„Cyberbezpieczeństwo jest tak samo ważne jak powietrze i woda” – podkreśla Artur Kurasiński, współautor książki „Filozofia cyberbezpieczeństwa”.

W nowym podcaście CRN Tech Trendy Biznes ekspert podkreśla, że cyberbezpieczeństwo przenika wszystkie dziedziny naszego życia i czy chcemy czy nie, trzeba o nie zadbać nie licząc na łut szczęścia.

Jednocześnie rozprawia się z popularnymi przekonaniami na temat ochrony cyfrowej. Dowiecie się, dlaczego nie warto często zmieniać haseł i jak modernizacja infrastruktury IT może zaszkodzić cyberochronie. Ekspert wyjaśnia również, jaki może być niebezpieczny efekt uboczny cyberubezpieczeń.

Artur Kurasiński mówi też m.in. o tym, czy menedżerowie mogą korzystać ze zwykłych telefonów oraz czy hasło w przeglądarce to dobre rozwiązanie.

Na te i inne tematy z ekspertem rozmawia Tomasz Gołębiowski, redaktor naczelny CRN Polska.

Całej rozmowy możecie wysłuchać na:

Youtube

Spotify

Apple Podcast

Artykuł „Cyberbezpieczeństwo jest jak woda” – Artur Kurasiński o mitach i realiach cyberochrony pochodzi z serwisu CRN.

Szymon Szczęśniak, CEO CodeTwo Software, zapytał: „Nie wydaje Wam się, że jeśli chcemy propagować tematy bezpieczeństwa w sieci, to standardowe materiały tutorialowe niewiele pomogą? No bo jeśli ktoś jest zorientowany w temacie, to jest zorientowany. Jeśli nie jest zorientowany w temacie (ale swobodnie porusza się w nowych technologiach), to te materiały mu pomogą, ale większość userów to tacy ludzie, którzy tych materiałów nie ogarną (jakie one by nie były), a nawet sami z siebie nie zechcą ich obejrzeć/przeczytać. Czy nie jest zatem tak, że propagowanie bezpiecznych zasad korzystania z internetu i nowych technologii powinno się odbywać poprzez budowanie potrzeby wśród najbardziej narażonych użytkowników, aby sami wywierali presję na bardziej ogarniętych userach w swoim otoczeniu, żeby im ten temat wytłumaczyli, pokazali, skonfigurowali na ich komputerach, telefonach etc.? Każdy ma w otoczeniu takiego kumpla, syna, wnuczka, siostrzeńca lub sąsiada”.

„Od jakiegoś czasu modny jest w USA trend, który moim zdaniem już dotarł do Polski, i trzymajcie się mocno, bo czuję, że za chwilę okaże się, że niejeden lider już go doświadcza” – tak jeden ze swoich wpisów zaczyna Sylwia Królikowska, założycielka Van Dahlen Group. I wyjaśnia: „Trend ten pojawił się po raz pierwszy na TikToku i – jak pokazują pierwsze obserwacje – dotyczy głównie młodszego i najmłodszego pokolenia pracowników. Trend nazywa się ‘Quiet Quitting’ (niektórzy mówią też ‘Silent Quitting’) i jest określany jako ‘doing what you’re paid for and nothing more’, czyli rób tylko to, co do ciebie należy, ale nic ponadto. Gdy szef ciśnie, wymagając ‘above and beyond’ (czegoś przekraczającego oczekiwania), rób tylko to, co masz zapisane w zakresie obowiązków. Chodzi o to, by nie zapracowywać się w imię idei, z którą się nawet nie identyfikujemy. Po czym poznać, że pracownik świadomie lub bardziej nieświadomie stał się częścią tego ruchu? Oto kilka charakterystycznych zachowań: w pracy zdalnej jest to człowiek, który na spotkaniach ma wyłączoną kamerę, jest wyciszony i nie zabiera głosu (…); nie zgłasza się do dodatkowych zadań (…); nie chce wracać do biura (…); nie bierze udziału w dodatkowych szkoleniach i inicjatywach rozwojowych (…); nie chce być liderem (…)”. Ech, czasem to by się nawet chciało być „trendy”, ale ostatecznie pasja do pracy zawsze w nas zwycięża.

Katarzyna Cebulska-Bajera, COO w firmie Engave, przypomniała niedawno historię pewnej fotki. Pewnie niektórzy z Was pamiętają, że swojego czasu przez media społecznościowe przewinęło się zdjęcie czterech miłych, nieśmiałych młodzieńców w rozciągniętych swetrach siedzących grzecznie przy skromnym stole zakrytym ceratą, na którym stały szklanki z herbatką. Towarzyszył mu szyderczy podpis: „Impreza informatyków”. Otóż fotkę „zrobiono w 1997 roku na ogólnopolskiej olimpiadzie matematycznej w Zwardoniu na Śląsku. Chłopak drugi od lewej to Tomasz Czajka, aktualnie informatyk pracujący w zespole SpaceX Elona Muska, i zarabiający krocie. Tomasz Czajka odpowiadał za oprogramowanie używane podczas lotu rakiety firmy SpaceX.

Na zdjęciu jest również M. Petrykowski, obecnie światowej klasy programista, oraz J. Przytycki, który zrobił międzynarodową karierą jako naukowiec-matematyk. Wówczas śmiała się z nich połowa Polski, a teraz Panowie mogą śmiało powiedzieć: ten się śmieje, kto się śmieje ostatni”. My, w redakcji CRN Polska, nie śmialiśmy się wtedy,  ale za to jak najbardziej cieszymy się teraz. Tak już mamy, że lubimy, jak Rodakom się powodzi, zwłaszcza tym z branży IT.

Znacie to: „Czym się różni Polska od innych państw? W każdym państwie są obywatele, a u nas podatnicy”. No dobrze, nas też ten znaleziony „w internetach” żarcik nie śmieszy, niemniej trudno się z nim nie zgodzić. Nic zatem dziwnego, że Uczelnia Łazarskiego powołała do życia… Centrum Myśli Podatkowej. Na jego czele stanął profesor prawa podatkowego Adam Mariański, Partner w kancelarii Mariański Group. Jak wyjaśnia: „CMP to jednostka badawcza powołana w celu prowadzenia interdyscyplinarnych badań i debat na temat racjonalnego systemu podatkowego oraz systemu finansów publicznych. Niezbędne jest do tego łączenie badań z różnych dziedzin: prawa podatkowego, ekonomii, socjologii, psychologii, etyki i politologii. Ten cel będziemy realizować w prowadzonych projektach, konferencjach i debatach. We wrześniu rozpoczynamy serię debat o systemie podatkowym. W najbliższym czasie również pierwsze w Polsce studia MBA TAX”. Generalnie popieramy edukację, zwłaszcza w dziedzinach związanych z biznesem,  a jednocześnie podpowiadamy: tu nie ma co myśleć, tu trzeba obniżać i upraszczać. Ot, co!

Artur Kurasiński, autor newslettera Technofobia, odniósł się jakiś czas temu do biznesowych skandali z udziałem prezesów WeWork, Theranos czy Ubera, którzy okazali się oszustami i perfekcyjnymi megalomanami, zdolnymi omamić każdego. Niedługo potem życie dopisało puentę: „Fundusz A16Z (założony przez branżowe legendy: Bena Horowitza i Marca Andreessena) ogłosił właśnie, że zainwestował 350 mln dolarów w startup o nazwie Flow (jeszcze nie zaczął działać), który ma się zajmować nieruchomościami. Tym samym startup stał się ‚jednorożcem’ (czyli spółką, której wartość na papierze wynosi co najmniej 1 mld dol.).

Tak się składa, że CEO Flow jest Adam Neumann czyli ex-CEO WeWork, firmy będącej przykładem największego (obok Theranos) skandalu finansowego ostatnich lat (wycena spółki spadła z 47 mld dol. do 8 mld, a IPO przełożono z uwagi na problemy wokół CEO i spółki). (…) Niesamowite. Wszystkie kłamstwa Neumanna i jego złamanie warunków umów z inwestorami zostało uznane za bycie ‘liderem z wizją’. Ciekawe czy zgodziłby się z tym SoftBank czy Benchmark (inwestorzy w WeWork)?”. Jak to było: chciwość jest dobra? No chyba jednak nie.

Artykuł LinkedIn Park pochodzi z serwisu CRN.

Wirtualna rzeczywistość (ang. virtual reality) była i jest tajemniczą, mało zrozumiałą – z punktu widzenia masowego odbiorcy – średniopotrzebną technologią. Tymczasem bardzo mocno i szybko adaptujemy rozwiązania związane z tzw. rzeczywistością rozszerzoną (ang. augmented reality) poprzez różnego typu filtry nakładane na zdjęcia i filmy, animacje dostosowujące się do naszych twarzy czy ciał. Ogromnym, globalnym przełomem była Pokemon Go – gra, w którą w szczytowym momencie grało 232 miliony osób na całym świecie, będąca kulturowym i technologicznym fenomenem. Serwisów z graficznymi nakładkami, jak Snap, TikTok czy Insta, używają miliardy osób. Nisza, prawda?

Można się zapytać, dlaczego wątek VR odżył dopiero teraz? To proste – dzięki pojawieniu się tanich kamer, szybkich procesorów graficznych i algorytmów przetwarzających obraz nastąpiła rewolucja. Możliwe stało się zbieranie danych przez komputery oraz uczenie się na ich podstawie. Zabezpieczenia biometryczne (skanowanie twarzy) w telefonach również nie były możliwe bez wykorzystania kamer i laserów oraz szybkiej analizy obrazu. Innymi słowy, rewolucja z zakresu VR/AR, czy rzeczywistości zmieszanej (ang. mixed reality) mogła się zacząć dzięki postępowi technologicznemu (zwiększeniu wydajności procesorów) i masowemu stosowaniu smartfonów. Do tego doszło rozpoznawanie mowy oraz eksplozja popularności „inteligentnych asystentów”. Maszyny dostały możliwość rozumienia audio połączonego z obrazem. Możemy już bez konieczności wpisywania komend z poziomu klawiatury, komunikować się z urządzeniami elektronicznymi za pomocą naszego najbardziej naturalnego środka komunikacji – głosu.

Internet na sterydach?

Tego trendu nie da się zatrzymać, bo aby rozwijać dalej nasze technologie musimy wyrosnąć z aplikacji i modeli interakcji z komputerami. Patrząc na to, co się zmieniło w najpopularniejszych systemach operacyjnych komputerów, widzimy, że są to nadal ładniejsze wizualnie wersje stareńkiego Windows 11. Nadal w większości wypadków piszemy, używamy myszek czy gładzików do ich obsługi. A przecież możemy używać gestów czy po prostu mówić do maszyn. Pozbycie się fizycznych klawiatur, monitorów i desktopów pod biurkami (czy też laptopów) pozwoli nam na osiągnięcie kolejnego etapu – totalnej wirtualizacji.

Po co nam ekran, skoro dzięki goglom możemy stworzyć sobie dowolnej wielkości wyświetlacz, na którym napiszemy tekst w Wordzie (to znaczy przedyktujemy) oraz film na Netfliksie. Po co nam telefon czy laptop z drogim procesorem, skoro moc obliczeniowa będzie znajdować się w chmurze – wystarczy urządzenie łączące nas z szybkim (5G) internetem i dokonujące zapisu danych na odległych serwerach.

VR daje jeszcze jedną przewagę – pozwala perfekcyjnie oszukiwać nasze zmysły. Dzięki bardzo silnemu oddziaływaniu na nasze organy wzroku, może także działać na błędnik i wiele innych organów. Będąc poddanymi immersji przez odcięcie okularami i słuchawkami od rzeczywistości, nasze mózgi przyjmują za prawdziwe bodźce płynące z  VR-owych doznań. O wiele prościej jest spowodować, abyśmy śmiali się czy doświadczali całej gamy emocji.

I dokładnie o to walczą obecnie wszystkie największe koncerny technologiczne. Wizja metawersum (z ang. metaverse) znana z książek między innymi Nela Stephensona (polecam „Zamieć”), to nie jest po prostu internet na sterydach. To jest rewolucja w sposobie komunikacji, e-commerce i rozrywki.

Artykuł Czym będzie Metaverse? pochodzi z serwisu CRN.

Parag Agrawal, który pełnił funkcję CTO od 2017 r., jest związany z Twitterem od ponad dekady. Wcześniej odpowiadał za strategię obejmującą sztuczną inteligencję i uczenie maszynowe oraz kierował projektami, które miały sprawić, że tweety na osi czasu użytkowników będą dla nich bardziej istotne. Wygląda więc na osobę, która jest bardzo dobrze przygotowana do swojej nowej roli. A jednak dla obserwatorów rynku technologicznego jego nominacja była sporym zaskoczeniem – Twitter może nie porywał wynikami, ani nie był uznawany w branży za serwis, który przewodzi zmianom, ale Dorsey nie był wymieniany jako kandydat do grillowania przez senackie komisje. Jeśli tam się pojawiał, to jako uzupełnienie i tło dla menadżerów z Facebooka, Amazona czy Apple’a.

Koniec użerania się…

Decyzję Dorseya media oceniły na kilka sposobów: po pierwsze jest to ucieczka od mozolnego poprawiania Twittera, szukania lepszego modelu biznesowego oraz użerania się z regulatorami rynkowymi. Obecnie można powiedzieć, że Twitter skręca z bycia platformą z reklamami, do medium dla małych społeczności, które oparte będzie o subskrypcje. Stąd niedawno pokazano „Tips” (czyli opcję mikropłatności dla twórców), „Communities” (możliwość tworzenia mikrospołeczności) i „Spaces” (jako odpowiedź Twittera na Clubhouse).

Po drugie, rezygnacja Dorseya to delikatny prztyczek w nos dla Zuckerberga, który nie uważał Twittera za konkurencję (a przynajmniej nie na tym etapie), a tym samym nie bardzo szanował samego Dorseya. Ten odgryzł mu się, poddając w wątpliwość zasadę przyjętą w Dolinie Krzemowej, że to founderzy powinni kierować swoimi biznesami: „There’s a lot of talk about the importance of a company being ‘founder-led’. Ultimately I believe that’s severely limiting and a single source of failure. I’ve worked hard to ensure this company can break away from its founders and its founding”.

Po trzecie, Dorsey zarządzał Twitterem, ale nie miał kontroli nad spółką. Było to efektem wewnętrznych przepychanek między grupą inwestorów, ale dwie strony osiągnęły w końcu porozumienie. Inwestor Paul Singer chciał pozbyć się Dorsey’a ze względu na jego zaangażowanie w Square, a także planowane przez Dorsey’a przenosiny do Afryki.

Moda na jogę

Dorsey współtworzył Twittera, był jego pierwszym prezesem, a w 2015 r. powrócił jako… czwarty. Przez cały ten czas był jednym z bardziej niekonwencjonalnych liderów w biznesie. Jak opowiada Nick Bilton w swojej książce o początkach spółki „Hatching Twitter – A True Story of Money, Power, Friensdship, and Betrayal”, Dorsey został początkowo odsunięty od pracy, ponieważ zbyt dużo czasu spędzał, uprawiając jogę oraz uczęszczając na zajęcia z projektowania mody. Jak można się domyślić, nie był wymarzonym partnerem do tworzenia szybko rosnącego biznesu i medium, jakim stał się Twitter. W książce Biltona był daleki od wizjonerskiego lidera, przedstawiany jako nadgorliwy dyletant, który czasami chciałby rzucić wszystko i szyć ubrania, a nie rozwijać serwis internetowy. Jego kierowanie Twitterem jest przedstawione jako totalna katastrofa. Jack był małostkowy, kierował się swoim wybujałym ego i małostkami. Miał wychodzić z biura, żeby pospacerować albo pójść na zajęcia plastyczne, podczas gdy wszyscy inni pracowali w pocie czoła nad awariami technicznymi, jakimi był nękany Twitter w początkach swojego istnienia. Poza tym słabo się komunikował.

Czytając taki opis CEO, można zrozumieć, dlaczego w 2008 r. tyle osób domagało się jego ustąpienia. Jednak w 2015 r. akcjonariusze nie mieli wyjścia. Musieli prosić Dorseya o pomoc, aby ratować źle radzącego sobie na rynku Twittera. Dorsey wrócił w blasku zwycięzcy – nie tylko odzyskał władzę, ale jego druga spółka Square właśnie złożyła papiery pozwalające jej na giełdowy debiut. Tym samym Dorsey udowodnił, że umie tworzyć i zarządzać biznesem. Pozwolono mu zatem na piastowanie obu stanowisk i Dorsey był jedynym CEO dwóch spółek publicznych, których wartość rynkowa przekraczała 5 mld dol.

Artykuł Ćwierkający Jack pochodzi z serwisu CRN.

Zakup Activision Blizzard pozwala wnieść do 400 mln aktywnych użytkowników, płacących za gry co miesiąc. Jest o co walczyć, bowiem rynek gier w 2021 r. wygenerował na świecie łączne przychody w wysokości 180,3 mld dol. Microsoft twierdzi, że na świecie jest trzy miliardy graczy, a do 2030 r. liczba ta ma wzrosnąć do 4,5 mld.

Konkurencja (wciąż) zwiera szyki

Tymczasem Sony dopiero przygotowuje się do premiery swojej usługi subskrypcyjnej (nazwa robocza Spartacus), a Nintendo jest opóźnione jeszcze bardziej. Co prawda jest usługa Nintendo Switch Online, ale pozwala grać tylko w niektóre ze starszych gier i tylko na systemie Nintendo Switch. W przeciwieństwie do Game Passa, nie można grać w te gry na komputerze lub telefonie.

Inne firmy oferujące subskrypcję gier również nie stanowią dużej konkurencji dla Microsoftu. Taki EA Play ma fajne gry, ale doszlusował do Xbox Game Pass Ultimate. Istnieje Ubisoft Plus, ale firma dołączy ze swoim katalogiem do Xboksa. Apple i Google wprawdzie oferują subskrypcje gier, a nawet Netflix zapewnia coraz większy dostęp do gier, ale wszystkie te firmy mają, póki co, ograniczony wybór i są skoncentrowane na grach przeznaczonych do zabawy w telefonach.

Na rozsądną propozycję wyglądał bardzo silnie promowany w mediach cloud gaming („nie kupuj drogiego sprzętu do grania, wykorzystaj swój telewizor”), podobnie jak pokazana światu przez Google’a usługa Stadia. Co z tego, skoro model subskrypcyjny jakoś nie może się przyjąć, a Google w końcu zamknął wewnętrzne studia tworzenia gier.

Owszem, pojawiła się Luna stworzona przez Amazona, ale podobnie jak to było w przypadku Stadii, jest uzależniona od innych wydawców i ich tytułów. Z kolei GeForce Now od Nvidia ma bardzo imponujące pod kątem technicznym możliwości, ale podobnie jak we wszystkich poprzednich przykładach, firma ta nie ma swoich tytułów. Wspomniane usługi „grania w chmurze” próbowały dostarczać takie podmioty, jak Walmart, Verizon, EA i Comcast, ale skończyło się na zepchnięciu na margines.

Netflix branży gier

Microsoft wstrząsnął światem gier kilka razy, ostatnio w marcu 2021 r., kiedy za skromne 7,5 mld dol. ogłosił przejęcie ZeniMax Media, firmy kontrolującej słynne studio Bethesda Softworks, dysponujące takimi tytułami jak: „Fallout”, „The Elder Scrolls”, „Doom”, „Quake”, „Wolfenstein”, „Prey” i „Dishonored”. Z takimi końmi w stajni nie trzeba marzyć, aby stać się Netfliksem branży gier – wystarczy nie schrzanić tego dealu, robić własne tytuły i generować nowy content.

Pamiętajmy z jakim szyderstwem odnotowano w 2014 r. zakup Minecrafta za 2,5 mld dol. (grę, w której można zbudować komputer 8-bitowy!). Media naśmiewały się, że Microsoft (firma od systemu operacyjnego i pakietu biurowego) nieudolnie próbuje wejść w branżę gier i dogonić rynek (a dokładnie Sony, które biło firmę z Redmond pod kątem sprzedaży konsol i tytułów gier na nie). Debiutujący wówczas w roli CEO Satya Nadella wziął sprawy w swoje ręce (przyznając później, że firma mogła kupić Minecrafta wcześniej) i zaczął powolną drogę w świat gamingu poprzez akwizycje i tworzenie katalogu gier na Xbox.

W odpowiedzi na ogłoszony deal dekady notowane na giełdzie w Tokio akcje Sony Group Corporation spadły następnego dnia o 12,8 proc. Nie jest to dziwne, bo dysponując zgromadzonym katalogiem gier, Microsoft z powodzeniem możne wywierać olbrzymi wpływ na rynek wypuszczając kolejne tytuły w postaci „ekskluzywów” na swoją platformę Xbox i PC.

Spadek akcji Sony jest największym od października 2008 i może wskazywać, że rynek i inwestorzy spodziewają się, że japońska korporacja będzie miała trudności w konkurowaniu z obszernym katalogiem gier Xbox. Zastanawiają się, co będzie, gdy na przykład w „Call of Duty” nie pogramy na Playstation. Nic dziwnego, że Sony zareagowało dość panicznie, publikując nieco rozpaczliwie brzmiące oświadczenie: „We expect that Microsoft will abide by contractual agreements and continue to ensure Activision games are multiplatform”…

Artykuł Największa transakcja w historii Microsoftu pochodzi z serwisu CRN.

Jak to dobrze, że wstając rano nie muszę myśleć o kończącej się kasie od inwestora, tysiącach konkurentów i oczywiście kolejnym artykule w TechCrunch oznajmiającym, że konkurencja (o której nie miałem nawet pojęcia, że istnieje) właśnie załapała się do kultowego Y Combinator i pozyskała 100 mln dol. Jak to dobrze, że wchodząc codziennie do biura, nie muszę udawać przed swoim zespołem, że wiem, co robię. Że mam pełną kontrolę nad rozwojem spółki, moje pomysły są przemyślane i logiczne, a kolejne decyzje o rozwoju „narzędzia” podjąłem po gruntownym przemyśleniu wszystkich kwestii.

Zarządzanie startupem, nawet bardzo małym (pod kątem zespołu czy stanu konta), to dramat – orka i doświadczenie ogromnie stresujące. Medialne wzorce wskazują, że powinna to być przysłowiowa bułka z masłem – wejdziesz w piżamie na spotkanie z inwestorami, napiszesz swój biznesplan na serwetce, spotkasz Elona Muska w windzie i w czasie 15 sekund przekonasz go do inwestycji w Twoją firmę. Tymczasem niesamowite ciśnienie wywołują już same oczekiwania rynkowe i mierzenie się z innymi podmiotami – wycena, szybkość wzrostu, czy tempo pozyskiwania kolejnych rund. Pamiętam, jak wiele razy byłem bliski płaczu, kiedy po kilku tygodniach ostrego projektowego sprintu, dowiadywałem się, że ktoś nie dość, że coś podobnego zrobił, to właśnie ma już wersję 2.0 czy nawet 3.0 i zdobywa kolejną rundę. A my ledwo skończyliśmy pivotować i nie mam siły ani pomysłu, co by tu jeszcze zmieniać.

Drink z palemką

Pamiętam swoją frustrację związaną z nieustanną szarpaniną z inwestorami, którzy domagali się cudów w zakresie zainwestowanej kwoty (która była cztery razy mniejsza niż rynkowa i faktycznie potrzebna do realizacji, a jednocześnie porównując ją do sum zbieranych przez zachodnią konkurencję dziesięć razy mniejsza), szczegółowo rozliczając z braków formalnych, ale za to umywając ręce przy próbie podzielenia się jakimkolwiek problemem. Doskonale zapamiętałem, jak często musiałem przyklejać sobie uśmiech na twarz i przez cały dzień spędzony w biurze udawać, że wszystko jest OK, wiedząc, że być może w kolejnym miesiącu nie będzie kasy na koncie, żeby zrobić wypłaty. I ten stres, który towarzyszył każdemu wybłaganemu spotkaniu z potencjalnym inwestorem, który widząc stan spółki dopijał kawę i uciekał.

Brakowało mi wiedzy, doświadczenia, a przede wszystkim wsparcia psychologicznego. Czasami nawet głupiej możliwości pogadania z kimś z branży naprawdę szczerze o tym, co się dzieje i wywalenia tłumionych emocji. Niestety, CEO nie płacze. Prezes zapieprza radośnie w bluzie z kapturem między jednym wywiadem a podpisaniem papierów na kolejną inwestycję. Inaczej spada medialna widoczność i ciężej jest przykuć uwagę fanów.

A jak wiadomo, obecnie media społecznościowe są obowiązkowym elementem budowy PR firmy. Trzeba więc non stop pokazywać siebie w doskonałym nastroju, popijającego drinka z palemką, gdzieś w egzotycznej lokacji, koniecznie z laptopem, żeby dać sygnał „ja cały czas pracuję!”.

Presja „zwykłych historii”

Składając wniosek do KRS-u o zamknięcie spółki, czułem się wypalony, załamany, ale przede wszystkim przegrany – zawiodłem inwestorów, swoich pracowników, którym wypłacałem pensje i czułem, że od tego momentu cały świat będzie miał mnie za przegrywa i impostora. W Polsce kulturowo nie jesteśmy gotowi na porażkę – traktuje się ją jako plamę na honorze i dowód na to, że nie podołało się „amerykańskiemu snowi”, czyli osiągnięciu sukcesu na kosmiczną skalę bez żadnego wcześniejszego doświadczenia. Jeśli w USA pokutuje stereotyp „od pucybuta do milionera”, to w Polsce jest głęboko zakorzeniony branżowy stereotyp: „Twój pierwszy biznes musi zarobić miliardy, inaczej jesteś nikim”. Oczywiście najlepiej, gdyby stało się to po kilku miesiącach.

W świecie startupów, wbrew obiegowej opinii, nie ma miejsca na błędy – jakoś nie dostrzegamy i nie kibicujemy tym, którzy zaliczają glebę (jasne, to fajny case study na krótki artykuł, ale zawsze będziemy fetować zwycięzców). Wtedy mdlące od ilości wazeliny komentarze (przodują w tym osoby na LinkedInie) mieszają się z buńczucznymi oświadczeniami: „mamy inwestora, teraz kierunek Księżyc!”. Bo jak wszyscy wiemy, prawdziwy startup powstaje w głowie nastolatka, który natychmiast dostaje kasę od największego funduszu po to, żeby po roku wejść na giełdę z wyceną 100 mld dol. Inaczej to jest po prostu „dobry exit”. Osoby, które szukają inspiracji, są bombardowane takimi „zwykłymi historiami” i za pewnik przyjmują, że ich droga musi pójść takim samym szlakiem – inaczej czeka je branżowe wykluczenie i stygmatyzacja.

Znam bardzo dużo spółek i prezesów, których podmioty generują dziesiątki czy wręcz setki milionów. Czasami przesyłają mi jakieś linki do medialnych publikacji z pytaniem: „Artur, o co chodzi? Czy ja dobrze rozumiem, że tych trzech gości chwali się, że nie mając nic, pozyskali inwestora, oddali 30 proc. udziałów w spółce i to jest powód do dumy? Przecież ich biznes nie zarobił jeszcze ani złotówki”. Oni tej narracji nie rozumieją – dla nich liczy się mocny fundament w postaci zysków, a nie zdobywanie kolejnych inwestorów, którzy finansują rozwój spółki. Oczywiście można ich nazwać „dinozaurami” albo „dziadkami”, ale patrząc dookoła na to, ile takich „starożytnych” biznesów działa w kontrze do „tych cudownych startupów”, można chyba im przyznać rację. A nawet trzeba. Trzeba także zrozumieć ich zdziwienie, że kiedy porównują ze startupami swoje spółki (np. firmy produkujące drewno z firmami robiącymi aplikacje), to odkrywają, że ich biznesy nie są „sexy” medialnie.

Mrzonki o „nowej ekonomii”

Tak bardzo chcemy wierzyć w branżowe mity (te wszystkie jednorożce powstające w garażach rodziców albo genialne pomysły rodzące się w trakcie podróży pociągiem), że – mając przed oczami historie prawdziwych biznesów – nie chcemy z nich korzystać. Wolimy mrzonki o „nowej ekonomii” i zdmuchnięciu porządku wszystkiego przez startupy technologiczne. Oczywiście, Facebook czy Amazon rządzą miliardami dusz i mają niesamowity wpływ na nasz świat. Niemniej te spółki nadal nie zastąpią milionów innych firm i biznesów działających w cieniu największych rynkowych podmiotów. Koniec końców okazuje się, że budowanie sklepu z biżuterią czy sprzedawanie własnych czapek z wełny też jest fajne, pożyteczne i nie trzeba do tego dorabiać żadnej filozofii. A przede wszystkim ma się czas na przeczytanie książki i pobawienie się ze swoimi dziećmi.

Folwarczny mental

Niedługo odkryjemy, że polski ekosystem startupowy (tak, to też dotyczy VC) składa się z osób z problemami psychologicznymi, walczącymi z depresją i wypaleniem zawodowym, używkami i weekendowymi szarżami (bo po ciężkim tygodniu trzeba „odpiąć wrotki”). Tego oczywiście nie widać na LinkedInie czy Instagramie. Trzęsące się ręce i białe twarze po kolejnym ataku paniki, lista zażywanych leków czy live z łóżka, z którego się nie wychodzi tygodniami, to nie są rzeczy, które przyciągają serduszka i lajeczki. Polski folwarczny mental (zarządzania przez strach i wyzysk) spotyka neoliberalny kult zapieprzania i nakłada się na mantrę VC: „pokaż mi wzrost – więcej, szybciej!”. Co może pójść źle?

Artur Kurasiński  

Autor jest CEO Spellarena i współzałożycielem Three Headed Monster, Astrography, BeardedBrothers.games, Aula Polska, a także twórcą komiksu o technologiach i nauce dla dzieci, pt. „Róża, a co chcesz wiedzieć?”.

  

Artykuł CEO nie płacze… pochodzi z serwisu CRN.

W 2016 r. Chiny wprowadziły prawo dotyczące cyberbezpieczeństwa, zgodnie z którym wszystkie „informacje osobiste i ważne dane”, które są gromadzone w Państwie Środka, powinny być też tam przechowywane. Apple ugięło się pod presją władz lokalnych i zgodziło na przechowywanie danych klientów iCloud (w tym ich e-maili, kontaktów, zdjęć, danych geolokalizacyjnych) na serwerach w Chinach, obsługiwanych przez chińskich pracowników państwowych i pod kontrolą partii.

Kiedy w 2015 r. w San Bernardino, w wyniku ataku terrorystów, zginęło 14 osób, a 22 zostały ranne, FBI poprosiło Apple o odblokowanie znalezionych telefonów iPhone. Miało to pomóc w śledztwie i szukaniu powiązań z terrorystami. Tim Cook odmówił i oficjalnie skomentował prośbę w następujący sposób: „Rząd Stanów Zjednoczonych zażądał od Apple podjęcia bezprecedensowego kroku, który zagraża bezpieczeństwu naszych klientów. Sprzeciwiamy się temu nakazowi, którego implikacje wykraczają daleko poza rozpatrywaną sprawę prawną”.

Kilka miesięcy temu Apple zmodyfikowało umowę dla chińskich użytkowników. W wyniku tych zmian „strona trzecia”, czyli Guizhou-Cloud Big Data (GCBD), uzyskała prawo własności do danych iCloud składowanych przez chińskich klientów. To niesamowicie dziwna decyzja, ponieważ spółki amerykańskie są nakłaniane i wręcz zobowiązane przez USA do niedzielenia się tak wrażliwymi danymi z Chinami. Innymi słowy – Apple nie złamało prawa, ale może to już robić ich lokalny partner, czyli spółka GCBD.

– Apple stało się trybikiem w maszynie cenzury. Jeśli spojrzeć na zachowanie chińskiego rządu, nie widać żadnego oporu ze strony Apple’a, żadnej historii stawania w obronie zasad, do których Apple twierdzi, że jest tak przywiązane – komentuje Nicholas Bequelin, dyrektor ds. Azji w Amnesty International.

Kolejna sprawa została wytknięta przez prof. Matthew Greena, kryptografa z Uniwersytetu Hopkinsa. Chiny nalegały, aby Apple nie korzystało ze swojego zwykłego sprzętu do ochrony kluczy szyfrujących – sprzętowych modułów bezpieczeństwa opracowanych przez francuską firmę Thales. Dlaczego? Czy dlatego, że jest to technologia bezpieczna, niezwykle trudna do złamania i w branży kryptograficznej uznana za bardzo dobrą?

Z tych informacji wyłania się zupełnie inny obraz Apple’a – firmy, która daje przyzwolenie na wykorzystywanie taniej siły roboczej w chińskich fabrykach (co prowadziło do masowych samobójstw) i przymyka oczy na współpracę z reżimami, w celu osiągnięcia większych zysków. Apple jest również firmą, która aktywnie cenzuruje treści niewygodne dla chińskiego rządu – w 2018 r. iPhone’y zaczęły się zawieszać, jeśli wysłałeś słowo „Tajwan”. W 2019 r. firma kierowana przez Tima Cooka zbanowała aplikację, która ostrzegała mieszkańców Hongkongu o aktywności policji.

Jak wynika z danych Sensor Tower, od 2017 r. z App Store Apple’a w Chinach zniknęło około 55 tys. aktywnych aplikacji. Z tego ponad 35 tys. to gry, które w Państwie Środka muszą uzyskać zgodę regulatorów. Pozostałe 20 tys. to różnego rodzaju aplikacje, w tym również te pozwalające użytkownikom na wysyłanie prywatnych wiadomości, dzielenie się dokumentami i przeglądanie stron internetowych.

Warto przy tym zwrócić uwagę, że Tim Cook, który oficjalnie przyznał się do bycia gejem, na pewno na swoim iPhonie nie raz czytał o tym, jak chiński rząd podchodzi do kwestii społeczności LGBT w tamtejszej komunistycznej republice ludowej. Najwyraźniej jednak woli zmienić logo firmy na tęczowe na kilka dni, ale nie tracić zysków z handlu w Chinach. Dlatego następnym razem, kiedy jakaś korporacja paktująca z komunistycznym reżimem i przyczyniająca się do prześladowania mniejszości będzie próbowała was pouczać à propos praw człowieka… pokażcie jej środkowy palec.

Artur Kurasiński  

Autor jest CEO Spellarena i współzałożycielem Three Headed Monster, Astrography, BeardedBrothers.games, Aula Polska, a także twórcą komiksu o technologiach i nauce dla dzieci, pt. „Róża, a co chcesz wiedzieć?”.

  

Artykuł Czerwone jabłuszko pochodzi z serwisu CRN.