W ciągu minionych kilku lat polski rynek dystrybucji IT przeszedł znaczące zmiany, będące następstwem fuzji, sanacji, a także upadłości. W jaki sposób tego typu wydarzenia wpłynęły na biznesy prowadzone przez rodzimych integratorów?

Maciej Kałużyński:  Kompletnie nie dotknęły nas problemy dystrybutorów, którzy zakończyli działalność w wyniku upadłości bądź przechodzili przez proces sanacji, gdyż nigdy nie współpracowaliśmy z tymi akurat firmami. Konsolidacja na rynku dystrybucji też nie miała większego wpływu na naszą działalność. Dobrze przeprowadzona fuzja bądź przejęcie nie powinny nieść za sobą turbulencji dla klientów czy partnerów. I tak też było w przypadku największych transakcji, które miały miejsce w ostatnich latach. Pojawiały się uwagi handlowców, że Webshop Also jest gorszy od InterLinka, ale często wynikały one z przyzwyczajenia do systemu ABC Daty. Największym wygranym wydaje się być AB, a więc dystrybutor, którego ominęły wszelkie zawirowania.

Piotr Jelski: Póki co bardziej dotknęły nas zmiany kadrowe wśród dystrybutorów. Natomiast same konsolidacje nie wiązały się z większymi perturbacjami. W początkowej fazie jednym z ich przejawów była mniejsza elastyczność działania, aczkolwiek z upływem czasu sytuacja wróciła do normy. Co istotne, przejęcia nie miały negatywnego wpływu na logistykę czy cash flow. Nie odczuliśmy też bezpośrednio skutków upadłości dystrybutorów. Natomiast zauważyliśmy, że instytucje ubezpieczeniowe z większą podejrzliwością podchodziły do firm z branży IT. Jednakże ich postawa nie miała wpływu na realizację naszych kontraktów.

Wojciech Muras: Sanacje i upadłości na rodzimym rynku dystrybucyjnym nie wpłynęły w żaden sposób na naszą działalność. Natomiast sprawy związane chociażby z zakupem S4E przez ABC Datę były dla nas istotne, na co złożyło się wiele czynników zewnętrznych, w tym przejęcie EMC przez Della. To wprowadziło do procesów dystrybucyjnych trochę niepewności po stronie ludzi, którzy nie wiedzieli, czy zachowają swoje miejsca pracy. Taki stan rzeczy sprawiał, że jakość obsługi została nieco zachwiana i była niższa. W przypadku innych procesów akwizycyjnych zauważyliśmy, że pierwszy rok zazwyczaj nie przyniósł większych zmian, ponieważ dystrybutorzy działający na polskim rynku mają ustabilizowaną pozycję. Jednakże po dwóch bądź trzech latach następuje zmiana kręgu decyzyjnego i wiele ustaleń, w tym związanych z finansami, zapada w nowym miejscu, co nie pozostaje bez wpływu na lokalny rynek. Upadłości i sanacje wywołały opóźnienia w dostawach komponentów i było to kłopotliwe dla podwykonawców.

Sławomir Zieliński: Fuzje i zmiany właścicielskie miały umiarkowany wpływ na nasz rynek. W branży integratorskiej bardziej pracujemy z ludźmi – Mariuszem czy Wojciechem – aniżeli Veracompem, ABC Datą czy Also. W większości przypadków zmieniały się tylko adresy e-mailowe pracowników, choć czasami zdarzało się, że ktoś odchodził z pracy i był to pewien problem, ponieważ trzeba było się nauczyć współpracy z nowymi osobami. Natomiast przyznaję, że w naszym zespole zmiana lubianego InterLinka ABC Daty na Webshop Also wywołała pewne negatywne reakcje.

  W czasie dyskusji pojawił się wątek związany z przejęciem Della przez EMC. Czy akwizycje zachodzące wśród vendorów mają większy wpływ na działalność integratorów niż fuzje dystrybutorów?

Maciej Kałużyński: Zakup EMC przez Della był bardzo sprawnie przeprowadzoną transakcją. Jak do tej pory była to największa fuzja producentów, która w znacznym stopniu dotyczyła naszej działalności. Jednakże w żaden sposób nie zakłóciła ona naszego działania i oceniamy ją bardzo pozytywnie.

Wojciech Muras: Fuzje producentów mają większy wpływ na naszą działalność niż konsolidacje zachodzące w segmencie dystrybucji. O ile w przypadku dystrybutorów, jeśli nie wydarzy się jakieś nieszczęście, ich wpływ jest niewielki, o tyle podczas fuzji producentów dzieje się zdecydowanie więcej, zarówno pod kątem zagrożeń, jak i szans. Fuzje producentów wymagają od nas zaangażowania, musimy bowiem bacznie obserwować sam proces i umieć się w nim odnaleźć.

Piotr Jelski: Z perspektywy firmy realizującej projekty dla średnich i dużych organizacji, fuzje producenckie mają większy wpływ na biznes niż konsolidacje w segmencie dystrybucji. Integratorzy i resellerzy muszą poświęcić tego typu procesom wielu uwagi ze względu na łączenie się zespołów, a także zmieniające się decyzje dotyczące wsparcia konkretnych kontraktów. Pewne zamieszanie spowodowała transakcja Symanteca oraz Veritasa – kiedyś podmioty te były łączone, a potem rozdzielane.

Sławomir Zieliński: Fuzje dystrybutorów mają coraz mniejszy wpływ na działalność operacyjną tych integratorów, którzy dostarczają wartość dodaną. Jeśli firma jest klasycznym resellerem, wówczas to, co dzieje się wokół dystrybutora, na pewno ma znaczenie. Ale im dalej od typowej działalności resellerskiej, tym bardziej wzrasta znaczenie przejęć wśród producentów. Naszym zadaniem jest odnalezienie się w tej sytuacji. Ten, kto zrobi to skuteczniej, zyska silniejszą pozycję na rynku.

  Jesteście panowie zgodni, że fuzje dystrybutorów nie mają większego wpływu na prowadzoną przez was działalność. Czy udałoby się jednak wskazać nawet niewielkie plusy konsolidacji, które miały miejsce na rodzimym rynku?

Piotr Jelski: Jednym z problemów jest zbyt duża liczba umów dystrybucyjnych zawieranych przez niektórych producentów. Konsolidacja sprawia, że tych umów jest mniej. Moim zdaniem złotym środkiem jest współpraca vendora z trzema dystrybutorami. Mniejsza ich liczba ogranicza konkurencję, zaś większa wprowadza zamieszanie na rynku. Konsolidacje prowadzą do tego, że zmniejsza się liczba dystrybutorów oferujących te same marki i to jest ten pozytywny aspekt.

Maciej Kałużyński: W tych dziwnych czasach dystrybucja produktów przez globalnych graczy, takich jak choćby Also, jest łatwiejsza ze względu na to, że dysponują wielkimi magazynami, a także dużymi możliwościami dotarcia do dostawców. Nie ukrywam, że w czasie okresów niedoboru produktów, trochę nam to pomaga. Już kilka razy udało nam się dzięki temu znaleźć komponenty, których nie było w polskich magazynach.

Wojciech Muras: Wiemy z własnych doświadczeń, że w przypadku konkretnych konfiguracji, globalni dystrybutorzy potrafią szybciej dostarczyć towar, niż firmy działające lokalnie. Poza tym konsolidacja sama w sobie jest korzystna, bowiem zbyt duża liczba dystrybutorów działających na lokalnym rynku stanowi pewnego rodzaju kłopot.

Sławomir Zieliński: Kiedyś na polskim rynku mieliśmy do czynienia z sytuacją, że producent posiadał jednego dystrybutora. Dziś mamy odmienny stan rzeczy, ale ważne jest poszukiwanie równowagi jeżeli chodzi o liczbę dystrybutorów danego producenta. W przypadku dystrybucji masowych produktów występuje zjawisko ekonomii skali, więc fuzje mogą mieć pozytywny wpływ. Duży gracz ma większe możliwości w zakresie magazynowania i logistyki towaru, ma większą siłę zakupową. Natomiast w grupie produktów niszowych, cały czas istnieje miejsce dla polskich dystrybutorów szukających swojego miejsca na rynku. Niektórzy potrafią odpowiedzieć na wyzwania i realizują swoje strategie z powodzeniem.

  Konsolidacja rynku sprawiła, że z rynku zniknęli tacy dystrybutorzy jak ABC Data czy Veracomp. Czy nie obawiacie się, że tym samym została zachwiana równowaga na rynku dystrybucji i zostanie on zdominowany przez graczy z kapitałem zagranicznym?

Piotr Jelski: Zachowanie równowagi jest bardzo ważne. Globalni gracze dzięki efektowi skali mają dużo większe zasoby magazynowe i czasami lepsze ceny – to są ich atuty. Natomiast procesy decyzyjne, zapadające gdzieś poza Polską, nie zawsze muszą być korzystne dla rodzimych integratorów. Z punktu widzenia dużego dystrybutora globalnego, lepszym partnerem może być integrator międzynarodowy. Choć, jak na razie, nie zauważamy takiego postępowania. W każdym razie, silny dystrybutor lokalny jest jak najbardziej potrzebny, chociażby po to, żeby stanowić przeciwwagę dla międzynarodowych koncernów.

Maciej Kałużyński: Lokalność powoli przestaje istnieć. Coraz trudniej znaleźć dystrybutora działającego wyłącznie w jednym kraju. AB prowadzi operacje w Czechach i na Słowacji, nie jest zatem spółką działającą tylko lokalnie. Dlatego nie ma większego znaczenia czy dostawca pochodzi z Polski czy innego kraju. Tym bardziej, że wszystko wokół szybko się zmienia. Nawet nasza nieduża firma kooperuje z amerykańskim partnerem, trudno byłoby zatem powiedzieć, że działamy lokalnie.

  A jak postrzegacie przejęcie Veracompu przez Exclusive Networks?

Wojciech Muras: To jest zmiana dużego kalibru, w efekcie której straciliśmy narodowego czempiona, który opanował znaczną część Europy Środkowo-Wschodniej. Za to należy się duży szacunek dla Adama Rudowskiego. Jednak na koniec dnia zderzył się z ekonomią skali i podjął decyzję o sprzedaży firmy. Jak do tej pory w Veracompie wszystko było dobrze poukładane. Czas pokaże, co będzie dalej, aczkolwiek wydaje mi się, że jakaś korekta nastąpi.

Maciej Kałużyński: Z praktycznego punktu widzenia na razie nie widać tej zmiany. Współpraca toczy się tak samo jak przed fuzją. Nie ma żadnych kłopotów, co oznacza, że proces łączenia przebiega bardzo sprawnie.

Piotr Jelski: Firma zapowiadała, że mogą nastąpić przejściowe trudności, ale proces miał miejsce na początku stycznia i był przeprowadzony bardzo płynnie.

Sławomir Zieliński: Na obecną chwilę nie dostrzegamy żadnych różnic, ale – tak jak wspominaliśmy w czasie tej dyskusji – pierwszy rok po fuzji jest najmniej odczuwalny dla partnerów. Trzeba będzie przyglądać się portfolio i udziałowi dystrybutora w rynku w poszczególnych markach i segmentach produktowych. Szczególnie ciekawy wydaje się być segment data center, który nie jest domeną nowego właściciela.

   Jak wyglądać będzie przyszłość Actiona oraz Komputronika po sanacji? Czy wymienione firmy będą odgrywać istotną rolę na rodzimym rynku dystrybucji?

Sławomir Zieliński: Współpracowaliśmy wprawdzie z wymienionymi dystrybutorami, ale nie byli oni naszymi kluczowymi dostawcami. Obecnie po ofertę Actiona sięgamy wtedy, kiedy nie możemy znaleźć produktów u innych dostawców. W przypadku Komputronika jest jeszcze gorzej, bowiem kooperacja całkowicie wygasła.

Piotr Jelski: Trudno jest mi się odnieść do tego pytania, bo współpracowaliśmy z tymi dystrybutorami w niewielkim stopniu i to się nie zmieniło. Choć osobiście mam sentyment do Actiona, ponieważ wiele lat temu kupowałem od nich komponenty dla celów prywatnych.

Maciej Kałużyński: Nigdy nie współpracowaliśmy z Actionem, zaś Komputronika postrzegaliśmy raczej bardziej jako konkurenta aniżeli partnera.

   Przez długie lata na rynku dystrybucji istniał podział na broadlinerów oraz VAD-ów. Czy po licznych zmianach organizacyjnych, a także technologicznych, ma on nadal rację bytu?

Maciej Kałużyński: Nie wiem, czy ten podział jeszcze istnieje, tym bardziej, że dystrybutorzy posiadają własne centra kompetencyjne poświęcone określonym technologiom czy vendorom. Odnoszę natomiast wrażenie, że każdy dystrybutor oferuje wartość dodaną. Jeśli integrator czuje się słabszy w danej technologii, skorzysta z wartości dodanej dostarczanej przez dystrybutora.

Sławomir Zieliński: Powiedziałbym, że prawie wszyscy chcą być albo próbują być dystrybutorami z wartością dodaną. Budują swoje centra kompetencyjne, ale jak to zwykle bywa, jednym wychodzi to całkiem nieźle, innym gorzej. Problem polega na tym, że niektórzy dystrybutorzy chcą z nami rozmawiać o dużych, złożonych projektach, ale zapominają o swoich podstawowych obowiązkach związanych z logistyką, komunikacją czy terminowością. Dobrze, że próbują tworzyć wartość dodaną, ale ważne, żeby nie zapominali o fundamentach.

Wojciech Muras: Właśnie te fundamenty są najważniejsze. W dzisiejszym świecie budowanie wartości dodanej przez dystrybutora nie jest najlepszą strategią, ponieważ jest niezwykle trudne. Wystarczy skupić się na dobrej realizacji kwestii związanych z logistyką oraz finansami. Niech robi to, co powinno być silną stroną dystrybutora. Resztę lepiej byłoby zostawić innym podmiotom, tym które są bliżej klientów i lepiej znają ich potrzeby, jak też trendy rynkowe. Wspomniany w pytaniu podział miał znaczenie wiele lat temu, kiedy dystrybutor był bliżej vendora, ale świat się zmienił.

Piotr Jelski: Podział dystrybutorów na VAD-ów i broadlinerów już się zatarł. Po fuzjach, które miały miejsce w ostatnich latach, niemal każdy dystrybutor zyskał zespoły zajmujące się wsparciem w zakresie konkretnych technologii czy marek. Natomiast trudno byłoby mi określić, który z dystrybutorów oferuje najwięcej wartości dodanej. Tak czy inaczej, wszyscy zajmują się logistyką i finansowaniem, ale posiadają także specjalistów pomagających w budowie i projektowaniu konkretnych rozwiązań.

  Fuzje powodują, że dystrybutorzy stają się mocniejsi, chociażby dzięki większemu dostępowi do kapitału. Wchodzą w nowe obszary rynku, rozszerzają ofertę w zakresie usług, a także sięgają po nowe modele biznesowe. Czy związany z tym rozwój platform chmurowych jest naturalną rolą dystrybutora? Czy nie zostaną oni wypchnięci z tego biznesu przez największych providerów?

Wojciech Muras: Nie liczę na pomoc ze strony dystrybucji w zakresie sprzedaży usług chmurowych. Zdecydowanie bardziej aktywni na tym polu są producenci oferujący różne rozwiązania w postaci usługowej. Zresztą z różnym skutkiem. Dystrybutorzy nie są istotnymi graczami w tym segmencie rynku. Są jedynie pośrednikami próbującymi odnaleźć się w tej sytuacji. Dystrybutorzy wybrali koncepcję wejścia do głębokiej rzeki, która płynie szerokim nurtem i mają nadzieję, że znajdą w nim swoje miejsce. Chcą to zrobić opierając się na modelu stosowanym od lat, czyli kupowaniu sprzętu od producentów, a następnie jego odsprzedaży do partnerów. Wbrew pozorom może im się to udać, ale pod warunkiem, że będą gwarantami płatności największych dostawców chmury publicznej. Natomiast nie wierzę, że wprowadzą jakieś swoje własne usługi, ponieważ od tego są producenci oprogramowania.

Piotr Jelski: Jako integrator nie oczekujemy od dystrybutorów, żeby dostarczali własne usługi chmurowe. Ten rynek jest podzielony pomiędzy trzy wielkie koncerny i lokalnych dostawców, trudno jest znaleźć miejsce dla kolejnych graczy. Pewnego rodzaju zagrożeniem jest skracanie łańcucha dostaw, co widzimy już na przykładzie producentów likwidujących całe działy sprzedaży w niektórych krajach. Producenci albo duzi providerzy zawierają umowy z większymi integratorami, pozbywając się tym samym dystrybutorów z łańcucha sprzedaży. Jednak na podstawie jednostkowych przypadków nie można stwierdzić, że byt tych ostatnich jest zagrożony.

  Czy podczas budowy środowiska multi-cloud bądź chmury hybrydowej zamierzacie korzystać ze wsparcia dystrybutorów?

Piotr Jelski: Możliwe, że będziemy potrzebować wsparcia, ale nie sądzę, żebyśmy go szukali wsród dystrybutorów. Wprawdzie staramy sobie radzić z projektami we własnym zakresie, aczkolwiek konsultacje z zewnętrznymi dostawcami tego typu usług mogą być interesującym doświadczeniem. Kolejną linią wsparcia mogliby być producenci oprogramowania, które realizuje konkretne potrzeby przy budowie środowiska multicloud.

Wojciech Muras: W tego typu przypadkach nie liczymy na wsparcie ze strony dystrybutorów. Gdybyśmy mieli wątpliwości, w pierwszej kolejności zwrócilibyśmy się o pomoc do dostawcy usług, a następnie producenta aplikacji, a w ostatniej kolejności do dystrybutora. Choć wydaje mi się, że już dwa pierwsze kontakty pozwoliłyby rozwiązać problem.

Maciej Kałużyński: Dysponujemy wiedzą pozwalającą zbudować takie środowisko. W zależności od tego, co będzie przedmiotem problemu, trzeba będzie wykonać odpowiedni telefon. Jednak z pewnością nie będziemy kontaktować się z dystrybutorem, lecz dostawcą systemów bezpieczeństwa bądź backupu.

Sławomir Zieliński: My nie korzystamy z płatnych usług inżynierów, którzy pracują dla dystrybutorów. Przy realizacji zaawansowanych projektów korzystamy z własnych zasobów lub producentów. Nie oznacza to, że dystrybutorzy nie są potrzebni, ale w naszym przypadku oczekujemy od nich głównie realizacji działań taktyczno-operacyjnych.

   Czy kiedykolwiek skorzystaliście z porad dystrybutorów, które miały wpływ na wasze decyzje strategiczne? Wydaje się, że dystrybutorzy utracili przymiot przywództwa, jakim kiedyś dysponowali. Dwie dekady temu wszyscy patrzyli na to, co robi dystrybucja, wytyczająca wówczas kierunki rozwoju rynku IT. Dziś jest inaczej…

Maciej Kałużyński: Z rynkiem IT jestem związany od 15 lat i w tym czasie nie zauważyłem, żeby dystrybucja kiedykolwiek pełniła rolę przywódczą. Uważam, że pełnią ją vendorzy oraz integratorzy, którzy są blisko klientów końcowych. Choć nie ukrywam, że w czasie spotkań z szefami ABC Daty czy AB otrzymałem wiele cennych wskazówek ułatwiających prowadzenie biznesu.

Piotr Jelski: Dystrybutorzy nie kreują wizji rozwoju rynku. Robią to firmy wytwarzające produkty lub oferujące usługi. Co wcale nie oznacza, że dystrybutorzy nie mają wpływu na strategiczne decyzje, jednak nie tyle firm, co konkretnych osób. Mam bardzo dobre relacje z Markiem Janasem. Z Adamem Rudowskim i Andrzejem Przybyło rozmawiałem raz, może dwa razy w życiu i były to inspirujące spotkania. Dzięki spotkaniom z wymienionymi osobami, ale także szeregowymi pracownikami dobrych firm dystrybucyjnych, nie raz podejmowaliśmy trafne decyzje.

Sławomir Zieliński: Jestem związany z rynkiem IT od jedenastu lat. W tym czasie rola dystrybutorów raczej się nie zmieniła. Nie zauważyłem, żeby ten element przywództwa kiedykolwiek w ich przypadku występował. Być może rzeczywiście brakuje dystrybutora, który wyszedłby poza działania związane z logistyką czy finansowaniem i podzieliłby się z integratorem swoją wiedzą na temat trendów rynkowych czy rozwoju produktów. Moim zdaniem pozycja dystrybutora jest bardzo trudna, bowiem znajduje się pomiędzy producentem a integratorem, mając niewielki wpływ na efekt końcowy, co szczególnie dotyczy zaawansowanych projektów.

Wojciech Muras: Z perspektywy firmy działającej ponad 20 lat na rynku IT mogę powiedzieć, że dystrybutorzy jako podmioty nie pomogli nam w podjęciu żadnych strategicznych decyzji. Owszem, wnosili wartość taktyczną, udzielając nam cennych wskazówek. Na podstawie tego typu porad można było budować pewne kompetencje i łatwiej odnaleźć swoje miejsce na rynku. Jednakże osobną kwestią jest rola przywódców, takich jak Adam Rudowski czy Marek Janas i takich osobowości będzie nam brakowało na rynku. Szczególnie w sferze zarządzania zyskałem bardzo wiele dzięki uwagom Adama i Marka, za co chciałbym im w tym miejscu podziękować. Jeśli nie będzie takich osobowości, nie ma co liczyć na strategiczne przywództwo dystrybutorów.

Artykuł Dystrybucja IT: krajobraz po fuzjach, sanacjach i upadłościach pochodzi z serwisu CRN.

Polski bank centralny zamierza powiększyć swoje zasoby storage’u. W ogłoszonym w maju br. postępowaniu zarezerwował na ten cel w sumie 2,75 mln zł brutto.

Zamówienie rozpisano na 4 części, w których każda obejmuje również usługi serwisowe:

Cz. 1 – zakup trzech macierzy dyskowych – na ten cel NBP przeznaczył 1 131 600 zł brutto
Cz. 2 – rozbudowa macierzy Pure Storage FA X70R3 – 621 150 zł brutto
Cz. 3 – rozbudowa macierzy Netapp serii FAS – 750 300 zł brutto
Cz. 4 – rozbudowa systemu wirtualizacji pamięci masowej IBM System Storage SVC Storage Engine – 241 949,61 zł.

O zamówienia rywalizuje 7 wykonawców. Oferty złożyli:
Comtegra
4Egro
Matic
Cloudware
Decsoft
Iton System
Averbit

Wszyscy integratorzy złożyli oferty dla cz. 1, w której wartość zamówienia jest najwyższa. Najniższą cenę zaoferowała warszawska spółka Iton System (1,04 mln zł).

W cz. 2 oferty na rozbudowę macierzy Pure Storage złożyli Comtegra i Iton System. Niższą cenę zaproponowała Comtegra. Jest ona jedynie o 3 gr niższa od budżetu zamawiającego (621 149,97 zł).

W cz. 3 jedyną ofertę na rozbudowę macierzy Netapp złożyła Comtegra (745 049,50 zł).

W cz. 4 rywalizują Maric, Cloudware i Averbit. Najniższą cenę zaoferowało Cloudware (200 688,05 zł).

Dla części 2, 3 i 4 cena jest jedynym kryterium wyboru wykonawcy.

Ponad 3 lata na realizację zamówienia

W części 1 – dostarczenie trzech macierzy oraz świadczenie serwisu – zamówienie będzie realizowane przez 38 miesięcy.

Kryteria wyboru to cena (90) i parametry techniczne (10).

210 TB na SSD i flash

Otóż wymaganie jest takie, by przestrzeń dyskowa macierzy wynosiła łącznie minimum 210 TB RAW. Dodatkowe 10 pkt jest przyznawane za wykorzystanie tylko dysków SSD (self-encrypting) 2,5 cala lub flash card (self-encrypting). Wszyscy wykonawcy spełnili ten warunek.

Macierz musi być wyposażona m.in. w co najmniej 128 GB pamięci cache oraz 8 portów FC 32Gbps.

Oczekiwane jest szyfrowanie AES-256 lub silniejsze. Macierz powinna mieć mechanizmy kompresji i deduplikacji. Wymagane jest dostarczenie oprogramowania wraz z licencjami do zarządzania trzema macierzami z jednej konsoli.

Artykuł Przetarg na rozbudowę systemu pamięci masowej w NBP pochodzi z serwisu CRN.

Wśród 13 nagrodzonych firm są integratorzy, którzy – jak podkreślał organizator gali – wyróżnili się wielkością przeprowadzonych projektów i dwucyfrowymi wzrostami swojego biznesu. Pomagali przekształcać firmy w wydajne i pełne mocy środowiska pracy, gotowe na wyzwania współczesnego świata. Są też partnerzy, którzy z kolei wyróżnili się największą dynamiką wzrostu sprzedaży produktów klienckich dla biznesu – począwszy od podstawowych po zaawansowane rozwiązania serwerowe i wydajne, nowoczesne, w pełni skalowane sieciowe pamięci masowe. Wyróżniono również dostawców usług (w tym chmurowych), dzięki którym wyraźnie wzrosła ich sprzedaż na rynku polskim.

Ponadto producent nagrodził dystrybutorów specjalizujących się w rozwiązaniach klienckich i infrastrukturalnych. Nie zabrakło nagród i wyróżnień dla retailerów, którzy osiągnęli najwyższe wyniki sprzedaży produktów konsumenckich w ostatnim roku obrotowym i w rezultacie w znaczący sposób zwiększyli widoczność marki Dell na polskim rynku detalicznym.

Ten najważniejszy tytuł – Partnera Roku Dell Technologies Polska – otrzymała Comtegra. Odbierający nagrodę Piotr Jelski, prezes zarządu firmy, podkreślił, że sumiennie zapracował na nią cały jego zespół. Wyrażając wdzięczność wszystkim osobom z Della, z którymi Comtegra współpracuje, uznał tak ważne wyróżnienie za motywację do kolejnych wspólnych projektów. Należy dodać, że za personalne osiągnięcia został doceniony Piotr Zneykus, odpowiedzialny za sprzedaż portfolio Dell EMC w Tech Dacie.

Do zobaczenia w realu!

W prowadzeniu wirtualnej gali Dariuszowi Okrasie, Senior Channel Sales Managerowi w Dell Technologies Polska, pomagała Ola Nguyen – najmłodsza zwyciężczyni Master Chef Polska. W trakcie ceremonii na oczach wszystkich uczestników dekorowała tort ingrediencjami, z których każda wyrażała inną kategorię wręczanych nagród.

Ponieważ wcześniej zgromadzeni przed komputerami uczestnicy gali otrzymali pudełko ze słodkim upominkiem, to wspólna degustacja kończąca ten oryginalny event pozwoliła choć na chwilę zapomnieć o wymuszanych przez pandemię ograniczeniach i była oznaką wyrażanej głośno przez wszystkich nadziei, że Dell Technologies Partner Awards 2022 odbędzie się już „w realu”.

Artykuł Dell Technologies Partner Awards 2021 pochodzi z serwisu CRN.

Jak co roku Dell Technologies nagrodził polskich partnerów. Podczas gali, która jak to w czasach pandemii odbyła się online, statuetki przyznano w kilkunastu kategoriach. Wśród 13 nagrodzonych firm są integratorzy, dostawcy usług, dystrybutorzy, detaliści. Tytuł Partnera Roku Dell Technologies Polska otrzymała Comtegra. Za personalne osiągnięcia został doceniony Piotr Zneykus, odpowiedzialny za sprzedaż portfolio Dell EMC w Tech Dacie.

Oto lista laureatów Dell Technologies Partner Awards 2021:

Partner of the Year – Comtegra
Excellence in New Business Development – One System
Excellence in Cloud Services Sales – Netia
Excellence in Client Solutions Sales – Intaris
Excellence in Infrastructure Solutions Sales – Advatech
Excellence in Innovation – IT Punkt
Excellence in Social Impact – NTI Polska
Distributor of the Year – Client Solutions – Also Polska
Distributor of the Year – Infrastructure Solutions – Arrow ECS
Excellence in Consumer Sales – x-kom
Excellence in Services – Net-o-logy
Personal Achievement – Piotr Zneykus, Tech Data
Rising Star – Prodata
Excellence in Marketing – Intratel

Wszystkim nagrodzonym serdecznie gratulujemy!

Artykuł Polscy partnerzy nagrodzeni przez Della pochodzi z serwisu CRN.

Przedmiotem zamówienia jest zapewnienie usług wsparcia technicznego i serwisu macierzy dyskowych, balancerów, serwerów i urządzeń chroniących bramę pocztową. Do tego dochodzi dostawa półek dyskowych.

Jedna oferta

W przetargu ogłoszonym w końcu czerwca br. wpłynęła tylko jedna oferta z ceną 2,94 mln zł. Złożyła ją warszawska Comtegra. W sierpniu br. została wybrana wykonawcą.

Cena miała 60 proc. wagi w kryteriach udzielenia zamówienia. Ponadto obejmowały one: czas wsparcia technicznego (20), wymianę urządzenia (10), dostawę półek dyskowych (5), rozszerzony zakres wsparcia (5). Spółka uzyskała 80 pkt. Nie przyznano jej punktów za czas wsparcia technicznego. Zaoferowała minimalny wymagany okres, tj. 36 miesięcy.

Wsparcie na różnych kontynentach

Dostawy będą realizowane do obiektów MSZ w Warszawie, a usługa wsparcia w placówkach resortu znajdujących się w Warszawie, Brukseli, Waszyngtonie i Tokio.

MSZ dysponuje w tych stolicach macierzami NetApp FAS8200, 6220, 2650, 2520, load balancerami Citrix Netscaler MPX8005 i ADC MPX 5550, ma również serwery HP Proliant 9 generacji BL460c i DL360 oraz BladeSystem c7000. Ochroną bramy pocztowej sterują urządzenia Symantec Messaging Gateway 8380 V2. Cały ten sprzęt obejmie wsparcie wykonawcy.

Dostawa dotyczy 4 półek dyskowych, w tym dwóch 6 x 4 TB NL SAS, 6 x 960 GB SSD oraz dwóch 12 x 4 TB NL SAS – według minimalnych wymagań resortu.

MSZ dał wykonawcy 50 dni na dostarczenie sprzętu, a usługi wsparcia będą świadczone przez 36 miesięcy w oparciu o pakiet serwisowy producenta.

Artykuł MSZ zapłaci 3 mln zł za wsparcie storage’u i serwerów pochodzi z serwisu CRN.

Channel Partner of the Year – ITPunkt

Personal Achievement Award – Mateusz Sawicki, AB – dystrybutor nowoczesnych technologii
Client Distributor of the Year – Also Group
Enterprise Distributor of the Year – Arrow ECS Polska
Retailer / E-tailer of the Year – x-kom
Workforce Transformation Partner of the Year – AB System oraz One System
IT Transformation Partner of the Year – Net-o-logy
Dell Brand Ambassador – Comtegra
Dell Financial Services Ambassador – ITPunkt
Net New Business Partner of the Year – NetLand
Data Protection Solutions Partner of the Year – Integrated Solutions Polska
Services Partner of the Year – Vescom

Wielkie gratulacje dla wszystkich laureatów!

Artykuł Dell nagrodził polskich partnerów pochodzi z serwisu CRN.

Większe macierze Huawei

W ramach Eureki otwarto ostatnio oferty w przetargach obejmujących macierze Huawei. W postępowaniu obejmującym rozbudowę macierzy Dorado 6000 v3 jedyną ofertę złożyło Symmetry, o łącznej wartości 666,66 tys. zł.

Oferta okazała sie dużo niższa od budżetu CIRF na ten cel, który wynosił 1,06 mln zł, a na opcję niecałe 295 tys. zł.

Centrum informatyki resortu chce powiększyć dwie macierze Dorado 6000 v3 o dodatkowe 20 TiB pojemności netto w każdej macierzy, z użyciem 2,5-calowych dysków SDD SAS o pojemności 4 TB.

W opcji w grę wchodzi rozbudowa o 12 TiB z pomocą tych samych nośników. Do tego dochodzą m.in. licencje, wyposażenie, wdrożenie, konfiguracja.

Tylko Symmetry odpowiedziało także na ogłoszenie o zamówieniu rozbudowy macierzy Huawei Oceanstore 5600 v5, proponując realizację zamówienia w sumie za 489,5 tys. zł. CIRF przygotował na ten cel nieco ponad 517 tys. zł oraz 139 tys. zł na opcję.

Ramię informatyczne resortu finansów zamierza powiększyć przestrzeń dyskową urządzenia o co najmniej 60 TiB, a także poprawić jej wydajność i zwiększyć przepustowość o 240 Gb/s. W opcji zostanie dostarczone kolejne 60 TiB przestrzeni dyskowej.

Serwery dla Eureki

CIRF kupuje też 2 serwery stelażowe x86-64 z 48-rdzeniowym procesorem plus 2 takie same modele w opcji, wraz z 3-letnią gwarancją. Przygotował na ten cel ponad 615 tys. zł brutto.

Oferty złożyli:

ADT Group (399,5 tys. zł)
Decsoft (417,4 tys. zł)
DS Comp Sylwia Dulak (447,7 tys. zł)
MBA System (393,9 tys. zł)
S&T Poland (460 tys. zł)
Format (424,5 tys. zł)

Oferty złożyli też Comtegra i Symmetry. CIRF twierdzi, że wysłanych przez firmy plików w formacie ZIP nie mógł odszyfrować.

Ofertę z najniższą ceną złożył MBA System.

Cena ma 60 proc. wagi w kryteriach wyboru oferty, a 40 proc. – termin dostawy sprzętu wraz z wdrożeniem w zakresie zamówienia podstawowego.

3 oferty na licencje VMware'a

Kolejny element Eureki to dostawa oprogramowania VMware vSphere, NSX i SRM lub równoważnego wraz z usługą wsparcia na 36 miesięcy. Resort zamawia w sumie 13 szt. różnych licencji VMware'a.

Oferty złożyli:

Comtegra (476,8 tys. zł)
IT Solution Factor (470,8 tys. zł)
MBA System (487,8 tys. zł)

Ofertę z najniższą ceną złożyło IT Solution Factor.

Cena ma 60 proc. wagi przy wyborze, a termin dostawy – 40 proc.

CIRF przygotował na sfinansowanie zamówienia 575 tys. zł.

1 mln zł na Commvault

Wybrano już ofertę na rozbudowę centralnego systemu backupu opartego o oprogramowanie Commvault. Zamówienie obejmowało 20 licencji z 3-letnią gwarancją producenta plus taki sam pakiet w opcji.

CIRF przygotował na sfinansowanie zamówienia 1,13 mln zł brutto. Wykonawcą została wybrana Comtegra, która złożyła jedyną ofertę o wartości 933,8 tys. zł brutto (w tym po połowie, tj. 466 tys. zł – na zamówienie podstawowe i na opcję).

Artykuł CIRF: przetargi na macierze, serwery, licencje pochodzi z serwisu CRN.

Wybrany wykonawca ma dostarczyć subskrypcje dla posiadanych przez resort licencji na czas do końca 2022 r. i zapewnić w tym okresie wsparcie techniczne. Kryterium wyboru jest cena (60 pkt), skrócony zakres naprawy błędu krytycznego (35 pkt) oraz liczba inżynierów specjalizujących się w oprogramowaniu Veritas Netbackup lub Veritas Enterprise Vault (5 pkt).

Od startujących w przetargu wymagane jest m.in. doświadczenie w postaci dwóch dostaw w analogicznym zamówieniu o wartości nie mniejszej niż 400 tys. zł.

12 mln zł na modyfikację oprogramowania

Wciąż nie wybrano wykonawcy w przetargu na usługi modyfikacji oprogramowania systemów konsularnych w  MSZ i podległych mu placówkach. Prace mają być realizowane w miarę zgłaszanych potrzeb.

Oferty otwarto we wrześniu br. Złożyli je Sygnity (9,225 mln zł brutto) i Decsoft (19,6 mln zł). MSZ zamierza przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia 12,117 mln zł. Cena ma 60 proc. wagi przy wyborze wykonawcy, a kryteria techniczno – jakościowe próbki – 40 proc. Wskazana firma podpisze z ministerstwem 4-letnią umowę.

1,3 mln zł za NetApp

MSZ rozstrzygnęło natomiast przetarg na zakup półek dyskowych NetApp. Tutaj jednak nie było konkurencji – jedyną ofertę złożyła Comtegra o wartości 1,32 mln zł. Resort gotów był wyłożyć na realizację zamówienia blisko 2,1 mln zł.

Zamówienie obejmuje 2 półki NetApp DS224C, każda z 24 dyskami SSD (o pojemności min. 960 GB), 8 dysków SSD (min. 960 GB) i 2 wkładki Citrix NetScaler SFP+ 10 GbE – wszystko z 3-letnią gwarancją NBD.

Artykuł MSZ znów szuka chętnych na backup pochodzi z serwisu CRN.

Ofertę z najniższą ceną złożyła Comtegra (4,867 mln zł brutto), a następne w kolejności pod względem wartości: Symmetry (5,52 mln zł), Fast IT (5,554 mln zł) oraz Decsoft (6,353 mln zł).

Cena ma 60 proc. wagi w kryteriach oceny, a 40 proc. – termin dostawy wraz z wdrożeniem w zakresie zamówienia podstawowego.

CIRF gotowy był przeznaczyć na realizację zamówienia 4,753 mln zł brutto.

Jest już wykonawca

Centrum Informatyki Resortu Finansów rozstrzygnęło już natomiast postępowanie na dostawę 8 serwerów stelażowych x86 (w tym 4 w opcji), w którym rywalizowali Symmetry (z ofertą bez mała 0,9 mln zł brutto), Decsoft (1,029 mln zł), DS Comp Sylwia Dulak (1,046 mln zł) i MBA System (1,357 mln zł).

Wybór padł na Symmetry. Kryteria to również cena (60 proc.) i termin dostawy (40 proc.).

Resort zamierzał wydać na realizację zamówienia 1,363 mln zł brutto.

Artykuł Ministerstwo finansów kupuje serwery pochodzi z serwisu CRN.

– Dzieje się tak, ponieważ przede wszystkim nastąpił duży wzrost prędkości transferu w sieciach SAN i Ethernet. Przyspieszeniu nie sprostały architektury, np. midplane, czyli układów łączących serwery i przełączniki w obudowach – twierdzi Sebastian Perczyński, Presales Consultant z Fujitsu.

Pojawiła się zatem potrzeba zastosowania nowych obudów, a to kłóci się z ideą konstrukcji kasetowej, która miała zapewniać skalowalność wyłącznie przez wymianę modułów serwerowych. Na spadek zainteresowania serwerami blade wpływa też przejście od klasycznej wirtualizacji do rozwiązań chmurowych i definiowanych programowo (Software Defined). W takim przypadku konieczne jest dostosowanie sprzętu do najnowszych technik (Ethernetu 100 Gb/s, FC 32/64 Gb/s, dysków NVMe). A tę cechę mają klasyczne serwery rackowe i zyskujące coraz większą popularność platformy dla środowisk chmurowych.

Serwery rackowe umożliwiają realizowanie koncepcji SDI (Software Defined Infrastructure) i HCI (HyperConverged Infrastructure), spełniających potrzebę upraszczania infrastruktury serwerowo-pamięciowej. Dzięki nowym trendom nie trzeba się długo zastanawiać, jakie wykorzystać serwery i macierze, w jakich grupach i konfiguracjach, z jakimi dyskami, bo wiele potrzebnych funkcji zapewnia oprogramowanie urządzeń. Kod stworzony przez programistów realizuje dużą część zadań dotąd ręcznie wykonywanych przez administratorów. Nie trzeba się martwić o zwymiarowanie systemu pod kątem potrzeb firmy, bo klient dostaje gotowe rozwiązanie, przetestowane i certyfikowane. W dodatku dające się łatwo skalować przez dokładanie kolejnych takich samych węzłów.

Klienci coraz częściej poszukują rozwiązań Software Defined Ready, takich jak serwery rackowe. Urządzenia te zapewniają dostosowywanie posiadanych zasobów do dynamicznie zmieniającego się zapotrzebowania ze strony obsługiwanego oprogramowania. Wyróżnia je możliwość dużej koncentracji mocy obliczeniowej i skalowalność.

– Dlatego ten typ serwerów cieszy się dziś ogromnym zainteresowaniem ze strony klientów – twierdzi Rafał Szczypiorski, Business Development Manager, Global Compute and Networking w Dell EMC.

Wśród nowych trendów technicznych w świecie serwerów za istotną zmianę można uznać coraz częstsze używanie dysków NVMe, dużo szybszych od standardowych nośników. Są znacząco droższe, ale uzyskiwany wzrost wydajności w przypadku środowisk HPC (High Performance Computing), rozwiązań hiperkonwergentnych itp. uzasadnia poniesione koszty.

– To największa zmiana w serwerach w ostatnim czasie. Na rynku pojawiają się wciąż nowe platformy umożliwiające montowanie szybkich dysków NVMe – podkreśla Krzysztof Szablowski, Engineers Team Leader w S4E.

Jak się wyróżnić, kiedy nie ma czym?

Ponieważ serwery bazują na standardowych rozwiązaniach (wszyscy korzystają z komponentów Intela, rzadziej AMD), ich producentom trudno się wyróżnić. Produkty Intela niezmiennie są wybierane najczęściej, bo klienci, którzy rozbudowują firmowe środowiska, tworząc chociażby klastry, np. z wykorzystaniem wirtualizatorów VMware, chcą zadbać o homogeniczność infrastruktury. Dokupują więc sprzęt podobny do tego, jaki już posiadają, który w zdecydowanej większości jest wyposażony w procesory rynkowego potentata.

– Jeśli serwery mają w środku to samo, producenci nie mają dużego pola do popisu. Mogą się wyróżnić bardziej funkcjonalnym firmware'em. Próbują też grać ceną, ale w sytuacji stosowania komponentów od tego samego dostawcy również tutaj mają małe pole manewru – zauważa Krzysztof Szablowski.

Dlatego serwery to nie jest łatwy rynek. W dodatku producenci przyzwyczaili klientów do częstych zniżek. W efekcie ceny katalogowe urządzeń różnych dostawców niewiele się obecnie różnią. A niskie ceny oznaczają spadek zainteresowania dostawców mniejszymi projektami, na których trudniej zarobić.

Z drugiej strony kłopot jest też z projektami największymi, bo wielcy dostawcy usług w chmurze publicznej sami składają sobie serwery z zamówionych komponentów. Budują sprzęt, który zapewni im największą elastyczność i najprostszą administrację rozwiązaniami. W przypadku tysięcy serwerów będzie to miało przełożenie na znacząco mniejszy koszt zakupu i eksploatacji. Na szczęście sprawdza się to tylko u gigantów, bo nawet właściciele centrów danych wybierają oferty tradycyjnych dostawców serwerów.

– Kupują od producenta, bo potrzebują supportu. Nie dysponują takimi zasobami ludzkimi, by mogli we własnym zakresie zająć się obsługą tworzonej samodzielnie infrastruktury – wyjaśnia Krzysztof Szablowski.

To dowód, że na serwer trzeba patrzeć całościowo, zwracać uwagę nie tylko na sprzęt, ale także na dołączone do niego usługi wsparcia. Nie można więc zapominać o serwisie. Rafał Szczypiorski przekonuje, że dobra obsługa posprzedażna przynosi ogromne korzyści i może zaważyć na wyborze oferty przez klienta. Dlatego pojawiają się nowe metody świadczenia pomocy technicznej wychodzące naprzeciw oczekiwaniom klientów.

– Idealnym przykładem jest możliwość nadania odpowiedniego priorytetu zgłoszenia przez samego klienta. To nie serwis decyduje jak ważne jest zgłoszenie, a klient  – mówi przedstawiciel Dell EMC.

Nie bez znaczenia dla klientów podejmujących decyzje biznesowe jest też dostępność i jakość oprogramowania zarządzającego. Nie wystarcza już takie, które zapewnia zarządzanie jedynie serwerami. Klienci potrzebują narzędzi uniwersalnych, dzięki którym jednocześnie mogą objąć zarządzaniem również środowisko pamięci masowej oraz sieciowe.

– Idealnym rozwiązaniem wydaje się być możliwość definiowania profili dla określonych grup sprzętowych, zgodnie z którymi każde nowe urządzenie po podłączeniu do sieci zostanie automatycznie skonfigurowane – twierdzi Sebastian Perczyński.

W obliczu mającego nastąpić ogromnego wzrostu cen energii elektrycznej wyróżnikiem oferty może być energooszczędność serwerów. Wyższa cena prądu bardzo wpłynie na koszt utrzymania serwerów, a w efekcie docelowej usługi przez nie realizowanej. Dlatego klienci będą szukać konstrukcji serwerowych, które zapewnią im niższe rachunki za energię.

– Powinno wzrosnąć zainteresowanie ekonomicznymi technikami chłodzenia, zapewnianymi przez producentów serwerów jak również oferowanymi przez niezależnych dostawców – twierdzi Krzysztof Szablowski.

Serwerowe systemy operacyjne

System operacyjny zawsze pełnił taką samą rolę – zapewniał aplikacjom dostęp do zasobów sprzętowych. Ostatnie lata nie przyniosły w tej kwestii żadnych zmian.

– Bezpieczeństwo, stabilność, wydajność i skalowalność – oto, czego oczekuje się od nowoczesnego systemu operacyjnego. Ma dobrze pracować w maszynie fizycznej, wirtualnej, instancji chmurowej lub wykorzystywany pasywnie jako obraz kontenera  – tłumaczy Wojciech Furmankiewicz, Regional Manager, CEE w Red Hat.

Obecne systemy operacyjne ewoluują, zmieniają postać z monolitycznej na modułową. Projektując kolejne wersje, twórcy zmierzają do tego, żeby użytkownicy nie musieli instalować całego oprogramowania, tylko wybierać to, co w danym momencie jest im potrzebne.

Bardzo istotne stają się funkcje ułatwiające utrzymanie systemu. Ponieważ podczas wprowadzania zmian i aktualizacji nie da się uniknąć błędów, przydatna jest możliwość szybkiego powrotu do poprzedniego stanu, w którym problem nie występował. Pomocna będzie także opcja instalowania poprawek, przede wszystkim związanych z lukami w zabezpieczeniach i stabilnością systemu, bez konieczności wyłączania go.

– Gdy w przedsiębiorstwie trzeba czekać nawet miesiąc na okno serwisowe i przez ten czas systemu nie można zaktualizować, taka funkcja bardzo się przydaje – twierdzi Tomasz Surmacz, dyrektor handlowy w SUSE Polska.

Ma to znaczenie zwłaszcza w przypadku systemów udostępnianych na zewnątrz, w których poprawki związane z podniesieniem poziomu bezpieczeństwa muszą być wprowadzane natychmiast po ich wydaniu.

Ważnym zadaniem serwerowego systemu operacyjnego jest również łatwe budowania klastrów serwerów – zarówno w trybie active-active, jak również active-passive. Klastry można uruchamiać w jednej sieci lokalnej, ale też w miejscach oddalonych o wiele kilometrów, gdzie serwery są wykorzystywane zdalnie, budując w ten sposób środowisko HA (High Availability).

Podobnie jak w przypadku innych komponentów, które składają się na środowisko IT, istotnym aspektem serwerowego systemu operacyjnego jest koszt utrzymania. Jego znaczenie ciągle rośnie, bo na rynku jest coraz trudniej o fachowy personel informatyczny, a pracy w dziale IT przybywa. W związku z tym coraz potrzebniejsze są narzędzia wspierające administratorów w codziennych obowiązkach, a producenci systemów operacyjnych dołączają do nich rozwiązania ułatwiające zarządzanie infrastrukturą centrum danych, nie tylko uruchomioną za pomocą ich oprogramowania. Dzięki tym narzędziom można zoptymalizować administrowanie całym środowiskiem oraz zwiększyć jego ochronę, np. uzyskując kontrolę nad usuwaniem luk w zabezpieczeniach.

Za pomocą oprogramowania w centrum danych realizowana jest obecnie – wspomniana już przy okazji serwerów – idea Software Defined Infrastructure. Buduje się infrastrukturę, używając standardowych elementów sprzętowych, czyli serwerów z dyskami, a całą „inteligencję” wnosi oprogramowanie. Na bazie systemu operacyjnego dostarczane są m.in. usługi zwirtualizowanej sieci i pamięci masowej dla chmury prywatnej, narzędzia do zarządzania infrastrukturą definiowaną programowo oraz coraz ważniejsze usługi kontenerowe. Dzięki tym ostatnim można elastycznie korzystać z oprogramowania – bardzo szybko i niezależnie od infrastruktury instalować i uruchamiać aplikacje oraz wymuszać ich zamknięcie, zgodnie z aktualnymi potrzebami.

Wirtualizacja kontra konteneryzacja

Rośnie trend wykorzystywania kontenerów wszędzie, gdzie tylko to możliwe. To efekt m.in. ich lekkości, szybkości uruchamiania, bardziej optymalnego użycia zasobów oraz łatwości budowania nowych aplikacji w atrakcyjnej architekturze mikrousług. Stosowanie tych rozwiązań wpływa na obniżenie kosztów utrzymania infrastruktury i poprawę zwinności biznesu. Dlaczego zatem jeszcze nie wszystko jest jeszcze skonteneryzowane?

Jak wyjaśnia Wojciech Furmankiewicz, konteneryzacja polega na współużytkowaniu jądra systemu węzła przez wiele aplikacji pracujących w odizolowanych procesach. Dlatego, po pierwsze, wersja jądra jest taka sama dla wszystkich, a po drugie, awaria jądra oddziałuje na setki gęsto upakowanych wykorzystujących je kontenerów. W przypadku uruchamiania nowoczesnych aplikacji, które są zaprojektowane do pracy w takim środowisku, ma to niewielkie znaczenie.

– Jeśli jednak firmowe systemy są bardziej tradycyjne, wymagają specyficznej wersji jądra i źle znoszą awarię systemu, lepsza będzie w ich przypadku wirtualizacja – wyjaśnia przedstawiciel Red Hata.

Jej cechą nadrzędną jest dowolność wersji i rodzaju systemu w przypadku każdej pracującej aplikacji. W efekcie awaria jednej maszyny wirtualnej nie ma wpływu na inne. Na jednym hoście mogą pracować zarówno systemy Linux, jak i Windows.

– Dlatego przedsiębiorstwa są zmuszone utrzymywać te „ciężkie” obiekty i opiekować się ich złożonym cyklem życia. To kompromis wynikający z bilansu zysków i start – twierdzi Wojciech Furmankiewicz.

W efekcie firmy są skazane na wiele różnych platform, środowiska hybrydowe, wielochmurowe oraz takie, które ciągle wymagają przeznaczonych dla nich maszyn fizycznych. W tak złożonej infrastrukturze niezbędne są sprawne systemy zarządzania i automatyzacji procesów, które ułatwią utrzymywanie środowisk, zarówno kontenerowych, jak i wirtualnych.

Artykuł Serwery i systemy operacyjne, czyli stare po nowemu pochodzi z serwisu CRN.