powinien dotyczyć każdej z ustawowo wyodrębnionych grup zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego, które są przetwarzane na zakładzie.

Zdaniem związku równie ważne jak sam przebieg audytu są wymagania stawiane audytorom, nad którymi pracuje aktualnie Polskie Centrum Akredytacyjne. „Elektro-Odzysk” postuluje co najmniej 16-godzinne, odnawiane corocznie szkolenie dla audytorów branżowych, z dokładnie ustalonym zakresem tematycznym. Szkolenie powinno składać się z części teoretycznej oraz praktycznej przeprowadzanej bezpośrednio w zakładzie przetwarzania. 

– Obawiamy się, że same wytyczne PCA mogą nie być wystarczającym bodźcem do poprawy sytuacji. Tak ważne kwestie jak szczegółowe wymagania wobec audytorów powinny być zawarte w samym rozporządzeniu, co nada im właściwą moc prawną – podkreśla Mirosław Baściuk.

Artykuł Elektroodpady potrzebują audytu pochodzi z serwisu CRN.

Przedstawiciele branży elektronicznej przede wszystkim zwrócili uwagę na odpowiedzialność za zużyty sprzęt, który po przetworzeniu może być ponownie wprowadzony do sprzedaży na rynek. Dzieje się to jednak bez żadnej kontroli, nadzoru i wiedzy samych producentów.

„Nie wiemy, ile tego sprzętu trafia na rynek, jaki jest jego rodzaj i czy spełnia wszystkie normy bezpieczeństwa. A w przypadku awarii nie wiadomo, kto ma ponosić za to odpowiedzialność: zakład przetwarzania czy producent. Potrzebne są przepisy, które będą to regulować” – mówił prezes ZIPSEE „Cyfrowa Polska” Michał Kanownik.

Jako dobry przykład wskazywano rozwiązanie niemieckie, gdzie producenci uczestniczą w procesie certyfikowania produktów, które są wprowadzane do ponownego wykorzystania.
 
„Bez takiego mechanizmu konsument pozbawiony jest pewności, co faktycznie kupuje. Produkt może posiadać oryginalny numer seryjny, ale już jego części mogą nie być oryginalne, od producenta”. – zauważył Jacek Łęgiewicz z Samsunga. Obecnie konsumenci nie muszą być informowani o tym, czy sprzęt jest nowy czy też pochodzi z odzysku.

Problemy ze zwrotem

Problemy mogą powodować także nowe przepisy pozwalające konsumentowi na podjęcie decyzji o oddaniu starego produktu nawet w chwili dostawy nowego (pod warunkiem, że to sprzęt tego samego typu). Nikt jednak nie sprecyzował, co wtedy, gdy kurier odmówi przyjęcia takiego sprzętu i kto poniesie za to odpowiedzialność. Nie ma też informacji, w jakim czasie ten odbiór może nastąpić i czy np. po miesiącu od czasu dostawy konsument może żądać przyjęcia zwrotu od producenta, u którego zamówił nowy towar.

Według Michała Kanownika dobrym rozwiązaniem jest model zastosowany w Holandii. Tam konsument jedynie przy zamawianiu produktu deklaruje, czy w czasie dostawy nowego sprzętu elektronicznego chce oddać ten zużyty.

Szara strefa ma się dobrze
Większość uczestników debaty przyznała również, że nowa ustawa nie rozwiązała problemu tzw. „szarej strefy” w gospodarowaniu odpadami elektrycznymi i elektronicznymi, czyli problemu fałszowania dokumentacji poświadczającej realizację zbierania, przetwarzania i recyklingu przez podmioty uczestniczące w systemie.

Zdaniem Michała Kanownika konieczne są nie tylko kontrole, ale i większe sankcje. „Jako producenci musimy płacić za system gospodarowania zużytym sprzętem i chcielibyśmy mieć pewność, że płacimy za rzeczywiście wykonaną pracę” – mówił Michał Kanownik.

„Mamy kilkadziesiąt stron zapisów ustawy, które nie do końca są zrozumiałe także dla konsumentów. Nie mają one charakteru systemowego” – dodał Grzegorz Skrzypczak, prezes ElektroEko.

Bogusława Brzdąkiewicz z Departamentu Gospodarki Odpadami w Ministerstwie Środowiska przyznała, że resort jest świadomy występujących nieprawidłowości w gospodarowaniu odpadami elektronicznymi. Zapowiedziała zmiany w przepisach.

Artykuł Elektrośmieci wracają na rynek pochodzi z serwisu CRN.

– Przetwarzanie sprzętu nie działa prawidłowo. Często odbywa się poza zakładami przetwarzania, w miejscach do tego nieprzygotowanych. Wiele z tych zakładów nie ma odpowiednich technologii. Wystarczy bowiem uzyskać wpis do rejestru w Głównym Inspektoracie Ochrony Środowiska, aby móc przetwarzać sprzęt – podkreśla prezes Baściuk.

Od wejścia w życie nowej ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym to producenci sprzętu i wprowadzający go na rynek muszą zadbać o jego późniejszą zbiórkę oraz prawidłowe przetworzenie. Mimo że ustawa została uchwalona już prawie rok temu, wciąż brakuje do niej rozporządzeń. Ponadto słaby audyt ze strony organów państwa pozwala na handel kwitami: wydawane są dokumenty na tzw. wirtualne elektroodpady, czyli takie, które w rzeczywistości nie zostały zebrane i przetworzone. Według prezesa do powszechnych praktyk należy deklarowanie przetworzenia większej liczby urządzeń, niż miało to miejsce oraz ich demontaż poza legalnymi zakładami przetwarzania.

Aby ukrócić ten proceder, potrzebne są audyty organizacji zajmujących się odzyskiem przetwarzaniem, a w celu ich przeprowadzania niezbędne są odpowiednie rozporządzenia Ministerstwa Środowiska.

– Chodzi o rozporządzenie o audytach w zakładzie przetwarzania i w organizacji odzysku oraz o standardach przetwarzania. Jesteśmy chyba jedynym krajem w Europie, który nie ma odpowiednio określonych standardów, w jaki sposób powinien być przetwarzany sprzęt w instalacjach – dodaje prezes.

Taki stan skutkuje tym, że z blisko 850 tys. sztuk lodówek, które co roku wyrzucają polskie gospodarstwa domowe, ok. pół miliona zamiast do recyklingu trafia na złom. Na ok. 170 zakładów przetwarzania zarejestrowanych w Polsce, tylko kilka według szefa związku ma odpowiednią technologię do przetwarzania lodówek. Specjalistyczne firmy zajmujące się przetwarzaniem elektrośmieci zwracają ponadto uwagę na niewystarczające dopłaty ze strony wprowadzających sprzęt, czyli tych producentów i operatorów sprzętu.

– Jesteśmy najtańszym rynkiem dla tych podmiotów w Europie. W innych krajach płacą pięć, siedem, a nawet dziesięć razy więcej niż w Polsce. Związane jest to z konkurencją, podczas gdy u nas istnieje szara strefa, więc wartość tej usługi jest zaniżona. W Polsce za zebranie, transport i przetworzenie lodówek oraz poddanie ich recyklingowi firmy dostają równowartość około 200 zł. W innych krajach jest to 4–5 razy więcej za samo przetworzenie – dodaje Mirosław Baściuk.

Zdaniem prezesa sytuację na rynku elektroodpadów można zmienić, uświadamiając konsumentom ich prawa. Np. nie wszyscy konsumenci wiedzą, że kupując lodówkę, zmywarkę czy pralkę z transportem do domu, niezależnie od tego, czy ma to miejsce w sklepie tradycyjnym czy internetowym, można domagać się bezpłatnego odbioru starego sprzętu. Tymczasem nadal zdarza się, że pobierane są opłaty za odbiór zużytego sprzętu. Zgodnie z aktualną ustawą o elektroodpadach konsumenci mogą oddawać zużyty sprzęt małogabarytowy również w punktach handlowych, nawet bez zakupu nowego. 

Artykuł Źle się dzieje na rynku elektroodpadów pochodzi z serwisu CRN.